Is an Israeli Jewish sense of victimization perpetuating the conflict with Palestinians?

Haaretz | By Akiva Eldar | 30-01-09

A new study of Jewish Israelis shows that most accept the 'official version' of the history of the conflict with the Palestinians. Is it any wonder, then, that the same public also buys the establishment explanation of the operation in Gaza?

A pioneering research study dealing with Israeli Jews' memory of the conflict with the Arabs, from its inception to the present, came into the world together with the war in Gaza. The sweeping support for Operation Cast Lead confirmed the main diagnosis that arises from the study, conducted by Daniel Bar-Tal, one of the world's leading political psychologists, and Rafi Nets-Zehngut, a doctoral student: Israeli Jews' consciousness is characterized by a sense of victimization, a siege mentality, blind patriotism, belligerence, self-righteousness, dehumanization of the Palestinians and insensitivity to their suffering. The fighting in Gaza dashed the little hope Bar-Tal had left – that this public would exchange the drums of war for the cooing of doves.

"Most of the nation retains a simplistic collective memory of the conflict, a black-and-white memory that portrays us in a very positive light and the Arabs in a very negative one," says the professor from Tel Aviv University. This memory, along with the ethos of the conflict and collective emotions such as fear, hatred and anger, turns into a psycho-social infrastructure of the kind experienced by nations that have been involved in a long-term violent conflict. This infrastructure gives rise to the culture of conflict in which we and the Palestinians are deeply immersed, fanning the flames and preventing progress toward peace. Bar-Tal claims that in such a situation, it is hard even to imagine a possibility that the two nations will be capable of overcoming the psychological obstacles without outside help.

Scholars the world over distinguish between two types of collective memory: popular collective memory – that is, representations of the past that have been adopted by the general public; and official collective memory, or representations of the past that have been adopted by the country's official institutions in the form of publications, books or textbooks.

The idea for researching the popular collective memory of Israeli Jews was raised by Nets-Zehngut, a Tel Aviv lawyer who decided to return to the academic world. At present he is completing his doctoral thesis in the International Center for Cooperation and Conflict Resolution at Columbia University's Teachers College. The study, by him and Bar-Tal, entitled "The Israeli-Jewish Collective Memory of the Israeli-Arab/Palestinian Conflict," examines how official collective memory in the State of Israel regarding the creation of the 1948 refugee problem has changed over time.

Bar-Tal became enthusiastic about the idea and, with funding from the International Peace Research Association Foundation, he conducted a survey in the summer of 2008 among a representative sample of 500 Jewish Israeli adults. The study demonstrated that widespread support for the official memory testifies to a lower level of critical thinking, as well as belief in traditional values, high identification with Jewish identity, a tendency to delegitimize the Arabs, and support for taking aggressive steps against the Palestinians.

In a telephone interview from New York, Nets-Zehngut says it is very clear that those with a "Zionist memory" see Israel and the Jews as the victims in the conflict, and do not tend to support agreements or compromises with the enemy in order to achieve peace. This finding, he explains, demonstrates the importance of changing the collective memory of conflicts, making it less biased and more objective – on condition, of course, that there is a factual basis for such a change.

Bar-Tal, who has won international awards for his scientific work, immigrated to Israel from Poland as a child in the 1950s.

"I grew up in a society that for the most part did not accept the reality that the authorities tried to portray, and fought for a different future," he says. "I have melancholy thoughts about nations where there is an almost total identity between the agents of a conflict, on the one hand, who nurture the siege mentality and the existential fear, and various parts of society, on the other. Nations that respond so easily to battle cries and hesitate to enlist in favor of peace do not leave room for building a better future."

Bar-Tal emphasizes that the Israeli awareness of reality was also forged in the context of Palestinian violence against Israeli citizens, but relies primarily on prolonged indoctrination that is based on ignorance and even nurtures it. In his opinion, an analysis of the present situation indicates that with the exception of a small minority, which is capable of looking at the past with an open mind, the general public is not interested in knowing what Israel did in Gaza for many years; how the disengagement was carried out and why, or what its outcome was for the Palestinians; why Hamas came to power in democratic elections; how many people were killed in Gaza from the disengagement until the start of the recent war; and whether it was possible to extend the recent cease-fire or even who violated it first.

"Although there are accessible sources, where it is possible to find the answers to those questions, the public practices self-censorship and accepts the establishment version, out of an unwillingness to open up to alternative information – they don't want to be confused with the facts. We are a nation that lives in the past, suffused with anxiety and suffering from chronic closed-mindedness," charges Bar-Tal.

That describes the state of mind in 2000, when most of the pubic accepted the simplistic version of then-prime minister Ehud Barak regarding the failure of the Camp David summit and the outbreak of the second intifada, and reached what seemed like the obvious conclusion that "there is no partner" with whom to negotiate.

Bar-Tal: "After the bitter experience of the Second Lebanon War, during which the memory of the war was taken out of their hands and allowed to be formed freely, the country's leaders learned their lesson, and decided that they wouldn't let that happen again. They were not satisfied with attempts to inculcate Palestinian awareness and tried to influence Jewish awareness in Israel as well. For that purpose, heavy censorship and monitoring of information were imposed" during the Gaza campaign.

The professor believes that politicians would not have been successful in formulating the collective memory of such a large public without the willing enlistment of the media. Almost all the media focused only on the sense of victimization of the residents of the so-called "Gaza envelope" and the south. They did not provide the broader context of the military operation and almost completely ignored – before and during the fighting – the situation of the residents of besieged Gaza. The human stories from Sderot and the dehumanization of Hamas and the Palestinians provided the motivation for striking at Gaza with full force.

Nets-Zehngut and Bar-Tal find a close connection between the collective memory and the memory of "past persecutions of Jews" ("the whole world is against us," and the Holocaust). The more significant the memory of persecution, the stronger the tendency to adopt Zionist narratives. From this we can understand the finding that adults, the religious public and those with more right-wing political views tend to adopt the Zionist version of the conflict, while young people, the secular public and those with left-wing views tend more to adopt critical narratives.

The atmosphere in the street and in the media during the weeks of the Gaza war seems to have confirmed the central finding of the study: "The ethos of the conflict is deeply implanted in Jewish society in Israel. It is a strongly rooted ideology that justifies the goals of the Jews, adopts their version, presents them in a very positive light and rejects the legitimacy of the Arabs, and primarily of the Palestinians," notes Bar-Tal.

For example, when asked the question, "What were the reasons for the failure of the negotiations between [Ehud] Barak and [Yasser] Arafat in summer 2000?" 55.6 percent of the respondents selected the following answer: "Barak offered Arafat a very generous peace agreement, but Arafat declined mainly because he did not want peace." Another 25.4 percent believed that both parties were responsible for the failure, and about 3 percent replied that Arafat did want peace, but Barak was not forthcoming enough in meeting the needs of the Palestinians. (Sixteen percent replied that they didn't know the answer.)

Over 45 percent of Israeli Jews have imprinted on their memories the version that the second intifada broke out only, or principally, because Arafat planned the conflict in advance. Only 15 percent of them believe the viewpoint presented by three heads of the Shin Bet security services: that the intifada was mainly the eruption of a popular protest. Over half those polled hold the Palestinians responsible for the failure of the Oslo process, 6 percent hold Israel responsible, and 28.4 percent said both sides were equally responsible.

Among the same Jewish public, 40 percent are unaware that at the end of the 19th century, the Arabs were an absolute majority among the inhabitants of the Land of Israel. Over half of respondents replied that in the United Nations partition plan, which was rejected by the Arabs, the Arabs received an equal or larger part of the territory of the Land of Israel, relative to their numbers; 26.6 percent did not know that the plan offered the 1.3 million Arabs a smaller part of the territory (44 percent) than was offered to 600,000 Jews (55 percent).

Bar-Tal claims that this distortion of memory is no coincidence. He says that the details of the plan do not appear in any textbook, and this is a deliberate omission. "Knowledge of how the land was divided could arouse questions regarding the reason why the Arabs rejected the plan and make it possible to question the simplistic version: We accepted the partition plan, they didn't."

However, his study shows that a larger percentage of the Jewish population in Israel believes that in 1948, the refugees were expelled (47.2 percent of respondents), than those who still retain the old Zionist version (40.8 percent), according to which the refugees left on their own initiative. On this point, not only do almost all the history books provide up-to-date information, but some local school textbooks do as well. Even on the television program "Tekuma" ("Rebirth," a 1998 documentary series about Israel's first 50 years), the expulsion of the Arabs was mentioned.

Nets-Zehngut also finds a degree of self-criticism in the answers relating to the question of overall responsibility for the conflict. Of those surveyed, 46 percent think that the responsibility is more or less evenly divided between Jews and Arabs, 4.3 percent think that the Jews are mainly to blame, and 43 percent think that the Arabs and the Palestinians are mainly to blame for the outbreak and continuation of the conflict. It turns out, therefore, that when the country's education system and media are willing to deal with distorted narratives, even a collective memory that has been etched into people's minds for years can be changed.

Bar-Tal says he takes no comfort in the knowledge that Palestinian collective memory suffers from similar ills, and that it is also in need of a profound change – a change that would help future generations on both sides to regard one another in a more balanced, and mainly a more humane manner. This process took many decades for the French and the Germans, and for the Protestants and the Catholics in Northern Ireland. When will it finally begin here, too?

(verwijderd) http://www.haaretz.com/hasen/objects/pages/PrintArticleEn.jhtml?itemNo=1060061

Het CIDI en "de harten van de betrokkenen"

De nonsens die het CIDI uitkraamt in haar persbericht heeft geen enkele rationele proportie. Trekt u even een pak zakdoeken open:

"Er dient een tweestaten oplossing te komen. Maar eenzijdige dwang op een democratie werkt niet. Het zal nooit lukken een duurzame vrede te bereiken als het niet uit de harten van de betrokkenen, in casu de kiezers, zelf komt."

"De harten" van de Palestijnen waren met Hamas, die in 2006 met grote meerderheid de democratische verkiezingen wonnen. Die verkiezingen werden 1. door het Westen afgedwongen, en 2. door het Westen gecontroleerd op legaliteit. Alles was in orde. Maar aan wat de Palestijnen willen heeft Israël, en natuurlijk 'de vrienden van Israël', geen enkele boodschap. Nooit gehad. Meteen begon Israël Gaza te belegeren, als collectieve straf. En later het gecreëerde gevangenkamp bombarderen. Dus is het helemaal niet voor een "duurzame vrede" met de Palestijnen.



"De kiezers" en de "betrokkenen" waar het CIDI over schrijft zijn niet de Palestijnen. Het CIDI meent namelijk dat Israël, als een echte ouderwetse kolonisator, mag bepalen wat "duurzame vrede" inhoudt voor de Palestijnen. Waarom is dat? Omdat het CIDI meent dat Palestijnen blijkbaar zulke minderwaardige mensen zijn dat ze niet eens "betrokkenen" zijn in hun eigen toekomst. Ze mogen ze niet over hun eigen levens beslissen. Net als vroeger in onze koloniën: wij wisten wel wat goed was voor de inboorlingen. En wanneer het slachtoffer, na jaren van landjepik, niet met de dief in zee wil gaan omdat hij nog meer van hem wil stelen, dan heet het volgens het CIDI dat de Palestijnen 'niet willen onderhandelen' en 'geen vrede willen'. Het lijkt wel een sekte.

In donkergroen ziet u wat volgens het CIDI Palestijnse autonomie en "duurzame vrede" is.

Wat het CIDI verzwijgt is dat de "tweestatenoplossing" die Israël voorstaat er op neerkomt dat de Palestijnen 'souvereine', maar wel gedemilitariseerde, autonomie krijgen over 11% van de Westelijke Jordaanoever. In de rest van het gebied mogen de Palestijnen nog geen een rioolpijp onder hun huis aanleggen. Míts dat idee genade kan vinden in de harten van de Israëli's!

Dit verkoopt het CIDI hardnekkig als "vredesproces".

Meer:
» NRC: Er is helemaal geen vredesproces (2009)
» The Great Middle East Peace Process Scam (2007)
» Google "no peace process"

NOS-propaganda: Schip Gaza-konvooi terug in Turkije

"Het Turkse schip werd in mei geënterd door Israëlische commando's ... Bij de actie kwamen negen mensen om het leven. ...negen mensen die zijn omgekomen" (NOS)

De 'actie' en de 'entering'? Het hiaat is hier dat het een aanval betrof van het Israëlische leger, en dat deze in internationale wateren plaats vond, waarbij negen mensen, waaronder Europeanen, zijn doodgeschoten, waarvan zes point blank. Minstens vijftig mensen werden verwond. De NOS doet echter net alsof de slachtoffers door een onvoorziene natuurramp getroffen werden, terwijl de VN sprak over "wilful killing". De fact-finding mission van de VN concludeerde o.a.:

"The conduct of the Israeli military and other personnel towards the flotilla
passengers was not only disproportionate to the occasion but demonstrated levels of totally unnecessary and incredible violence. It betrayed an unacceptable level of brutality. Such conduct cannot be justified or condoned on security or any other grounds. It constituted a grave violation of human rights law and international humanitarian law."

"...there is clear evidence to support prosecutions of the following crimes within the terms of article 147 of the Fourth Geneva Convention:
• Wilful killing;
• Torture or inhuman treatment;
• Wilfully causing great suffering or serious injury to body or health."

(Conclusions, pag. 53, pdf)

Kortom: het was een illegale aanval, het was een misdaad, en opvarenden zijn vermoord. Maar de journalisten van de NOS trekken blijkbaar hun 'eigen' conclusies.

Pro-Palestinian activists wave Palestinian flags during the welcoming ceremony for cruise liner Mavi Marmara at the Sarayburnu port of Istanbul December 26, 2010.

"Pro-islamitische groepen"

"Activisten, vooral leden van pro-islamitische groepen, lieten honderden ballonnen de lucht ingaan toen het schip de haven van Istanbul bereikte."

In werkelijkheid, zoals u op de foto van Reuters kunt zien, domineerden de Palestijnse vlaggen, maar dat verzwijgt de NOS. En waarom noemt de NOS het "leden van pro-islamitische groepen"? Het suggereert dat "pro-islamitische groepen" niet gewoon uit moslims en moslimorganisaties bestaan, maar dat dit een bijzondere groep mensen betreft. De toevoeging van "pro-" suggereert dat 'anti-islam' de norm is, en 'pro-islam' een uitzondering is.

Stelt u zich eens voor wanneer christenen opeens geens christenen meer heten, maar 'pro-christelijke personen'. Of dat de NOS wanneer het joden bedoelt schreekt over 'pro-joodse mensen' en groepen. Maar dat doet de NOS niet, omdat christenen en joden 'normale' mensen zijn met een religie die 'de norm' zijn - en moslims blijkbaar niet. De NOS zet moslims apart door ze "pro-islamitisch" te noemen.

Het NOS-journaal berichtte destijds alleen de Israëlische versie van het verhaal, met behulp van uitsluitend Israëlisch beeldmateriaal. De NOS-versie van het verhaal was dat de Israëlische militairen werden aangevallen door de opvarenden, in plaats van andersom:

Haaretz-journalist Cnaan Liphshiz en zijn CIDI-propaganda

"From 2007 until the present, Liphshiz has written about 50 articles in Haaretz which quote information provided by CIDI or its executive director Ronny Naftaniel, usually without offering any countervailing opinion or sources. Many of Liphshiz's stories are based entirely on information provided by CIDI."

'Journalist' Cnaan Liphshiz werd door het CIDI betaald en aangestuurd om CIDI-propaganda te verspreiden in de Israëlische krant Haaretz, zo ontdekte The Electronic Intifada.

Haaretz journalist doubles as anti-"delegitimization" operative

The Electronic Intifada | By Ali Abunimah | 23 December 2010

Haaretz has an international reputation as Israel's most liberal and reliable newspaper. But The Electronic Intifada has discovered that one of the newspaper's regularly-featured reporters, Cnaan Liphshiz, used his news reports for the publication to promote the agenda of an extreme pro-Israel group with which he was also employed.

At the same time, Liphshiz appears to have made efforts to conceal his work with the Dutch Zionist group CIDI (Centre for Documentation and Information on Israel), an undisclosed conflict of interest which calls into question the reliability of his reports and the editorial standards of Haaretz.

From 2007 until the present, Liphshiz has written about 50 articles in Haaretz which quote information provided by CIDI or its executive director Ronny Naftaniel, usually without offering any countervailing opinion or sources. Many of Liphshiz's stories are based entirely on information provided by CIDI.

CIDI has confirmed to The Electronic Intifada that Lipshiz worked for the organization, and is likely to work for them again in the future.

CIDI has earned a reputation as one of the staunchest advocates for Israel in the Netherlands, launching stinging personal attacks and smears on public figures and groups who dare to call on Israel to respect human rights. In an article for The Electronic Intifada, Stan van Houcke, a Dutch journalist and author, described CIDI as an organization whose main goal is to cover up Israel's violations of international law ("Dutch 'research' group covers for Israeli crimes, violations," 5 November 2007).

Using Haaretz to "delegitimize" The Electronic Intifada

On 17 December, Haaretz published a profile by Cnaan Liphshiz of Dutch Foreign Minister Uri Rosenthal (""Dutch FM: Ties with Israel are like our bond with NATO").

In the story, Liphshiz writes: "One of Rosenthal's first statements regarding Israel as minister concerned the website The Electronic Intifada ... ."

The Electronic Intifada has been the target of attacks orchestrated by NGO Monitor, an Israeli group linked to the Israeli government and the West Bank settler movement and funded by Islamophobic organizations and individuals in the United States ("Why NGO Monitor is attacking The Electronic Intifada," 30 November 2010).

Liphshiz's 17 December article went on to repeat accusations meant to defame The Electronic Intifada -- that the publication frequently compares Israel to "Nazi Germany" (an accusation, incidentally, that can be made with much greater justice against Haaretz). Liphshiz did not quote from The Electronic Intifada's extensive refutation of NGO Monitor's accusations, or seek a comment from the publication (Haaretz subsequently appears to have removed an entire paragraph of Liphshiz's article dealing with The Electronic Intifada).

CIDI has also promoted NGO Monitor's attacks on The Electronic Intifada on its website, including NGO Monitor's false and fabricated allegations of "anti-Semitism" and use of The Electronic Intifada funds for speaking tours ("Onderzoek naar financiering ICCO van Electronic Intifada," 26 November 2010).

It would appear that Liphshiz is more interested in promoting NGO Monitor's and CIDI's campaign against The Electronic Intifada -- and more generally against critics of Israel's appalling human rights abuses -- than acting as a professional and transparent journalist.

Liphshiz's double role

Cnaan Liphshiz is scheduled to take part in Jewish Identity Day activities in the Netherlands on 9 January 2011. The official website promoting his participation stated that:

"Cnaan is an Israeli reporter for the well-known nespaper [sic] "Haaretz", and the European Jewish Press, focusing on the campaign to delegetimize [sic] Israel in Europe. Cnaan also writes about immigration trends and Jewish world news."

It explained that "His background in journalism grew out of serving in the Israel Defense Forces during the second intifada, first as a special forces combatant and then, following an injury, as an intelligence corps researcher in a unit monitoring the intelligence apparatuses of hostile and rival entities."

It also revealed that, "Before coming to Holland to work at CIDI, He lived in Florentin, a neighborhood in the south of Tel Aviv ... ."

Website metadata indicate this webpage was created in October 2010.

After The Electronic Intifada began its inquiries regarding Liphshiz's undisclosed dual status as a frequent Haaretz reporter and an employee of CIDI, the Jewish Identity Day website was changed to omit any reference to Liphshiz's employment with CIDI or that he apparently moved to The Netherlands specifically to work for the organization. The relevant section now simply states:

"Before coming to Holland, He lived in Florentin, a neighborhood in the south of Tel Aviv ... ." (http://www.jewishid.nl/shmuel-katzman).

However, Google cache and copies of the webpage made by The Electronic Intifada before it was changed confirm the apparent effort to conceal information about Liphshiz's affiliation with CIDI.

A screenshot of the Jewish Identity Day's website showing Lipshiz's original bio

A closeup of the original bio showing Lipshiz was employed at CIDI ...

... the bio after it was modified to hide Lipshiz's employment at CIDI

CIDI's public information officer, Naomi Mestrum, confirmed in a response to questions emailed by The Electronic Intifada that "CIDI knows Mr. Cnaan Liphshiz, but he is not an employee of our organisation. However Mr. Liphshiz did a project involving research for us on a freelance basis this year."

In response to further inquiries, Mestrum added that Liphshiz "helped us update a statistical research on Jewish immigration to and from Europe. He may help us update and elaborate the same database in the future."

Regardless of technicalities of whether he is paid as a freelancer or on regular payroll, CIDI confirmed a past and likely future pecuniary relationship between CIDI and Liphshiz. Mestrum did not respond to a question regarding the start and end dates of Liphshiz's paid work for CIDI.

Charlotte Halle, editor of the Haaretz English edition, confirmed to The Electronic Intifada that Liphshiz had been employed by the Haaretz English edition up to August 2010, "though he has contributed the occasional piece on a freelance basis since then."

Halle pointed out that Liphshiz's most recent pieces, including the 17 December profile of Uri Rosenthal, had been commissioned not by the Haaretz English edition but in the online edition.

Gadi Lahav, editor-in-chief of Haaretz online, wrote to The Electronic Intifada that "Cnaan Liphshiz was previously employed by Haaretz, but is now writing occasionally on a freelance basis. Mr. Liphshiz denies that he is employed on a permanent basis by any organization, including CIDI."

In an apparent reference to Liphshiz's 17 December article, Lahav added, "As for this specific article, it wasn't published by the printed edition, and it seems it ran on the website by mistake."

Liphshiz did not respond to a request for comment emailed to him at an address provided by Mestrum.

What is now clear is that Liphshiz has maintained for an extended period an employment relationship with both Haaretz and CIDI that should have been disclosed to readers and was not. Liphshiz continues to try to evade giving his editors or the public clear answers about the status of his relationship with CIDI. This is not a case of a freelancer writing one or two articles and failing to disclose a passing relationship with an organization that might have been mentioned once or twice, but a regular writer who has contributed dozens of articles favorable to the organization for which he worked, and advancing its advocacy agenda.

Using Haaretz as a cover to push CIDI's agenda

Liphshiz's dual role with CIDI is both a matter of public interest, and conflict of interest for Haaretz. In his reports for the newspaper, Liphshiz frequently cites information provided by CIDI without any countervailing view or analysis and without disclosing his own relationship to the group, as a few examples illustrate.

A 9 September 2009 story headlined "Dutch Jews suffered tenfold increase in anti-Semitic attacks during Gaza war" relies entirely on statistics provided by CIDI.

In a 27 June 2008 profile of Dries van Agt, a former Dutch prime minister and outspoken critic of Israel's human rights violations, Liphshiz counters van Agt's charges that Israel is "making frequent and excessive use of deadly force against the Palestinians," by citing CIDI. Liphshiz then cites accusations of "anti-Semitism" against van Agt from various "accusers," some of whom are unnamed ("'Dutch Jimmy Carter' accuses Israel of terrorism in new book"). Many criticisms and questions Liphshiz directs against van Agt appear to be lifted from an article written in Dutch by CIDI director Ronny Naftaniel ("Van Agt heeft selectief geheugen").

In an 2 April 2008 story, Liphshiz misleadingly casts CIDI and its director Ronny Naftaniel as courageous defenders of Muslims against the rising tide of Islamophobia in the Netherlands ("Dutch Jews louder than Muslims in condemning 'Fitna' film").

Naftaniel claims credit for criticizing a film by Dutch Islamophobic demagogue Geert Wilders. "We are never afraid to speak out in the harshest of terms against what we think is wrong, be it against Muslim extremism here in the Netherlands, or the Dutch or Israeli governments," Liphshiz quotes Naftaniel as saying. "But this movie portrays all Muslims as The Enemy. And this is just not true."

These are examples of numerous articles in which Liphshiz provides an uncritical and favorable platform to CIDI and its (his) boss in Haaretz but does not disclose his relationship.

"Delegitimization" is a political stance not a reporter's beat

The description of Liphshiz on the Jewish Identity Day website as a journalist "focusing on the campaign to delegetimize [sic] Israel in Europe" is troubling. The characterization of the activities by Palestine solidarity activists and Israeli human rights groups as "delegitimization" is a political stance promoted by such organizations as CIDI itself, NGO Monitor, The Reut Institute and the Israeli Foreign Ministry.

On 9 December, for example, Israeli Deputy Foreign Minister Danny Ayalon held a press conference at which NGO Monitor director Gerald Steinberg named The Electronic Intifada as "a very powerful organization" at the center of a global network to "delegitimize" Israel (transcript of press conference via Israeli Ministry of Foreign Affairs).

That Liphshiz may take it as a given that Palestine solidarity activities constitute "delegitimization," suggests he is less a truth-seeking journalist, than a foot soldier in Israeli government-endorsed propaganda efforts.

In the 17 December article profiling Rosenthal, for example, Liphshiz even repeats claims made by NGO Monitor that the Dutch embassy in Tel Aviv has a "pro-Palestinian agenda" -- simply because it has upheld long-standing Dutch government policies regarding the occupied Palestinian territories.

While reporters and journalists may have affiliations to, and may advocate for political and activist groups in accordance with basic freedoms of association and expression, the essence of ethical practice is disclosure of these relationships whenever relevant, especially if they could be seen as affecting the reporter's work or judgment. In this case Liphshiz has been passing off his advocacy for CIDI as "news" reporting under the banner of Haaretz.

Perhaps Liphshiz sees his "journalism" work as a mere continuation of his time "as an intelligence corps researcher in a unit monitoring the intelligence apparatuses of hostile and rival entities" -- in which case disclosure would of course be a problem.

If Haaretz wishes to rescue its journalistic reputation it would be well-advised to ensure that it does not become a mere vehicle for political smear campaigns conducted by extremist organizations and their operatives.

Ali Abunimah is co-founder of The Electronic Intifada and author of One Country: A Bold Proposal to End the Israeli-Palestinian Impasse.

Ephimenco bewijst Cohen's gelijk

In zijn column in Trouw maakt Sylvain Ephimenco Job Cohen af omdat hij opkwam voor de moslims in Nederland die in een moeilijke positie zitten omdat ze volgens Cohen net zo gediscrimineerd worden als de joden aan het begin van de oorlog. Ephimenco meent dat Cohen niet deugt door te onderstrepen dat hij niet hoog scoorde bij "een Amsterdamse jury" en in het opiniepanel van 'De beste politicus van het jaar'. Maar dat lijkt me juist een compliment, want het bewijst dat Job Cohen geen populistische schreeuwer is. Maar dat bedoelde Ephimenco er niet mee, die het blijkbaar op moreel vlak op wil nemen tegen een man die in zijn leven wel heel wat meer heeft gepresteerd dan het wekelijks oprispen van de gratuite hete lucht die columnisten normaliter produceren.

De vergelijking die Cohen tussen joden en moslims maakte was mijns inziens niet helemaal correct, want we zijn geen bezet land. Een betere vergelijking kun je maken met de antisemitische propaganda van de nazi's in de jaren dertig, in de opgang naar de Tweede Wereldoorlog en de holocaust, met de huidige islamofobe propaganda, die van iedere moslim een religieuze zeloot, een staatgevaarlijke terrorist, en in het algemeen een minderwaardig mens maakt. Net als wij ooit met joden deden.

Ephimenco eindigt zijn column met een alinea waarin hij, ironisch bedoeld, het woord moslims met joden omwisselt:

De joden, vooral jongeren, waren voor de oorlog verantwoordelijk voor het stelselmatig verjagen van homo’s en lesbo’s uit hun wijken. Ze terroriseerden hele buurten en vielen niet-joodse vrouwen lastig. Op hun steppen, de voorlopers van scooters, maakten ze Mokum onveilig en vielen winkels aan. Sommigen van hen werden af en toe gearresteerd omdat ze terroristische aanslagen beraamden of een dramaturg de keel hadden doorgesneden. Joden vormden toen ook de grootse criminele groep die in gevangenissen oververtegenwoordigd was. Ik wil natuurlijk best naar de schoolbankjes terug om bijlessen geschiedenis te krijgen. Maar dan wel samen met Job Cohen.

Maar daarmee valt alleen Ephimenco zelf door de mand. Want ten eerste bewijst hij met zijn 'grap' dat ook hij (álle) moslims wegzet als criminelen - net zoals de nazi's en hun collaborateurs in Nederland deden met joden. Ten tweede, wanneer we de taal'grap' negeren, vormt de alinea een vrij waarheidsgetrouwe weergave van wat de nazi's wérkelijk over de joden beweerden* - alleen is het aangepast aan de moderne tijd. Blijkbaar weet Ephimenco niets van die historie. Maar bewijst hij dat Job Cohen in zijn protest gelijk heeft: dat moslims worden gediscrimineerd in Nederland, net als de joden in de vorige eeuw. Ephimenco zet zichzelf in zijn column in wezen te kijk als een islamofobe nazi-propagandeur, en het is terecht dat Cohen protesteert tegen dit soort agitators die moslims doorlopend op spreekwoordelijke wijze tegen de muur zetten.

*VOETNOTEN

Onze vrijheden beschermen

"We oppose the Jews because we are defending the freedom of the German people."
Joseph Goebbels and Mjölnir, Die verfluchten Hakenkreuzler. Etwas zum Nachdenken (Munich: Verlag Frz. Eher, 1932).

"Onze vrede, onze veiligheid en onze vrijheid moeten wij koste wat het kost verdedigen. Helaas lukt dat niet altijd met vreedzame middelen. Soms moeten wij daarvoor geweld gebruiken, soms moeten daarvoor geheime operaties worden uitgevoerd. ... Het gaat vandaag om één fundamentele vraag: willen wij vechten voor onze vrijheid, willen wij vechten voor onze Westerse beschaving of gaan wij met conventies en mensenrechtenverdragen in de hand ten onder aan de barbaren die onze beschaving het liefst vandaag nog willen vernietigen?"
Geert Wilders bepleit administratieve detentie (CIA-detentiekampen als Guantanamo Bay) in Nederland, Tweede Kamer, 4 juli 2007

Durven benoemen

"The picture would be incomplete were I to be silent about the criminal side of a “decent Jew.” This has long been concealed by the cloak of Christian or Marxist brotherly love."
Hanns Oberlindober, Ein Vaterland, das allen gehört! Briefe an Zeitgenossen aus zwölf Kampfjahren (Munich: Zentralverlag der NSDAP, 1940)

"De statistieken liegen niet. De problemen zijn immens. Bijna een kwart van de Marokkanen en Antillianen tot 25 jaar is werkloos, in vergelijking met autochtonen verlaten meer dan 2x zoveel Marokkanen en 3x zoveel Somaliërs school zonder diploma en alle drie de groepen zijn zelfs rond de vier keer vaker verdachten van een misdrijf dan autochtonen.
Behalve door de risicogroepen Antillianen, Marokkanen en Somaliërs is Nederland ook cultureel verrijkt door Roma-zigeuners. Uit cijfers van de gemeente Nieuwegein blijkt dat van de Roma onder de 18 jaar meer dan 25% een strafblad heeft! Boven de 18 jaar is dat zelfs meer dan 75%!! Een bijna surrealistisch cijfer.
De standaard linkse reflex op zulk een feitenrelaas is het spelen van de sociaal-economische-achterstandskaart. Echter, uit verschillende recente onderzoeken (o.a. van Jennissen, Blom en Oosterwaal) blijkt dat ook na correctie van de sociaal-economische omstandigheden groepen niet-autochtonen veel vaker verdachte van misdrijven blijven."

'Maidenspeech: Onnodige uitgaven Antillianen-, Marokkanen- en Romagemeenten', pvv.nl

Criminelen, werelddominantie, geheimhouding

"The Jews live the lives of criminals. From the beginning, they have been told by their desert god El-Schaddei Jahwe that their task is to seize the products of the work of others and make themselves masters. From the moment the Jews decided to enslave other nations by committing crimes against humanity, they knew they were in great danger. If their crimes became known, they risked annihilation from a threatened humanity. It was necessary for the Jews to conceal their plans for world domination, to keep non-Jews from an awareness of the abyss before which they stood."
Julius Streicher, Der Stürmer, #12/1943

"In landen waar de islam nog niet domineert, mogen moslims ['de ingebakken intolerantie, de haat, het geweld'] verbergen. Er is een speciale term voor, takiyya. Dat betekent dat je als moslim in een niet-moslimland je ware moslimgezicht verbergt om vervolging te voorkomen, terwijl de strijd tegen niet-moslims wel heimelijk wordt gevoerd. ... Als de moslimcultuur dominant wordt in een land, kan hij volgens de leer van de takiyya wel zijn ware gezicht laten zien. Denk daarbij aan het spreekwoordelijke Marokkaanse jongentje van veertien dat wil voordringen in de rij in de winkel, wordt teruggewezen, en dan roept: “Wacht maar tot wij het voor het zeggen krijgen!” Zijn vader zal dat alleen nog maar gedacht hebben."
'Wilders spreekt: Ik capituleer niet', interview HP/DeTijd , 12 dec 2007

Telegraaf-propaganda: 2 doden bij "schotenwisseling" met "Hamas" aan grens Gaza

Het (pro-Israëlische!) persbureau Novum berichtte gisteren:

Het Israëlische leger heeft twee ongewapende Palestijnen doodgeschoten die probeerden Israël vanuit de Gazastrook binnen te komen. Militairen schoten hen zaterdag neer nadat de mannen waren gezien bij het veiligheidshek tussen Gaza en Israël. Uit vrees voor aanslagen worden geen waarschuwingsschoten afgevuurd, maar wordt direct gericht geschoten. Sommige Palestijnen proberen de grens over te steken om werk te zoeken.

Tijdens een zoektocht na het schietincident raakte een Israëlische soldaat lichtgewond. Onderzocht wordt of hij door militanten of per abuis door Israëlische troepen is beschoten. Het geweld rond de grens is de afgelopen dagen toegenomen.

De Telegraaf maakt daarvan dat er een "schotenwisseling" met "Hamas" had plaatsgevonden en publiceert dus uitsluitend informatie van het Israëlische leger, dat als (enige) 'waarheid' wordt gebracht. Zo lezen we dat er "zich sinds het begin van het jaar ongeveer honderd terroristische incidenten bij de grens voorgedaan, die het leger toeschrijft aan de Hamas-beweging". En dat het hierbij alleen zou gaan om "gevechten bij het hek". Dat na de "schotenwisseling" Israëlische tanks Gaza binnenreden om nog wat in het rond te schieten, meldt de Telegraaf niet. Ook niet dat er met de instelling van genoemde Israëlische schietbaan 35% van het agrarische gebied van Gaza gestolen is.

De krant vergeet tevens genoegelijk te vermelden dat de Israëlische soldaat die gewond werd door eigen soldaten beschoten is - zo heeft het Israëlische leger reeds gemeld. Dit voorval is niet verwonderlijk, want de grens van Gaza is voor het Israëlische leger een heuse schietbaan: het schiet op alles dat beweegt. Palestijnse burgers, waaronder kinderen, zijn daar het slachtoffer van. Die komen aan de grens puin verzamelen, om wat geld te verdienen, omdat Israël de grenzen dichthoudt voor de zo broodnodige bouwmaterialen.

Volgens de VN zijn na Operation Cast Lead in genoemde 'bufferzone' 22 Palestijnse burgers doodgeschoten en 146 gewond.

De Telegraaf doet niet aan verslaggeving, want persberichten van het Israëlische leger kopiëren is goedkoper, en betreft 'toevallig' ook nog 'informatie' die de Israël lobby graag gepublicerrd ziet.

Adel al-Dama, 7, helps out during the school holidays

Israeli soldiers 'shot at children collecting gravel by Gaza border'

The Independent | By Donald Macintyre in Gaza | 12 October 2010

The Israeli military has been urged to investigate the recent shootings of at least 12 impoverished Palestinian teenagers and young men collecting gravel in an effort to eke out an income within 800 metres of Gaza’s heavily guarded northern border.

The youngsters - including at least two under 15 - were shot and injured as they gathered the gravel to sell cement manufacturers struggling to meet a fraction of the demand for building materials still banned from entering Gaza through Israel.

The shootings - highlighted in reports this week by two human rights agencies - are the latest development to come to light in a more general military enforcement of a "buffer zone" inside Gaza’s border.

The UN says this has resulted in 22 civilian deaths and 146 injuries since the end of Israel's 2008-9 military onslaught on the Hamas-controlled territory. A 91-year-old man and two other civilians were killed last month as they grazed sheep close to the border.
Mohammed Mogah, 16, was shot in his side at what he claims was a range of 700 metres - well beyond the 300-metre border exclusion zone declared in 2008 by the Israeli military.

Showing the scars from the entry and exit wound, he told The Independent he had been sifting sand from a pile of gravel in a cooking sieve, with his back to the border, before loading it onto a donkey cart, when he was hit.

He said he had been in an area of the long demolished Erez Industrial Zone, when he was shot on June 23. Other Palestinians, including a team with a bulldozer, were also busy working in the rubble. He said there were several shots but he did not see anyone else hit.

“Some people ran away and others lay on the ground. I’m new to this job. It was only the third time I had gone. I will never go again.”

Asked why he had gone to work in an area known to be dangerous, he said he thought he had "no option." He added: "If someone gives me other work I will do it." Mohammed lives with 14 members of his extended family in three rooms in a run down part of Jabalya.

His unemployed father, also called Mohammed, said that he had to keep his son back from his government school because he could not afford books or other items like stationery and school clothes. Palestinians adults say they can earn around £8,70 a day collecting gravel.

Mr Mogah, who has four other children, was a building worker in Israel until permits were withdrawn in 2006 and says that a 400-shekel [£70] a month insurance payment for serious burns he sustained while working in Israel stopped coming after the 2008-9 invasion. “We are in a bad state,” he said. “We are below zero.”



One of ten injured Palestinian boys who testified to the human rights agency Defence for Children International said that he had been told to look out for birds flying from the military watchtower at the Erez crossing.

The flight of disturbed birds meant that soldiers were climbing the tower and that shooting could be imminent.

The Israeli human rights agency B'tselem is calling on the Israeli military to conduct an investigation of shootings of gravel collectors.

It has also compiled a dossier on the enforcement of the buffer zone elsewhere along the border as evidence to the official Turkel Commission investigation into the background of the Israeli boarding on the Turkish-led flotilla which sought to break the Gaza embargo in May. Nine Turks were killed in the ensuing clashes.

The UN's Office of Co-ordination of Humanitarian Affairs reported in August that Israel had been using live fire to enforce an exclusion zone of up to 1000-1,500 metres along the eastern border.

While acknowledging that operations by armed Palestinian factions in some border areas had resulted in the deaths of 41 Palestinian militants and four Israeli soldiers since the beginning of 2009, it pointed out that the restricted zone covered 35 percent of Gaza’s farmland. It said a combination of razed farmland and enforcement of the exclusion zone had cost Palestinian farmers around $50m a year.

The Israeli military said yesterday that “hostile terrorist activity” in “close proximity to the security fence surrounding the Gaza strip” had included since the beginning of the year 60 incidents of small arms fire, 34 of improvised explosive device (IED) plantings, and 15 incidents of anti-tank missile fire.
On occasions militants had disguised themselves as civilians, including one with a mule cart packed with explosives.

Palestinians had been clearly warned with leaflets since 2008 that a 300-metre buffer zone would be closed to Palestinians. The military added that it acted to prevent harm to civilians and “any complaint expressed regarding the conduct of IDF soldiers will be taken into consideration.”

*Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu yesterday offered to seek a resumption of the moratorium on building in Jewish West Bank settlements if Palestinians recognised Israel as a Jewish state. Mr Netanyahu, speaking at the opening of a new session of the Knesset said he would request ministers to resume the partial settlement freeze which ended last month if the Palestinians “say unequivocally that it recognizes Israel as the homeland of the Jewish people”.

Eeuwenoud, springlevend: De ziekte van Nederland

De column - zeg maar monoloog - van de Leuvense burgemeester, minister van staat en grand old man van het Vlaams socialisme verschijnt wekelijks op vrijdag. Louis Tobback spreekt, Walter Pauli tekent op.

De Morgen | 10 december 2010

"Ik was oprecht geschokt toen ik las dat Frits Bolkestein de Joden aanraadde om vanuit Nederland naar Israël en de VS te verhuizen, de enige landen waar ze beschermd zouden zijn tegen moslims. Ik heb Bolkestein altijd gezien als een rechtse, conservatieve liberaal. Maar nog altijd een liberaal. Ik heb me blijkbaar vergist.

"Bolkestein zal volhouden dat hij geen racist is. Ik geloof hem. Maar hij verspreidt populisme en paniek. Hij dedouaneert Wilders en zijn zootje. Door te mikken op de islam in plaats van op 'ras', hoeven die niet te zeggen dat iedereen met kroeshaar en donkere huid gevaarlijk is. Dat men in de Leuvense stationscafés dwaasheden verkoopt, tot daar aan toe. Als Bolkestein toogpraat opblinkt tot een serieus discours, is dat onrustwekkend.

"Het wijst ook op een graad van ontbinding van de Nederlandse samenleving. Heel Nederland dekt dit beschamende incident toe met de mantel der liefde. Waar is de grote verontwaardiging? Het NRC, nochtans een bastion van liberaal vrijheidsdenken, wilde er geen zaak van maken. Men vergist zich. Het puistje op mijn arm is niet belangrijk. Behalve als het een teken is van een algemene bloedvergiftiging. Bolkestein is niet meer zo belangrijk als politicus, maar wel als symptoom.

"Ook in België stel ik vast dat eminente intellectuelen en progressieven zich grote zorgen maken over 'de islam'. Maar ik hoor ze zich amper afvragen waarom dat probleem van moslimfundamentalisme zich altijd stelt in Schaarbeek, Anderlecht of Molenbeek, en nauwelijks in Ukkel, Bosvoorde of de betere buurten van Elsene? Zou er zelfs in Algerije misschien een verband zijn tussen de fanatieke moslim en de arme moslim? De vraag stellen is ze beantwoorden. Ja, natuurlijk is er een band tussen marginalisering, criminaliteit en radicalisme. Dat is het cruciale probleem, niet de islam an sich. Toch gaat de anti-islamboodschap er gemakkelijk in. Ook bij de Joodse gemeenschap, zo merk ik. Het is een tegennatuurlijk bondgenootschap: Dewinter die vanaf het strand bij Gaza Israël uitroept tot een bolwerk van de westerse beschaving tegen het oprukkende moslimfundamentalisme, en daarvoor tot in de Joodse gemeenschap applaus krijgt.

"Maar die attitude mag je niet bekritiseren. Je mag zelfs niet opmerken dat het regent boven Jeruzalem of je riskeert het verwijt van antisemitisme. Dan krijg je de Freilichen over je heen. Dus bibber ik van angst en zwijg. Toch wil ik de Joodse gemeenschap blijven waarschuwen voor slechte vrienden.

"En het belet me niet om te blijven opkomen voor het recht voor moslims om hun godsdienst te beleven. Al keur ik daarom nog geen praktijken goed zoals het achterstellen van vrouwen. Net zoals ik geen getuige van Jehova ben, en hen toch niets in de weg zal leggen, zolang ze maar niet beletten dat hun kind een bloedtransfusie krijgt. Piet Vermeylen zei al: 'Ik ben geen vrouw, maar ik verdedig de rechten van vrouwen.' Ik verdedig dus de godsdienstvrijheid. Maar dergelijke begrippen zijn aan het verdwijnen in de Nederlandse politieke cultuur. Het land is zijn zelfvertrouwen kwijt.

"Het gaat dus niet alleen over de PVV. Door Wilders belachelijk te maken is de ziekte van het land niet weg. Je stopt de bloedvergiftiging niet door dat puistje weg te krabben. Het zal nog lang duren voor de vanzelfsprekendheid van een aantal democratische waarden terug is.

"Zeker als politici en partijen die beter zouden moeten weten zich van die populistische technieken bedienen. Vroeger was er vooral afgunst voor vreemdelingen. Sinds de financiële crisis kwam er ook angst bij: 'Ze gaan mij straks nog afpakken wat ik heb.' Hogere burgers als Bolkestein manipuleren en exploiteren de paniek bij de kleinburgerij. En richten die naar de moslims. Het curieuze is dat er ook progressieven meelopen in dat simpele anti-islamverhaal, en ze het risico niet zien dat zich daarbij aftekent. Wilders mobiliseert de racisten, en Bolkestein en de 'nuttige intellectuelen' helpen hem daar een handje bij. Terwijl men vooral rustig moet blijven, en niet in paniek slaan.

"Ik geef nog een voorbeeld. Ik kan slachtoffer worden van een overval. Moet ik dan conclusies trekken over 'de vreemdelingen', of 'de moslims'? Waar eindigen we dan? Ik dacht altijd dat de kwaliteit van het vrije denken bestond uit het vermogen om incidenten te kunnen overstijgen, te kunnen werken met concepten, te kunnen abstraheren. Het alternatief is dat we alle nuances weigeren. Gaan we voor die diefstal de doodstraf herinvoeren? Dat is dan al kort bij de sharia, niet?"

Alfred Muller over de "concessie" van Israël

Hoe noem je het wanneer iemand citeert wat nooit gezegd is? In de meest gunstige zin zou je kunnen stellen dat er iets mis gaat in het hoofd van de schrijver. Maar wanneer een journalist dat doet? Kan die dan nog wel het predikaat 'journalist' dragen?

Onlangs bracht een internationale coalitie van 21 ontwikkelings-, mensenrechten- en vredesorganisaties een rapport uit over de situatie in Gaza genaamd Dashed Hopes: Continuation of the Gaza Blockade (full report pdf). Het rapport stelt dat Israël ondanks de ‘versoepeling’ cruciale elementen van de blokkade, zoals het verbod op de export van goederen, behield. Daarboven kwam het een aantal sleutelbeloftes niet na.



"Leven in Gaza niet verbeterd door concessie Israël"

Dat is de titel van het artikel van Alfred Muller in het Reformatorisch Dagblad. Die viel me op vanwege het woord 'concessie', dat volgens de aanhalingstekens een citaat betreft, en dat leek me sterk. Immers, een concessie is een tegemoetkoming, en paar procenten minder strenge door de internationale gemeenschap veroordeelde blokkade is géén tegemoetkoming. Wanneer een moordenaar zijn slachtoffer iets langer laat leven, heet dat natuurlijk ook geen 'concessie' aan het slachtoffer.

Daarom is het niet verassend dat het woord concession (of allowance) in het hele rapport niet terug te vinden is. Maar ook in het artikel zelf wordt op het citaat niet teruggegrepen. De enige die Muller zou kunnen citeren is zichzelf, moeten we dus concluderen.

Het artikel blijkt daarnaast een schoolvoorbeeld van hasbara. Ik licht er enkele voorbeelden uit.

"Israël sloot de Gazastrook in 2007 af"
Aperte nonsens. De blokkade van Gaza werd in 2001 al ingesteld, nadat de Tweede Intifada uitbrak. De door Israël ingestelde "buffer zone" rond Gaza sloot alle toegang tot Gaza hermetisch af, en werd ook het transport van goederen en personen tussen Gaza en de Westoever verboden. (Wikipedia)

"...nadat Hamas er de macht overnam van de Palestijnse Autoriteit tijdens een bloedige coup."
Nog meer nonsens. Nadat Hamas de democratische verkiezingen won in 2006, stelde het meteen aan Israël voor om de lopende wapenstilstand te verlengen. Israël weigerde, gesteund door de VS en Europa, die ineens geen boodschap meer hadden aan de verkiezingsuitslag en dus de door henzelf gewenste democratie voor de Palestijnen. De VS en Europa draaiden de de kraan naar Gaza meteen dicht, en gingenn Fatah steunen, die zodoende het voor alle Palestijnen voor het zeggen kreeg. Ook werden op de Westoever door Fatah, gesteund door het Westen, (bloedige) zuiveringen uitgevoerd om Hamas de macht te ontnemen. In werkelijkheid nam Fatah dus de macht over in de Palestijnse Autoriteit, en dat is het omgekeerde van wat Alfred Muller suggereert.

"Tijdens de Israëlische Operatie Gegoten Lood tegen Hamas in december 2008 en januari 2009 raakten veel huizen en andere gebouwen verwoest of beschadigd."
Alfred Muller suggereert met "raakten ... verwoest" dat Israël niet doelbewust "huizen en andere gebouwen" (zoals scholen, ziekenhuizen en moskeeën) heeft gebombardeerd, maar dat ze gewoon uit zichzelf in elkaar zijn gestort, als bij-effect.

"Israël startte deze actie na een hevige golf van raketbeschietingen vanuit de Gazastrook op Israëlische steden en dorpen."
Onjuiste voorstelling van zaken. Zie vooral dit korte BBC-interview met Israël-woordvoerder Mark Regev. Op 4 november 2008 verbrak Israël de wapenstilstand door een invasie in Gaza. Op 14 december stelde Hamas een wapenstilstand voor op voorwaarde dat de blokkade met Gaza werd opgeheven - helemaal conform de eis van de internationale gemeenschap - en dat Israël Gaza niet zou binnenvallen. Dat weigerde Israël.

Info: Blokkade van Gaza houdt onverminderd aan

Who is “right-wing” and what is “pro-Israel”?

Labels attached to news pieces frame stories in the readers’ minds and ultimately, shape political views. Haaretz as a case study

+972 Magazine | by Mairav Zonszein | Nov 25 2010

In Haaretz’s recent expose “How the state helped right-wing groups settle East Jerusalem,” the use of the term “right-wing” is both superfluous and disingenuous. Whether one sees the agenda of settler organizations, like Elad and Ateret Cohanim, as left or right, it is being implemented through illegal, crooked means. This is the central aspect of the story and, while saturated in politics, should speak for itself.

So why did Haaretz feel compelled to qualify the settler groups as “right-wing” and Dror Etkes, the “activist” who initiated legal proceedings against them, as “leftist?” The use of political labels is a common journalistic tool for identifying a group or individual on the political spectrum; a way to help orient the reader. But in many cases such labels may actually obscure the real story. Here, the familiar left-right distinction detracts from the fact that the upper echelons of the state and its authorities are in contempt of law and encourages the reader to deduce, from the headline itself, whose “side” he should be on.

This report is just one example of the misuse of labels in news stories, but it is a strong one precisely because it is not a piece about two competing political visions, as is the issue surrounding the cultural center in Ariel, one could argue.

“Left” and “right” are not the only labels being used extraneously in the paper. Last spring, around Israel Independence Day, Elie Wiesel published an ad in three major American newspapers stating: “For me, the Jew that I am, Jerusalem is above politics.” Haaretz then published a story about American reactions to the ad, taking the liberty to call it the “‘pro-Israel’ Jerusalem ad.” (Barak Ravid. “U.S. Officials Slam Pro-Israel Jerusalem Ad.” Haaretz. April 21, 2010).

What prompted Haaretz to classify the ad as “pro-Israel”? At first glance it seems that the paper is weighing in on the matter by equating the insistence that Jerusalem is beyond political discourse with a “pro-Israel” stance. However, anyone familiar with Haaretz’s journalistic style who has also read the ad must conclude that the paper’s insertion of the adjective “pro-Israel” could only mean one of two things: Either it was an error committed by the copyeditor when formulating the headline, or, more likely, Haaretz intended to communicate that since Wiesel’s ad expresses unmistakable support for the Israeli government line (which currently is, in fact, that Jerusalem is not up for discussion), it therefore qualifies as “pro-Israel.”

However, the ad did not convey that Jerusalem’s future should be determined unequivocally by Israel’s government, but that Jerusalem is beyond the bounds of political negotiation altogether. Wiesel is not interested in Jerusalem’s status as a segregated, conflict-ridden city administered by the State of Israel, but rather with his own personal conception of historical and primordial entitlement to the city as a Jew (not an Israeli). The newspaper’s choice to label this as “pro-Israel” is therefore misinformed at best and biased at worst. But more importantly, it shows how the use of such dichotomous labels in the news can obscure, rather than elucidate, a story.

After all, the term “pro-Israel” has become a highly contested concept, specifically among American Jews, as exemplified most plainly by the fact that there are now three rival Israel lobbies in the US – AIPAC, J Street and the Emergency Committee for Israel –that all identify as “pro-Israel.”

Whereas for the first 20 years of Israel’s existence, being “pro-Israel” in the American Jewish community largely meant unconditional support for the Israeli government line, since the 1977 shift from Labor to Likud rule and the subsequent war in Lebanon, engaged American Jews increasingly define “pro-Israelism” in relation to what they deem to be in Israel’s best interests – and there are many different notions of what those interests are and how they should be implemented.

When a group of Israelis and Americans interrupted Netanyahu’s speech at the General Assembly of North American Jewish Federations earlier this month, Haaretz had an item on its ticker in Hebrew that labeled them as “anti-Israel protestors.” In the report in Hebrew that appeared later on, this label disappeared, and instead they were called “leftwing activists.” (The article in English chose the term “hecklers.”) In this case the ticker was clearly an embarrassing faux pas, since Haaretz does not endorse the notion that criticizing the occupation is an “anti-Israel” stance, and should not be making such judgments one way or another.

These cases call into question the newspaper’s use of political demarcations as descriptive, when in fact they primarily function as prescriptive and normative. Journalists are obviously not objective or apolitical, but they are supposed to tell a story or present an analysis. They should not perpetuate slogans and broad political designations, especially when they do not serve to illuminate any aspect of the story. Although the intention behind using popular markers may be to level with the reader, often the effect is that the terms guide the content, instead of the content guiding the terms.

Mairav Zonszein is an Israeli-American freelance journalist based in Jerusalem whose work focuses on contemporary Jewish identity politics. She is active with the direct-action group Ta’ayush.

NOS noemt misdaad "incident"

Verzwijgen is een van de meest gebruikte vormen van propaganda in onze zogeheten vrije "kwaliteitspers". Dat kun je complicity by silence noemen, maar het gaat verder dan dat: er wordt immers een bewuste keuze gemaakt om bepaalde informatie voor het publiek te verzwijgen. Andere bekende propagandatechnieken zijn het negeren van (historische) context, en 'creatief taalgebruik', waarin eufemismen worden gebruikt om ongewenste feiten te verdoezelen. Dat onze staatsomroep de NOS veelzijdig bedreven is, kan opgemaakt worden uit het volgende korte bericht:

Geen celstraf voor incident in Gaza

Toegevoegd: zondag 21 nov 2010, 12:02

In Israël hebben twee militairen een voorwaardelijke celstraf gekregen, omdat ze een jongen van 9 bagage lieten openen waarin explosieven hadden kunnen zitten. Ook zijn ze door een militair tribunaal gedegradeerd.

Het incident speelde zich een kleine twee jaar geleden af in Gaza-stad tijdens de korte oorlog tussen Israël en de Palestijnse Hamasbeweging.

Lichte straf
De militairen lieten de 9-jarige jongen bagage van inwoners van Gaza-stad openen op zoek naar explosieven. De rechter vond dat de twee zijn leven in gevaar hebben gebracht.

Ze kregen een een relatief lichte straf, omdat ze volgens de rechter in moeilijke omstandigheden moesten werken  en lang niet hadden geslapen.

Het bericht wordt opgeleukt met een mooie ansichtkaartfoto van Gaza stad, alsof het een pittoreske toeristenbestemming is.



"Het incident"
"Het incident" dat de NOS noemt, betreft helemaal geen incident, maar een misdaad. Van Dale stelt dat een incident een "onvoorziene gebeurtenis" is, of een "storend voorval". Het gebruik van (het leven van) een kind om Israëlische militairen te beschermen was geenzins een "incident" omdat het kind bewust, onder schot gehouden, werd ingezet. Ook suggereert het woord "incident" dat het gaat om iets dat zich bij toeval voordeed, zoals een natuurverschijnsel als blikseminslag of aardbeving. Waarvoor Israël dus eigenlijk niet verantwoordelijk is.

"een jongen van 9"
Een kind dus. Maar dat woord komt in het bericht niet voor. Ook een tweede keer wordt een "9-jarige jongen" gebruikt.

"de korte oorlog tussen Israël en de Palestijnse Hamasbeweging"
Wat is kort? Voor de Gazanen moet het een eeuwigheid zijn geweest. Het gebruik van het woord "oorlog" suggereert dat twee strijdende, min of meer gelijkwaardige partijen elkaar op een slagveld troffen. Dat is een grove misvorming van de werkelijkheid. Israël viel met een enorme militaire macht aan, en richtte een bloedbad aan onder grotendeels burgers, die door de agressor waren opgesloten in de grootste openluchtgevangenis ter wereld, en dus niet konden vluchten. Het was prijsschieten. Een bloedbad aanrichten in een gevangenis heet niet "oorlog". De NOS herhaalt alleen de Israëlische propaganda, en elke context, zoals de Israëlische blokkade, ontbreekt.



"De rechter vond dat de twee zijn leven in gevaar hebben gebracht"
Met "de rechter vond" suggereert de NOS dat we hier te maken hebben met een mening. Dat "de twee zijn leven in gevaar hebben gebracht" is (slechts) een mening van een individu, die aangevochten of betwijfeld kan worden. Of het leven van het kind wérkelijk in gevaar was, is eigenlijk nog maar de vraag, suggereert de NOS. Maar wanneer een rechter een oordeel velt, betreft dat geenzins een mening, maar het is een vonnis, een veroordeling, aan de hand van de wet. De bedoeling is hier, wederom, om "het incident" - de bewezen en veroordeelde misdaad - te verzachten.

"Ze kregen een een relatief lichte straf"
Hier doet het woord "relatief" wonderen. Want "relatief" suggereert hier dat de, laten we wel wezen, extreem lichte straf voor een abjecte misdaad, volgens de NOS 'best wel een tikje aan de lichte kant' is.

"omdat ze (...) in moeilijke omstandigheden moesten werken en lang niet hadden geslapen."
Je kunt stellen dat het een goede zaak van de NOS is om de "moeilijke omstandigheden" waarin de soldaten opereerden te noemen. Maar wanneer je dat tegenover het zwijgen over de "moeilijke omstandigheden" in Gaza en zeker die van het jongetje zelf zet, wordt het toch weer propaganda.



Menselijk schild

Niet tussen aanhalingstekens want het betreft hier een van de grote omissies in het bericht van de NOS. Het ANP blijkt het beter te doen, en kopt met: Militairen vrijuit na gebruik kind als schild. Ook heeft het ANP niet over "de oorlog", maar over "de aanvallen".

De rechter verklaarde de twee op 3 oktober schuldig omdat ze "hun bevoegdheden te buiten gingen en in zo'n ernstige mate dat ze mensenlevens in gevaar brachten". Het Israëlische hooggerechtshof betitelde eerder dergelijke acties als "het gebruiken van een menselijk schild" en heeft ze verboden.

Maar wanneer het om de "menselijke schilden" van Hamas gaat wordt dat bij de NOS niet verzwegen. Hoewel het dan wel 'fatsoenlijk' wordt ingepakt als een citaat van het Israëlische leger. Citaten waarmee de NOS bijna de hele "oorlog" mee heeft verslagen, via Sander van Hoorn die aan de grens van Gaza stond, met zijn persoonlijke persofficier van het Israëlische leger.

Dankzij de NOS (Jeugdjournaal) leren onze kinderen ook dat diefstal van land geen misdaad is, maar dat het een "ruzie" betreft over "een stuk land", dat "bij Israël" ligt. En van wie dat stuk land nu eigenlijk is, dat laat de NOS in het ongewisse.

The Guardian geeft het slachtoffer, Majeh Rabah, een naam, een gezicht en een stem.

Wim Kortenoeven van Wilders

Wim Kortenoeven, Kamerlid van de PVV, jarenlang betaalde propagandist van Israel, die bewust loog.

Stan van Houcke | 21 november 2010

Met betrekking tot W.R.F. Kortenoeven: dit schreef het CIDI na de - volgens Amnesty en Human Rights Watch - Israelische schendingen van de mensenrechten en het oorlogsrecht in 2006 in Libanon:

'Van pro naar anti; Historische sympathie voor Israel in Nederland kalft af...Wim Kortenoeven vervangt Ronny Naftaniel, die de directeur is van het CIDI en anders altijd het woord voert. Maar die is met vakantie. Nu zit hij op Naftaniels kamer - op een bovenverdieping in de Haagse binnenstad - en probeert ervan te maken wat ervan te maken valt.Hij stuurt de hele week al e-mails terug naar de mensen die het CIDI gemaild hebben. Hij verwijst hen naar een Libanese website, http://www.libanoscopie.com/, waarin wordt gezegd dat Hezbollah de aanval van Israel heeft uitgelokt door zelf een raket op het dak van het flatgebouw te plaatsen. En dat er eerst invalide kinderen naar dat flatgebouw waren gebracht. "Ik kan niet nagaan of dat waar is", zegt hij. "Maar ik vind dat mensen dit moeten weten."Hij verwijst ook naar http://eureferendum.blogspot.com/, een website waarop foto's van de puinhoop na de aanval met elkaar worden vergeleken. Foto's van een reddingswerker met een dood meisje, steeds op een andere plek en op een ander tijdstip, in andere kleren soms en tussen andere mensen. Doesn't Hezbollah have anyone else the media can photograph, staat erbij. Soms helpen die e-mails, zegt Wim Kortenoeven.' Zie: http://www.cidi.nl/media/2006/nrc.050806.html



Ik citeer andermaal: "Ik kan niet nagaan of dat waar is... soms helpen die e-mails." Hier wordt openlijk toegegeven dat W.R.F. Kortenoeven die als de Midden-Oosten specialist en researcher van het CIDI, in samenwerking met u een college geeft, met materiaal die hij niet op zijn juistheid kon controleren propaganda bedreef, en daarmee oorlogsmisdaden verdoezelde.Ik merk tevens op dat het CIDI zich nooit publiekelijk distantieert van de grootschalige Israelische schendingen van het internationaal recht en van talloze VN- resoluties. Integendeel zelfs.

Tot zover Kortenoeven, tegenwoordig als volksvertegenwoordiger in de Tweede Kamer voor de PVV. Terwijl deze door zionisten betaalde propagandist zijn propaganda verspreidde werd naderhand duidelijk wat er werkelijk gebeurde:

Amnesty International details Israeli war crimes in Lebanon
By Peter Symonds 25 August 2006

An Amnesty International (AI) report published on Tuesday provides a chilling account of the death and destruction inflicted on the civilian population of Lebanon by the Israeli military during its month-long, US-backed offensive. Entitled "Deliberate destruction or 'collateral damage'? Israeli attacks on civilian infrastructure", the document demonstrates that the Israeli government is directly responsible for numerous war crimes against the Lebanese people.

AI executive deputy secretary general Kate Gilmore dismissed as "manifestly wrong" Israel's claims that its attacks were legitimate and legal. "Many of the violations identified in our report are war crimes, including indiscriminate and disproportionate attacks. The evidence strongly suggests that the extensive destruction of power and water plants, as well as the transport infrastructure vital for food and other humanitarian relief, was deliberate and an integral part of a military strategy," she told the press.

Gilmore also took issue with Israeli assertions that it had simply targetted Hezbollah positions and support facilities, blaming civilian deaths on Hezbollah's use of civilians as a "human shield". "The pattern, scope and scale of the attacks makes Israel's claim that this was 'collateral damage', simply not credible," she said.

http://www.wsws.org/articles/2006/aug2006/amne-a25.shtm

We hebben dus hier te maken met een schurk, ik heb er geen ander woord voor, iemand die oorlogsmisdaden probeert goed te praten. Mijn vraag is nu: hoe betrouwbaar is deze propagandist als volksvertegenwoordiger? Hij kan over geheime informatie beschikken die hij gezien zijn loyaliteit aan de schurkenstaat Israel kan doorspelen. Wordt het geen tijd dat de commerciele massamedia deze figuur eens goed doorlichten?

Martin Bosma

Suddeutsche Zeitung over Martin Bosma (waarom lezen we zulks nooit in onze kranten?):

"Ein Blick in Bosmas Büro, und die Fronten sind geklärt. Neben einer riesigen israelischen Flagge und der New Yorker Skyline (mit den Twin Towers) hängen Bilder von Ronald Reagan, Alexander Solschenizyn, Menachem Begin, Mosche Dajan - und Wladimir Jabotinsky, einem der radikalsten Zionisten. Ein Kabinett der Falken. "Sie sind alle da", sagt Bosma fröhlich, als wollte er sichergehen, dass die Botschaft auch sitzt."

"Israel ist überhaupt das Opfer in Bosmas Denken - und also unantastbar: "Wenn sich der Westen von Israel abwendet, wendet er sich von sich selbst ab." Die Politik in Jerusalem sei übrigens viel zu lasch, das Land müsse weit radikaler auftreten gegenüber seinen Feinden in der arabischen Welt."

"Das ist Bosmas Stil: maximale Provokation. Seitenweise zieht er im Buch über die "Dummheit" linker "Gutmenschen" her, diesen "nützlichen Idioten" der Dschihadisten, diesen "Heuchlern", die ihre Kinder am liebsten in ausländerfreie Schulen steckten und an Muslimen "mit ihrem Toyota Prius vorbeifahren"."

---

In januari 2009 'informeerde' Martin Bosma (links) een Amerikaanse bezoeker over Nederland: in sommige buurten is de sharia al ingevoerd, inclusief lijfstraffen. Overtredingen van de wet worden niet meer aangegeven bij de politie, maar worden door eigen islamitische rechters beoordeeld. De politie durft niet meer in die wijken te komen. Sietse Fritsma (rechts) voegt toe dat immigranten van de staat 250.000 euro per familie krijgen, en dat ze daarom niet willen werken. En sommige islamitische politici zijn bezig om in Nederland de sharia in te voeren. Ik neem aan dat na deze 'informatie' de portemonnees snel opengetrokken werden.

SpitsNieuws en ANP bedrijven meer pro-Israël propaganda dan Israël zelf

Hoe meer de Israëlische kolonisering bedreigd wordt, hoe meer aanslagen Israël van het beschaafde Westen mag plegen op de Palestijnse bevolking. De zionistische staat van 1948 is alleen levensvatbaar in een staat van permanente oorlog ("on terror") met haar buren en de oorspronkelijke bewoners. O.a. het unieke slachtofferschap van joden draagt daar aan bij. Maar zeker ook onze commerciële massamedia die de misdaden van "de Joodse staat" aan haar lezers blijven verkopen.

Al-Qaeda spreekt taal van het jodendom

Israël is voor het eerst door al-Qaeda-figuren in de eigen Hebreeuwse taal bedreigd. Een website die banden zou hebben met de terroristen publiceerde een boodschap van een halve minuut lang, waarin een mannenstem in de taal van het jodendom "de joodse agressors" te verstaan geeft dat "ze niet veilig zijn voor raketten en andere aanvallen".

De Hebreeuwse stem roept hen op het land Palestina te verlaten. De spreker zegt te behoren tot de Jemaa Ansa al-Sunna uit de Gazastrook. Hij kondigt wraak aan voor de dood van twee Palestijnse strijders die deze maand zijn gedood bij Israëlische luchtaanvallen.

Het gebruik van de taal van Israël in deze kringen van extremisten is ongekend, volgens een Israëlische terrorismedeskundige. (SpitsNieuws)

Al-Qaeda dreigt in het Hebreeuws

TEL AVIV - Israël is voor zover bekend voor het eerst door figuren uit kringen van al-Qaeda in de eigen Hebreeuwse taal bedreigd.
Een website die banden zou hebben met het gevreesde netwerk van terroristen publiceerde donderdag een boodschap van een halve minuut lang, waarin een mannenstem in het Hebreeuws "de joodse agressors" te verstaan geeft dat "ze niet veilig zijn voor raketten en andere aanvallen". De stem roept hen op het land Palestina te verlaten.

De spreker zei te behoren tot de Jemaa Ansa al-Sunna (Gemeenschap van Soenna-aanhangers) uit de Gazastrook. Hij kondigt wraak aan voor de dood van twee Palestijnse strijders die deze maand zijn gedood bij Israëlische luchtaanvallen. Het gebruik van de taal van Israël in deze kringen van extremisten is ongekend, aldus een Israëlische terrorismedeskundige, Matti Steinberg. (ANP)

Spitsnieuws: "al-Qaeda-figuren"
ANP: "figuren uit kringen van al-Qaeda"
Zodra iemand spreekt van "types" en "figuren" - in plaats van 'mensen', 'personen', 'leden', etc. - is het de bedoeling om personen negatief weg te zetten en, in dit geval, zonder te beweren dat het ook echt om leden van al-Qaida gaat. Zoals u weet is "al-Qaida" een magische term geworden om alles wat het internationaal recht verbiedt te kunnen uitvoeren: van administratieve detentie tot aan genocide.

Spitsnieuws: "Al-Qaeda spreekt taal van het jodendom"
ANP: "Al-Qaeda dreigt in het Hebreeuws"
Het is duidelijk dat de uiterst verkoopbare titels van beide nieuwsberichten wordt gelegitimeerd door het gebruik van de term "al-Qaeda-figuren". Maar gaat het ook om leden van al-Qaeda? Dat weet niemand. Dat heeft SpitsNieuws en het ANP er gewoon bij verzonnen, of zo is hen dat ingefluisterd. Waarom? Omdat SpitsNieuws en het ANP Israëlische propaganda willen bedrijven in plaats van de lezer correct te informeren. En dat houdt o.a. in dat het elk verzet tegen de Israëlische terreur moet delegitimeren.

Spitsnieuws: "de taal van het jodendom"
Deze uitdrukking onderstreept de joodse propaganda: de lezer moet begrijpen dat het niet om een taal gaat, het Hebreeuws, en zelfs niet om een bedreiging van Israëlische joden, maar dat het gaat over een mondiale, all out attack op iedereen die de joodse religie belijdt - ook al betreft het alleen maar een anonieme "mannenstem" op een niet nader genoemde website.

Spitsnieuws & ANP: "...dat 'ze niet veilig zijn voor raketten en andere aanvallen'"
Wanneer Israël vanuit de lucht de mededeling strooit dat Gazanen 'niet veilig zijn voor raketten en andere aanvallen', gevolgd door bombardementen, dan maken SpitsNieuws en het ANP daar geen heisa van. Waarom niet? Omdat Israël in haar ogen het volste recht heeft om Palestijnen te bedreigen, maar Palestijnen Israël niet.

Spitsnieuws: "De Hebreeuwse stem"
De schrijver bij Spitsnieuws is geen journalist, die onze taal goed behoort te beheersen, dat mag duidelijk zijn. Een stem kan namelijk niet "Hebreeuws" zijn. Een taal kan Hebreeuws zijn, een stem kan alleen hoog, laag, luid, zacht schor, etc. zijn.

Spitsnieuws: "De spreker zegt te behoren tot de Jemaa Ansa al-Sunna uit de Gazastrook"
ANP: "De spreker zei te behoren tot de Jemaa Ansa al-Sunna (Gemeenschap van Soenna-aanhangers) uit de Gazastrook"
Wie de spreker is weten we niet, wat hij precies zegt kunnen we niet beluisteren, op welke website het fragment staat weten we niet, en of de spreker wel een Palestijn (van "Jemaa Ansa al-Sunna") is en geen Israëlische agitator (van MEMRI) weten we ook niet. SpitsNieuws en het ANP poneren het geheel toch als waarheid. En zo hoort dat ook, wanneer je propaganda voert.

Spitsnieuws: "...volgens een Israëlische terrorismedeskundige"
ANP: "aldus een Israëlische terrorismedeskundige, Matti Steinberg"
Maar is het wel een "deskundige"? Iedereen mag zich namelijk een "deskundige" noemen, zelfs wanneer dat niet zo is. En voor wie spreekt deze persoon? Voor Israël natuurlijk. De boodschap is belangrijk, niet de feiten en niet de werkelijkheid.

Hoe meer je leest, hoe minder je weet

In de internationale pers (bronnen: AP, Reuters, AFP) wordt het verhaal veel genuanceerder gebracht. De ingesproken boodschap is hier significant anders als de Nederlandse versie:

"Our letter is to the Jewish attackers that the killing of our brothers will not stop us from the continuation of jihad"

"You won't have any security calm and our rockets will continue, God willing, if you won't leave the land of Palestine and you will know that your citizens ... are not safe from our members."

30 seconden zijn snel gevuld. Het Hebreeuws dat wordt gesproken is met een zwaar (buitenlands?) accent, en is zo vervormd door ruis zodat het moeilijk te verstaan is. Maar dat lezen we niet in SpitsNieuws en bij het ANP. Het kan dus net zo goed wijzen op een false flag operatie, Tonbandstimmen, of een bericht van een andere planeet. SpitsNieuws en het ANP zullen de geluidsopname niet hebben beluisterd, maar gebruiken een bron die niet genoemd wordt.

De door SpitsNieuws en ANP genoemde terroristische beweging "Jemaa Ansa al-Sunna" is een Iraakse terreurgroep die volgens Wikipedia een kleine aanhang heeft in de Gazastrook. Echter de persoon van het genoemde geluidsfragment stelt lid te zijn van "Ansar al-Sunna in Al-Quds" - dat zoveel betekent als 'de Volgelingen van Sunnah [de levenswijze van de profeet Mohammed] in Jeruzalem'. Tot vandaag heeft niemand ooit van deze groep gehoord. De relatie met al-Qaeda is dus volkomen uit de lucht gegrepen.

De door het ANP genoemde "terrorismedeskendige" Matti Steinberg, blijkt een voormalige Hoofd Palestijnse Zaken van de Israëlische geheime dienst Shin Beth. Hij verscheen ook als getuige in het Goldstone Rapport "by an explicit argument that Israel should "put pressure" on Hamas by targeting civilian infrastructure to attain its war aims." Een "terrorismedeskundige" die zelf terreur en oorlogsmisdaden propageert. Betrouwbare bron? Deskundig?

"These groups are always trying to kill us," said Ephraim Inbar, an anti-terrorism expert at Bar-Ilan University near Tel Aviv. "It's not clear if this group is Army of Islam or a different al-Qaida-minded group, what's the difference. It's just another group that hates us." (AP)

Weer een andere "deskundige" dus, die in tegenstelling tot SpitsNieuws en het ANP meent niet te weten van welke club de boodschap komt (klopt), maar ook duidelijk aangeeft dat het om de boodschap gaat, en niet van wie hij komt.

"Still, there is no evidence that the group receives funding from al-Qaida, and Palestinian officials insist there is no direct connection."

"Israeli Foreign Ministry spokesman Yigal Palmor played down the significance of the recording, noting its poor quality, and suggested it may be an attempt to impress followers in Gaza by showing it can "threaten the enemy" in their own language."

Conclusie: SpitsNieuws en het ANP bedrijven nog meer pro-Israël propaganda dan Israël zelf.

De geschiedsvervalsing van Trouw

"Israël veroverde in 2006 het noordelijke deel van Ghajar in de strijd tegen Hezbollah-strijders in Libanon. Een staakt-het-vuren, dat onder leiding van de VN tot stand kwam, maakte een einde aan de gevechten. Israël werd gevraagd zich terug te trekken uit het dorp, maar het land weigerde dit uit vrees dat Hezbollah zich weer in het dorp zou vestigen." (Trouw)

Dat Israël het dorp al had bezet voordat Hezbollah bestond wordt wijselijk door Trouw verzwegen. Dat Israël een agressief expansionistische staat is die tot op de dag van vandaag haar officiële grenzen niet wil definiëren, past niet in de officiële werkelijkheid zoals die door onze zelfbenoemde kwaliteitskranten dagelijks wordt opgedist.

Gisteren kopte Trouw: "Israël akkoord met terugtrekking uit Libanees dorp". Ook nonsens omdat Ghajar een Syrisch dorp is, veroverd op Syrië, de bewoners zien zichzelf als Syriërs, en willen terug bij Syrië gevoegd worden.

File picture dated October 2, 2008 shows Spanish soldiers of the United Nations Interim Force in Lebanon (UNIFIL) patrolling the divided village of Ghajar on the border between Lebanon and Israeli-occupied Golan Heights. Ghajar, on the northwestern edge of the Golan, fell under Israeli control after the Jewish state seized the strategic plateau, the Sinai, the West Bank, the Gaza Strip and east Jerusalem in the 1967 Six-Day War. Golan, include part of Ghajar, was annexed in 1981 in a move never recognised by the international community.

Ghajar wordt momenteel in het noorden begrensd door Israëlische mijnenvelden, een vrucht van de 22-jarige bezetting van Zuid-Libanon, en in het zuiden door een Israëlisch electronisch hek met checkpoint. Een andere vrucht van de Israëlische bezetting is Hezbollah. Hoewel wij ons in het beschaafde Westen inmiddels hebben aangeleerd om te geloven dat verzet tegen Israëlische bezettingen onder 'terrorisme' valt, en (de 100 keer grotere) Israëlische bloedbaden in bezet gebied 'verdediging'.

Ongeveer 300 jaar geleden werd Taranje veroverd door de Koerden, die het Ghajar noemden. In 1932 kregen de bewoners de keus welke nationaliteit ze wilden hebben: die van Syrië of van Libanon. Een grote meerderheid koos voor Syrië. In 1967 werd geheel Ghajar, tesamen met de Golanhoogten, door Israël bezet. En ook toen bestond Hezbollah nog niet. De status van het dorp was echter onduidelijk, en de bewoners verzochten Israël om aan de Golanhoogten toegevoegd te worden.

Bij uitzondering doet de NOS/Sander van Hoorn het één keer goed:

"De grens waarlangs het dorp nu verdeeld gaat worden is recentelijk [2000] getrokken door de Verenigde Naties en wordt de Blauwe Lijn genoemd. De bewoners willen niets weten van een teruggave. Ze willen niet voor de zoveelste keer opgedeeld worden. Bovendien zijn ze Syriërs, en hopen ze als deel van de Golan te zijner tijd weer bij Syrië te horen."

...en één keer fout, in de titel: "Israël geeft stukje land terug aan Libanon". Terug aan Libanon?

In de pro-Israël kliniek is het feest:

Ghajar wil door Israel bezet blijven
Na de Zesdaagse Oorlog lag het maandenlang in Niemandsland, en smeekten de inwoners Israel om het te bezetten. Vooruit dan maar, zeiden de Israëli's uit puur humanitaire overwegingen. (Israël & Palestijnen Nieuws blog)