Nederlandse tanks rijden door Bahrein

PERSBERICHT Campagne tegen Wapenhandel:

Nederlandse pantservoertuigen in Bahrein



Amsterdam, 17 februari 2011 – Op de beelden van demonstraties in de Golfstaat Bahrein, die tonen hoe politie en veiligheidstroepen op gewelddadige wijze ingrijpen bij demonstraties voor democratie en burgerlijke vrijheiden, zijn pantservoertuigen te zien zoals die door Nederland midden jaren ’90 aan de golfstaat zijn verkocht.

In de periode 1994-1997 leverde Nederland 35 M-113 en 25 YPR pantservoertuigen, deels bewapend met 25 mm. geschut, naast ook 13 M-110 houwitsers en 5 M-578/577 pantserrupsvoertuigen. Staatssecretaris van Defensie Gmelich Meijling vond de leveringen destijds "alleszins verantwoord". In 2003 ging nog een vracht met ondermeer tankmotoren en militaire trucks naar de Golfstaat. In totaal verkocht Nederland de afgelopen twintig jaar voor ruim 30 miljoen euro militair materieel aan Bahrein, voor het grootste deel tweedehands defensiematerieel.

Nederland heeft jarenlang geen moeite gehad met grootschalige wapenorders van dictaturen in het Midden-Oosten, zoals Egypte, Tunesië, Marokko, Jordanië en Bahrein.

De ontwikkelingen van de afgelopen weken laten zien wat de consequenties voor de bevolkingen in die landen kunnen zijn. De Campagne tegen Wapenhandel roept de regering op om mensenrechten veel zwaarder mee te laten wegen bij de afgifte van wapenexportvergunningen. Landen die ondemocratisch zijn en waar geen sprake is van burgerlijke vrijheden zouden niet in aanmerking mogen komen voor wapenorders.

------------------------------------
Noten voor de pers:
voor meer informatie: Frank Slijper, 06-28504778
www.stopwapenhandel.org
blog Martin Broek over dit onderwerp: http://broekstukken.blogspot.com/2011/02/tweede-kamer-vergat-wapenleverantie-aan.html
foto's zie bijv: http://twitpic.com/40ms0k en http://twitpic.com/40nonm

Refuseniks and Israeli soldiers speak out

We refuse to be prisoners of the occupation.

Eretz Nehederet - Wonderful Country

Palestijnse arts begint rechtzaak tegen Israël

De Palestijnse gynacoloog Dr. Ezzeldeen Abu al-Aish verloor tijdens het bloedbad in Gaza door een Israëlisch bombardement op zijn huis in Beit Lahiya drie dochters. Vlak na het bombardement kwam hij, als vaste commentator, live in een uitzending van de Israëlische televisie. Later in het ziekenhuis, tijdens een ontmoeting met de pers, werd hij ook nog door boze Israëli's aangevallen. Het IDF noemde de dood van de drie meisjes "reasonable". De arts is een nieuw leven gestart in Canada. Na onderzoek concludeerde het IDF "niet verantwoordelijk voor de schade" te zijn. Abu al-Aish start nu een rechtzaak tegen Israël.

Sde Bar, het horrorkamp van Christenen voor Israël

Volgens het jaarverslag 2009 van Christenen voor Israël (CvI) ontving de outpost Sde Bar (Sdeh Bar, S'de Bar) in 2009 15.009 euro van de stichting. CvI noemt de outpost een "kibboets" en "een woonvorm voor jongeren", en vermeldt niet dat het op de bezette Westelijke Jordaanoever ligt, maar in de "Judeese woestijn". In werkelijkheid is Sde Bar een soort werkkamp waarin Israëlische probleemjongeren door justitie worden gedumpt om klaargestoomd te worden voor hun dienstjaren in het Israëlische leger, en in de tussentijd op de boerderij te werken (nederzettingenproducten te produceren) om hun verblijf te bekostigen. Meermalen lezen we op de website van CvI over dit project van het zogeheten Ondernemersplatform: "Jongeren staan onder grote druk door spanningen, aanslagen, oorlogsdreiging en geweld." Dus is het op zijn minst merkwaardig dat de jongeren in de outpost worden klaargestoomd voor het IDF.

In april dit jaar kondigde het Israëlische ministerie van Welzijn en Sociale Zaken aan de zogeheten 'jongerenboerderij' te sluiten na een onderzoek naar klachten over drank- en drugsgebruik, seksueel misbruik, 'ondeugdelijke' financiële administratie en "criminele activiteiten". Christenen voor Israël verzwijgt dit op haar website.

Sde Bar projectleider Klaas Hoekstra van Christenen voor Israël in de outpost.

Snel na het bericht in de Jerusalem Post (april 2010) en mijn email-correspondentie hierover met projectleider Klaas Hoekstra (medio mei 2010), voelde men blijkbaar nattigheid, en verscheen er in de CvI Ondernemersplatform nieuwsbrief (juni 2010) de mededeling dat de directeur en oprichter Yossi Sade was "afgetreden" (maar niet waarom), en: "Sde Bar is door twee afgewezen jongeren helaas negatief in de publiciteit gekomen." Dat is een aperte leugen. Het Israëlische ministerie van Welzijn verklaarde immers:

"Over the years we’ve received complaints, both orally and in writing, from professionals and former educators at the farm who were alarmed by irregular events they saw as endangering the minors living there." (Jerusalem Post)

Een speciale commissie van het Israëlische ministerie heeft twee maanden lang onderzoek gedaan naar Sde Bar, waarin het 30 betrokkenen heeft gehoord, met inbegrip van leraren, begeleiders, voormalige bewoners, ander personeel en medewerkers van het ministerie van Welzijn.

De gepensioneerde Paul Baars van het transport- en aannemersbedrijf Paul Baars Holding BV sluisde tienduizenden euro's naar Sde Bar. Hier staat hij samen op de foto met de toen nog directeur Yossi Sade in Sde Bar (2007) met een cheque van 20.000 euro. Baars is nog steeds voorzitter van het Ondernemersplatform.

Directeur Yossi Sade (what's in a name) misbruikte zijn positie om jongens seksueel te misbruiken in zijn caravan. "Hij was voor ons als een goeroe, als een koning." Onder zijn supervisie werd er samen drank en drugs gebruikt, en naar pornografie gekeken. Ook werden bordelen in de omgeving bezocht. "Dat was meestal op vrijdag", volgens een voormalige bewoner. "Wij noemden het 'naar de kerk gaan'."

Bewogen vertelt Klaas Hoekstra in een nieuwsbrief van het Ondernemersplatform (oktober 2009) dat elke nieuwe bewoner van het kamp een "puppy" krijgt. "Door de zorg voor hun eigen puppy komt er een verandering tot stand van binnenuit." In werkelijkheid heerste in het kamp een cultus van wreedheden tegen en het doden van (huis-)dieren - als "oefening" voor "het doden van Arabieren". Bij één zo'n incident moesten de ingewanden van een duif worden opgegegeten. Algemeen was het aanzetten tot haat jegens "Arabieren".

Echte supervisie van het ministerie en de kinderbescherming ontbrak gedurende tien jaar, en met klachten en aangiften bij de politie werd niets gedaan. In de tussentijd werden er door het kamp rapporten met valse informatie ingediend. De jongens moesten op de boerderij naar zeggen in "afschuwelijke omstandigheden" leven. Pas toen een aanzienlijk aantal stafleden een jaar geleden besloot om met de misstanden naar buiten te komen, en na twee zelfmoorden van jongens met alarmerende afscheidsbrieven, greep het ministerie in en ordonneerde het besproken onderzoek.

Wanneer u Hebreeuws bekend bent kunt u o.a. hier en hier enkele details van de klachten en bevindingen lezen. Bij Google Translate de gebrekkige Nederlandse vertaling hier en hier, maar de strekking zal duidelijk zijn (de vertaling naar het Engels leest trouwens stukken beter). Hier vindt u een video (Hebreeuws gesproken) met het verhaal van twee slachtoffers.



"Terreurtoerisme" in bezet gebied

In de nieuwsbrief van het CvI Ondernemersplatform lezen we ook: "Yossie Sade, de oprichter van Sde Bar in 1992 is inmiddels afgetreden en heeft zijn verantwoordelijkheden overgedragen aan de public relations-man, Yehekel Klein van de Beit-Etzizon development company LTD." Maar genoemde "Beit-Etzizon development company LTD" bestaat niet, noch "Yehekel Klein". Wie echter wel bestaat is Yehezkel Klein, die hoofd "toerisme" is van de Gush Etzion Development Company, een ontwikkelingsbedrijf die de organisatie, uitbreiding en handel van alle nederzettingen in het zogeheten Gush Etzion-blok op de Westelijke Jordaanoever ontwikkelt, waaronder: industrie, toerisme, infrastructuur, wapentraining en openbaar vervoer.

"The purpose of the company is to establish a business division of the Regional Council of Gush Etzion, as an independent unit, to help with the development and rapid expansion of Gush Etzion. The company is involved in all aspects of planning and building in the area and provides various services to the entire region." (gush-etzion.org.il)

Yehezkel Klein ontwikkelde in 2003 5-daagse "terreurvakanties" voor Amerikaanse toeristen ad 5.500 dollar per persoon:

The tourists will stay at an army bunker, eat military food, and receive weapons training by veterans of elite Israeli commando units. There will be night patrols along the fence of an Israeli settlement. "A night patrol with the knowledge that there is a chance of imminent battle is an experience they will never forget," the promoters promise. On the last day of the tour, participants will experience a "terrorist attack" by instructors firing blanks. (Washington Times, 8 maart 2003)

Met dit heerschap werkt Christenen voor Israël nu samen, voor wie het ontwikkelen van toerisme in bezet gebied, en zodoende ook het financieel profiteren van de ellende van de Palestijnen, blijkbaar nog niet pervers genoeg was.

Our favorite souvenir was for sale at the gift shop of the Latrun military base: an IDF doll that played "We Will Rock You."

Dit soort toerisme bestaat nog steeds, alleen niet meer onder het mom van 'vakantie', maar 'anti-terrorisme training'. Bijvoorbeeld Caliber 3, die in samenwerking met het IDF pakketten aanbiedt voor "families, groups and individuals" in... Gush Etzion op de Westelijke Jordaanoever. In A Terror Tour of Israel (Slate, 2008) beschrijven Nathan Hodge en Sharon Weinberger op 5 pagina's zo'n weekje gewelds- en bezettingsverheffend vertier bij The Ultimate Counter Terrorism Mission.

De Palestijnse township in Lod (bij Tel Aviv)

http://pulsemedia.org/2010/12/12/israeli-apartheid-in-lod-palestinian-name-lydda/

Israeli and American Jewish Groups Condemn Israeli Government and JNF for 7th Demolition of Negev Bedouin Village of Al-Arakib

JNF-KKL establishes large bulldozer camp near Al-Arakib for massive "God-TV Forest"

Funded by JNF Donations from Evangelical Christians for the Second Coming of Christ

We call on all who care about Israel to join the 10,000 who have already signed petitions of protest to JNF Leaders and to Prime Minister Netanyahu and the Israel Government

November 23, 2010 - A large Israeli police force, accompanied by bulldozers from the Israel Land Administration, demolished the Bedouin village of Al-Arakib yesterday, destroying the temporary homes constructed by the village residents since the previous demolition. With the help of volunteers, the residents have already begun the reconstruction of the village, and have vowed to keep rebuilding until the Israeli government recognizes their rights to their land.

Photo courtesy of the Negev Coexistence Forum

We, a coalition of Israeli and American Jewish organizations, condemn the Israeli government's continued demolition of Bedouin villages in the Negev and the expulsion of their residents. We condemn the Jewish National Fund for its complicity in displacing Bedouin citizens of Israel from their homes and land to make way for forests and new Jewish-only communities in their place. The Bedouin have no comparable opportunities to create new agricultural or livable communities. They are being forced to leave their homes, lands and way of life for overcrowded urban centers plagued by crime, unemployment and despair.

We call on the Israeli government, with the support of the JNF in Israel (KKL) and JNF-US, to negotiate a just and mutually agreeable solution to the plight of the 190,000 Negev Bedouin, Israel's poorest and most disadvantaged minority - half of whom live in "unrecognized villages"; without electricity, running water, sewage disposal, schools or health clinics, and with the constant fear of demolition and expulsion.



JNF's New Bulldozer Camp Near Al-Arakib for Planting the "God-TV Forest"; from Evangelical Christian donations: JNF-KKL last week established a large new bulldozer camp just one kilometer from the village of Al-Arakib, and is planting one million trees in Israel including many near the village of Al-Arakib as part of the "God-TV Forest."; JNF has accepted substantial donations from an evangelical Christian ministry called God-TV, who claim to have received "instructions from God...to prepare the land for the return of my Son...[to] plant a million trees.";

(See their video on http://www.god.tv/excavation at minute 21:00).

The JNF, instead of promoting civic equality for all Israelis - the basis for trust and peaceful coexistence - is now supporting (and being supported by) an evangelical ministry that wishes to utilize Israel and the planting of trees to bring about the "Second Coming of Christ.";

Photos of the God-TV forest signage and the new bulldozer camp are available at http://bit.ly/9CL8b6

We believe in an Israel where Jews live in partnership and equality with their Bedouin and other Arab and Palestinian neighbors. The Israel of the JNF, the Israel Land Administration and the Israeli Government is one where Bedouin Arabs are displaced and discriminated against so that forests funded by Jews and Evangelical Christians and exclusively Jewish communities can be built, preventing Bedouin Israelis from ever returning to their land, forcing them to live in poverty and neglect.

A Call for Open Discourse with the JNF: JNF has continued to side-step the concerns we have raised and has responded only with misdirection and misinformation. We again issue this call to JNF for open and honest public discourse on these issues.

We call on the Jewish National Fund to rededicate itself to the ideal enshrined in Israel's Declaration of Independence of equal development for all of Israel's citizens, regardless of religion, nationality or gender, by:

1) Publicly stating to the Israeli government that it will stop funding or participating in the forestation or development of any area that is the site of an existing or demolished Bedouin village.

2) Stopping all activities on lands for which Bedouin have made legal claims of ownership until their cases have been fully adjudicated in Israeli courts or a mutually agreeable just settlement is reached.

3) Submitting JNF's development plans for the Negev to independent scrutiny by environmental, human rights and social justice organizations to work toward truly sustainable development of the Negev for ALL its inhabitants, Jews and Arabs alike.

4) Funding projects for Israel's Bedouin citizens and communities at levels that are proportional to the size of this population in the Negev—nearly 30%—recognizing the contribution of the Bedouin to the flourishing of the Negev.

5) Joining with human rights organizations in Israel to allow the Bedouin to live on their traditional lands, as they have for many generations.

These facts, among others, establish JNF's complicity:

A. JNF-Israel (known as JNF-KKL), the body entrusted exclusively with forestation throughout Israel's territory, plays a major role in deciding where forests are planted.
B. JNF-KKL continues to push through a massive forestation plan intended to double the area of the Destiny Hills forest project from 14,000 to 28,000 dunams. Several Bedouin communities in this area are slated to disappear along with 11,000 dunams of agricultural land.
C. JNF-USA, together with JNF-Israel, the Or Movement, Ayalim and the Government of Israel, are funding and implementing a plan for developing the Negev to bring 250,000 Jews there, creating Jewish-only communities and forests in place of Bedouin villages.
D. In 2009, the Or settlement movement was the third largest recipient of funds from JNF-US.

Until it takes a stand against the demolitions and expulsion of Bedouin citizens, and aligns its forestation and development practices with human rights and the universal values enshrined in Israel's Declaration of Independence, JNF cannot begin to remove the moral stain of complicity in such acts.

Endorsed by:
■ Al-Arakib Village Committee ■ Negev Coexistence Forum for Civil Equality ■ Rabbis for Human Rights ■ Shatil - Leading Social Change, An Initiative of the New Israel Fund ■ Physicians for Human Rights - Israel ■ Hit'habrut-Tarabut - Arab-Jewish Movement for Social and Political Change ■ Al-Arakib People's Committee ■ Sikkuy - The Association for the Advancement of Civic Equality in Israel ■ Association for Civil Rights in Israel ■ Recognition Forum

From the US:
■ Jewish Alliance for Change ■ Rabbis for Human Rights-North America ■ Meretz USA ■ Jewish Voice for Peace ■ The Workmen's Circle/Arbeter Ring ■ Tikkun Community ■ Network of Spiritual Progressives

(bron: Bedouin-Jewish Justice in Israel)

Young, Jewish and Proud

In Our Own Words:

• Rae Abileah: Jewish Values vs. Israeli Policies: Why five young Jews disrupted PM Netanyahu in New Orleans
• Matthew Taylor: Why I disrupted Bibi’s speech
• Matthew Taylor: Young Jews Tell Bibi: Israel is Delegitimizing Itself
• Rachel Roberts: Challenging the Jewish General Assembly
• Emily Ratner: We would not have had to interrupt Netanyahu if the world listened to Palestinian voices

Through Others’ Eyes:

• The Forward: Jewish Voice for Peace Activists Interrupt Bibi at GA
• The Forward: Federations Find Youth Outreach Tricky Terrain at Yearly Meeting
• Jewish Telegraphic Agency: Monday morning tussles at the GA
• Ha’aretz: Hecklers disrupt Netanyahu’s speech at U.S. Jewish conference
• Haaretz: A Birthright trip for Palestinians, too? Maybe not
• Ha’aretz: Five years on, New Orleans Jewish community rises from the ruins
• Jerusalem Post: Peace protesters disrupt Netanyahu’s GA speech
• Jerusalem Post: As GA ends, heckling of Netanyahu leaves a bitter taste
• Ynet: Israeli who disrupted PM’s speech: We were raised on human rights
• Ynet: Protestors disrupt Netanyahu’s GA speech in New Orleans
• The Associated Press: Protesters interrupt Netanyahu New Orleans speech
• Ma’an News Agency: Israeli, US Jews disrupt Netanyahu speech
• Al-Ahram: Netanyahu, champion of settlers
• New Voices: JVP Protests Netanyahu’s GA Speech
• Jewish Journal: Bibi’s G.A. Hecklers: Young Jews
• Mondoweiss (with video): Five young Jews disrupt Netanyahu speech with call for new Jewish identity
• Isabel Kershner, The New York Times, As Netanyahu speaks in U.S., Israel publishes plans for new settlement housing
• Dana Milbank, Washington Post: Netanyahu’s Noisy Tour of New Orleans.
• Tikkun: Young Jewish Activists Attract Positive Press for Anti-Occupation Message
• The Third Way, Mitchell Plitnick: Am Yisrael Chai?
• Jewschool: Bibi’s Hecklers
• Jewschool: The Mishpocha
• Shereen Naser: A perspective on the Jewish Federation General Assembly from its only Palestinian attendee
• Ha’aretz: Bibi, Tom Friedman, and U.S. Jews divesting from Israel

www.youngjewishproud.org

Holocaustzwendel: "Joodse organisaties gedupeerd"

Stan van Houcke: Arie Elshout van de Volkskrant 15

Aan de hand van het volgende voorbij flitsende nieuwsfeit dat ook door Arie Elshout in zijn Volkskrant werd behandeld zal ik proberen te beschrijven wat er niet deugt aan de verslaggeving van deze correspondent in New York. Eerst de feiten zoals de angelsaksische pers ze presenteerden over zwendel bij joodse organisaties die voor de financiele belangen van de slachtoffers van de holocaust zouden moeten opkomen:

The inside job was allegedly masterminded by Semen Domnitser, who oversaw two compensation funds at the Manhattan office of the Conference on Material Claims Against Germany. Five other employees are charged with helping Domnitser perpetrate the massive fraud, in which more than 5,600 falsified applications were rubber-stamped in exchange for kickbacks over 16 years, authorities said.

Een andere krant voegt hieraan toe:

Authorities portrayed Semen Domnitser as central to the scheme, saying he became the director of both funds in 1999 after working as a caseworker from April 1, 1994 until his promotion. A criminal complaint said it was his responsibility to make sure verifications of information were properly performed and documented and his approval was required before applications could be sent to the German government for payment.

Weer een andere krant:

The hardship fund for concentration camp survivors is paid for by the German government, which has paid out more than £37billion since 1952.

Duidelijk is dat via een 'inside job' Duitsland voor 43 miljoen euro is opgelicht door joodse medewerkers, onder aanvoering van de voormalige joods Russische 'directeur van beide fondsen'. In wezen niks aan de hand, corruptie komt overal voor. Maar wat maakt Arie Elshout van de feiten? Onder de foutieve kop:

'Joodse organisaties gedupeerd...

beweert hij het volgende:

Oplichting is van alle tijden, maar het oplichten van een organisatie die geld uitkeert aan slachtoffers van de Holocaust wordt gezien als heiligschennis, het laagste van het laagste.

Dat is allemaal best mogelijk, maar dit zijn niet de feiten. Joodse organisaties zijn niet gedupeerd, maar Duitsland, de geldgever. Sterker nog: medewerkers van die joodse organisaties zijn betrokken geweest bij de grootschalige fraude. Hoe komt het nu dat Arie Elshout deze zaak verdraait?

Welnu, om zijn handelwijze goed te kunnen analyseren moet u allereerst weten hoe over het algemeen zo'n artikeltje van een correspondent in de krant terecht komt. Arie wordt 's ochtends vroeg uit zijn bed gebeld met de mededeling van de redactie in Amsterdam dat internationale persbureaus over zwendel berichten, en niet zomaar zwendel, maar zwendel door joden. Joden is een sleutelwoord dat onmiddellijk de hoogste staat van paraatheid oproept bij een bepaald slag Nederlandse journalisten. Joden, holocaust, Israel, etc, sleutelwoorden van ultiem belang. Arie is meteen klaar wakker, zet onmiddellijk zijn computer aan en ziet in no time dat het nieuws inmiddels door alle grote kranten wordt gebracht. En dus moet de Volkskrant ook wel. Voordat hij in een paar minuten tijd de berichtgeving in de Amerikaanse kranten heeft overgeschreven staat hij even stil bij de wijze waarop dit nieuws gepresenteerd moet worden. Vergeet niet, het is voor de Volkskrant, de krant die de Westank 'Israel' noemt. Dus opletten: we hebben hier te maken met joden, en joden zijn volgens de Volkskrant een speciaal soort mensen dat altijd slachtoffer is geweest, waakzaamheid is derhalve geboden. Het gevolg is dat Arie de werkelijkheid wel moet vertekenen, het feit dat de fraude binnen joodse organisaties gebeurde en niemand anders dan de Duitse belastingbetaler werd gedupeerd, kan niet door hem verteld worden, want het geven van de feiten zou niets anders kunnen zijn dan een overduidelijk voorbeeld van rabiaat antisemitisme. Dus begint onze correspondent zijn voorstelling van zaken met deze bewering;

Oplichting is van alle tijden, maar het oplichten van een organisatie die geld uitkeert aan slachtoffers van de Holocaust wordt gezien als heiligschennis, het laagste van het laagste.

Nu zijn er mensen onder u die zich zullen afvragen: waarom raadpleegt Arie niet de betrokken bronnen? Het antwoord is even simpel als verbijsterend: Arie heeft geen bronnen, heeft geen contacten. Arie heeft alleen maar de krant en de televisie net zoals alle andere mensen die geen journalist zijn. Vergist u niet, Arie is geen verslaggever, Arie is opiniemaker die het werk van anderen overschrijft en dat vervolgens onder zijn eigen naam publiceert. Dat doet de overgrote meerderheid van de Nederlandse correspondenten in den vreemde. Vroeger wist bijna niemand dit, nu kan iedereen dit constateren zodra men het internationale nieuws via internet volgt. Arie doet geen eigen onderzoek, want bij gebrek aan contacten zou hij niet weten waar hij moest beginnen. Geisoleerd in zijn kamer met een weinig inspirerend uitzicht komt hij niet verder dan op te schrijven wat de pers hem meedeelt. Hij checkt zelfs niet internet, want dan zou hij vanuit zijn standpunt geredeneerd onwelgevallige informatie hebben moeten geven, informatie van Norman Finkelstein bijvoorbeeld of van Ilan Ziv:

TAMOUZ MEDIA, POINT DU JOUR AND ALMA FILMS
PRESENT
IN THE NAME OF THE VICTIMS



On September 10, 1952, the state of Israel and a new Jewish organization, created to represent “world Jewry in its material claims against Germany,” signed a post-war reparation and compensation agreement with West Germany. Neither the world’s Jewish communities, still devastated after the Holocaust, nor those in the state of Israel, which was still struggling to survive after only four years of independence, noticed the dangerous legal precedent created on that day. Twenty-three leaders of major Jewish organizations took it upon themselves to represent, in perpetuity, the six million Jews murdered in the Holocaust, as well as the hundreds of thousands of survivors and their decedents, in their material claims against Germany.
It is this precedent that came to haunt the Jewish world almost forty years later when in 1990 “The Claims Conference” and the World Jewish Congress, using this post-war legal precedent, started a public campaign “in the name of the victims”, to restore looted Jewish properties to their rightful owners. These two organizations, by their own words, have succeeded in amassing close to twenty billion dollars. In the Name of the Victims tells the disturbing story of how some of this astronomical sum was raised. These organizations’ legal acrobatics have left thousands of survivors bitter and resentful towards the very organizations that were supposed to act in their name. But even more shocking is where some of these billions went, and how, despite these astronomical sums, thousands of holocaust survivors in Israel and in the United States are ending their lives in utter poverty and humiliation.

"In the Name of the Victims," directed by Ilan Ziv, is an infuriating and shaming must-see film that should be broadcast at the beginning of newscasts, and also justifies a commission of inquiry."
-Tom Segev

http://www.tamouzmedia.com/in-the-name_movie.htm

Als journalist die het werk van Tom Segev nauwlettend volg en deze Joods-Israelische historicus uitgebreid heeft geinterviewd weet ik dat zijn oordeel ook daadwerkelijk iets betekent en dat dit een buitengewoon interessante documentaire moet zijn. Arie verzwijgt de documentaire, terwijl het toch belangrijke informatie verschaft voor de Volkskrant-lezers. Maar omdat Nederlandse correspondenten doorgaans luie journalisten zijn en bovendien het correspondentschap in de VS of Rusland vaak een mooie opstap betekent voor een glansrijke carriere, vertonen de carrieristen weinig inzicht en daadkracht. Beter lui dan uitgerangeerd omdat je iets controversieels hebt geschreven. Een illustratie van de kwaliteit van de berichtgeving van veel Nederlandse correspondenten gaf Arie Elshout zelf toen hij twee jaar geleden schreef:

'Schrijver David Grossman zei dit jaar in een gesprek met Volkskrant-correspondent Alex Burghoorn dat ''wij Joden een verhaal [zijn] dat groter is dan het leven zelf''. Dat is hun tragiek, maar ook die van de Palestijnen, die ook hun verhaal hebben. Het maakt het moeilijk een uitweg te vinden uit de banaliteit van geweld en vernedering.'

Aldus Arie nadat hij en zijn metgezel:

'amper een dag in Israël [zijn] of een VN-man laat ons in zijn verduisterde kantoor iets zien waardoor we volledig uit het veld geslagen worden.'

Opmerkelijk aan de uitspraken van de adjunct-hoofdredacteur is dat na al die jaren berichtgeving van de Volkskrant-correspondenten in Israel, hij niet in staat is geweest zich een beeld van de werkelijkheid te vormen, een beeld van de werkelijkheid dat hij en zijn metgezel 'amper een dag in Israel' wel kregen van 'een VN-man.' En niet zomaar een beeld, maar een beeld 'waardoor we volledig uit het veld geslagen worden.'

Een beter bewijs dat bijvoorbeeld de Volkskrant-correspondenten in Israel al decennialang een verkeerde voorstelling van zaken geven, is nauwelijks denkbaar. Dit feit benadrukt Elshout nog eens aan de hand van het citaat van Grossman, door erop te wijzen dat onder andere de Palestijnen van deze gekte het slachtoffer zijn, een feit dat de correspondenten verzuimden duidelijk te maken, anders zou Elshout het niet nog eens hebben opgeschreven.

En nu de adjunct-hoofdredacteur in New York zit doet hij precies hetzelfde, hij geeft geen informatie maar een gekuiste en verkeerde versie van de werkelijkheid.

» Meer over Arie Elshout van de Volkskrant

Aisheen, still alive in Gaza

De documentaire 'Aisheen, still alive in Gaza', van de Zwitserse regisseur Nicolas Wadimoff, toont het gewone leven van de inwoners van Gaza. "Niet spectaculair of met politieke bijbedoelingen", zei de regisseur bij de voorstelling van zijn film in de Brusselse Beursschouwburg.

2006 – Hamas wint de verkiezingen in de Gazastrook. Enkele raketten worden afgevuurd richting Israël. Als reactie valt het Israëlische leger Gaza binnen. Een maand komt documentairemaker Nicolas Wadimoff aan in Gaza. Met een bestelwagen doorkruisen hij en zijn filmploeg de geruïneerde Gazastrook van noord naar zuid. Twee weken, meer tijd krijgt hij niet van de Israëlische autoriteiten om beelden en bronnen te verzamelen voor zijn documentaire.

Hij brengt de voedselbedeling in beeld, de chaos bij de grenscontrole met Egypte en de dagelijkse beslommeringen in het leven van de bewoners van Gaza. Wadimoff bezoekt zelfs een zoo waarin ook opgezette beesten staan. Sommige beesten stierven doordat er geen eten meer beschikbaar was, nog andere raakten gewond na een Israëlisch bombardement. Een van de apen die het overleefden, heet Sharon.



Bij momenten is de documentaire ontroerend. Bijvoorbeeld wanneer twee clowns een hele bende schoolkinderen aan het lachen brengen, terwijl buiten F16's bombarderen. Of wanneer een jongen vertelt over z’n droom om dokter te worden, maar dat hij het gezien de omstandigheden "misschien beter schopt tot mujahedin". Toch wordt de toon in de documentaire op geen enkel moment sentimenteel.

Uit de film blijkt enerzijds de verveling van de Palestijnen, en de nood aan intellectuele rijkdom die hen naar eigen zeggen ontnomen wordt door de Israëli's. Anderzijds krijgen we de sterkte van de Palestijnen te zien.
De titel 'Aisheen' haalde Wadimoff bij de rapgroep Darg Team, die hun eerste album zo noemde. In westerse stijl probeert de groep de sterkte die onder de bevolking leeft, naar buiten te brengen. Zo zingen ze dat ze Palestina zullen heropbouwen, met stenen van agressie en stenen van onderdrukking.

Niet alle Palestijnen zijn echter opgezet met de westerse stijl die de rappers aannemen. De zanger werd aangepakt door Hamas en moest een overeenkomst tekenen dat hij niet meer zou optreden in Gaza. "Zoals in Cuba", zegt Wadimoff, "heb je het gevoel dat je vrij bent en je overal kan gaan, maar er heerst een soort van sociale controle, ook al is Hamas niet in de buurt".

Ook het conflict met de Israëli's werd bewust uit de film gehouden, vertelde Wadimoff tijdens de nabespreking van de documentaire in de Brusselse Beursschouwburg. Geen Israëli's, geen soldaten, alleen de bewakers aan de grensovergang met Egypte, waar Palestijnen die verzorging nodig hebben, trachten toegang te krijgen tot hun zuiderburen.

Maar de 'Joden' waren nooit veraf. Geregeld hoorde je Israëlische F16's overvliegen, terwijl ze bombardementen uitvoerden.

"Als filmmaker Gaza binnengeraken, is geen sinecure", vertelde de regisseur achteraf aan Gie Goris, hoofdredacteur van MO* magazine. "Als journalist lukt dat al beter, maar je kan niet in alle onafhankelijkheid werken. Je moet verbonden zijn aan een nieuwsnetwerk dat door Israël wordt goedgekeurd.

Eens in Gaza huren de meeste journalisten een fixer, iemand die de crew gidst en rondrijdt. Alle journalisten krijgen op die manier hetzelfde circuit te zien. Op dat parcours krijgen ze dan de kans om te spreken met iemand van Hamas, iemand van Fatah, slachtoffers van de oorlog, … altijd ’t zelfde. De journalist denkt dan dat hij een unieke reportage heeft, omdat hij de journalisten die voor en na hem komen niet ziet."

Dat wilde de Zwitserse regisseur vermijden. De mensen in zijn documentaire mochten geen speciale 'functie' hebben. Hij probeerde de mensen ook niet als slachtoffers voor te stellen. "Ik wil geen compassie opwekken of een boodschap meegeven aan de kijker".

De film kreeg enkele awards, onder meer in Berlijn, en wordt gedraaid op heel wat festivals. Via de Zwitserse ambassade zal de film ook in Israël getoond worden. (bron)

Midnight on the Mavi Marmara

American teens gathering in Middle East pose terrorist threat

War in Context | via Paul Woodward | 19.08.09

American teens are fighting back in Israel
By Matt McAllester, Men.Style.com, September, 2009

Later this year, 21-year-old Ephraim Khantsis will pack a couple of suitcases, say good-bye to his mother, leave his home in Brooklyn, and move to Israel. On arrival in Jerusalem he will enroll in a yeshiva, or religious school, that is popular with Americans. After a few months he will make his way north, to a place this young American feels is his true home: the Jewish settlement of Kfar Tapuach.

Perched on a hill just off Route 60, the main north-south road in the occupied West Bank, Kfar Tapuach is known as a particularly hard-line community. Home to about 600 people, the settlement has a history of welcoming American immigrants whose beliefs and acts raise alarms among Israeli intelligence agencies, leading them to monitor it as a haven for suspected terrorists.

Khantsis, who is in the process of applying for Israeli citizenship, will fit right in. Like the assassinated Brooklyn-born rabbi Meir Kahane, the man some in Kfar Tapuach consider their spiritual leader, Khantsis believes that all Arabs and Palestinians should be forcibly removed from territory controlled by Israel, including the West Bank.

“It’s the most humane way to solve the situation,” Khantsis—who has just graduated from Stony Brook University, on Long Island, with a degree in computer science—says, sipping a soda in an Israeli-run kosher pizzeria in Bensonhurst, Brooklyn, this past June. He acknowledges that he is advocating ethnic cleansing.

While such a view is unlikely to become mainstream in Israel, there’s a pledge Khantsis makes, one that it’s also possible to hear from Americans already living in settlements, that might be more troubling to Israeli authorities: If the Israeli military comes to remove him from his new home—and many in Israel believe such an event is likely—he will not leave peacefully.

“I would fight against it with all my strength, and I would leave nothing back to try to stop it,” says the slim young man wearing a black yarmulke. He speaks so softly that at times it’s hard to hear him. “If they use violence, then we’re justified doing the same.”

Would that include using a gun?

“Yes,” he says.

Is he absolutely sure that he would use a weapon against Israeli soldiers?

“That’s right. I strongly hope it would never come to that,” he says. But “if they’re already shooting us, I’d have no option. I don’t think the right thing to do is turn the other cheek. It’s not a Jewish thing to do.”

The Jewish organization Mishmeret Yesha operates a cell in Yizthar training adults & young children in paramilitary tactics for raiding Palestinian homes. "The IDF supplies the team volunteers with military weapons."

After Israel won the Six-Day War in 1967 and took control of the Gaza Strip and the West Bank—Palestinian areas that had been held by Egypt and Jordan, respectively—religious and right-wing Jews quickly began pushing for the establishment of communities on what they considered land promised them by God. At first the Israeli government refused to let them build on occupied territory, but as the years went by, homes and businesses started popping up.

In May of this year, Secretary of State Hillary Clinton made it clear that the Obama administration would have little tolerance for the growth of existing settlements. After Obama’s position was made public, extremist settlers rapidly erected new buildings and repaired outposts. In one location they built a wooden structure they named an “Obama hut.” Around the same time, an Israeli newspaper reported that the senior Israeli army officer in the West Bank had received threatening letters, apparently from radicals trying to dissuade the military from evicting settlers from their homes.

An unknown number of North Americans have settled in the West Bank and Jerusalem since Israel occupied the territories in 1967 and retain dual citizenship. Middle East historian Juan Cole wrote that an estimated one third of West Bank settlers are "Americans." (Bron: Bingo! U.S. donors fund illegal Jewish settlements)

There are now more than a quarter of a million Jewish settlers living among almost 2.5 million Palestinians in the West Bank—and many of the radicals resisting Obama’s wishes are American. The approximately 100,000 U.S. immigrants in the West Bank and Israel have been influential from the beginning of the movement, and many of them have been among the most extreme of the pioneers: Kahane founded a political party that was deemed racist and banned from the Knesset before he was assassinated in Manhattan in 1990; Brooklyn-born Baruch Goldstein shot dead 29 Palestinians in Hebron in 1994; and a group of settlers in Hebron, whose spokesman is New Jersey–born David Wilder, was involved in a violent confrontation with the Israeli military last year.

While Kahane’s original followers and other American extremists continue to face arrest and monitoring by Israeli security services, it is the young people—many of them, like Ephraim Khantsis, American—in the settler movement who are now the Israeli government’s primary concern. This new generation of hard-liners differs from the previous one in a crucial way—its members are profoundly alienated from the secular Israeli state.

This increasing radicalization is a response to the forced removal of Jews from West Bank settlements that the Israeli government considers obstacles to peace. In August 2005, the government of Ariel Sharon, once the great champion of the settlement movement, evacuated thousands of people from the Gaza Strip. The settlers generally did not use violence against the soldiers and police officers who came to evict them, tearfully pleading with—and even hugging—them instead. But that strategy failed. Some extremist settlers said they would never leave so easily again. True to their word, they put up a fight when the army tried to evacuate a settlement at Amona, in the West Bank, in February 2006—more than 300 people were injured.

Nowadays the talk is that the next evacuation will lead to even more violence. “I can tell you one thing,” says Yedidya Slonim, a 16-year-old Australian immigrant who lives in a sizable cave on a hill in the West Bank that functions as an illegal outpost called Shvut Ami. “What happened over there when the people hugged the policemen—that ain’t going to happen.”

“A lot of kids have got no authority, just them and God out there on the hills,” says Yekutiel Ben Yaakov, 50, formerly of Queens, New York, who now lives in Kfar Tapuach and has provided guard dogs for some of the young extremists who set up illegal hilltop camps.

How far the youth of the West Bank are prepared to go to stay on what much of the world considers occupied land is a question that is increasingly haunting a country surrounded by enemies. In November 2008, Yuval Diskin, the head of Israel’s internal intelligence service, told the Israeli cabinet that future evacuations would involve “a very high willingness among this public to use violence—not just stones but live weapons—in order to prevent or halt a diplomatic process.”

Making peace with Israel’s traditional enemies may have to wait until the country has dealt with the enemy within.

West Bank settlers clashing with Palestinians who were evicted from their Sheikh Jarrah, East Jerusalem, February 15, 2010. (TIME, Muammar Awad/AP)

Aaron Gottlieb is 15 years old, speaks in a rapid-fire American accent, and has yet to have his first shave. He does not look like much of a threat, but he is part of a group that has many in Israel deeply worried: the Hilltop Youth.

Gottlieb grew up in New Rochelle, New York, and immigrated to Israel with his family when he was 9. Whenever he can get away from his yeshiva in the town of Petah Tikva, he spends the night, along with Yedidya Slonim and other teenage boys, at Shvut Ami. Their mission is simple: to establish Jewish homes on as many strategic hilltops as possible throughout the West Bank. According to Peace Now, an Israeli pacifist organization, there are about 100 such outposts. The mainstream settler movement has largely disowned this radical wing and its frequently violent acts.

“I very much believe I’m a threat to my own government,” Gottlieb says. “There will be no giving up.”

Shvut Ami sits close to Route 60, near the hard-line settlement of Qedumim, one of the first to be established in the West Bank. Israeli police have tried numerous times to remove the teenagers—arresting some of them and destroying their temporary structures—but the kids keep coming back. In four months over the winter, they used picks and shovels to dig the cave into the hillside. To get rid of it, police will need to use dynamite. The boys live there among dusty blankets and pillows, a gas heater keeping them warm at night while they study the Torah.

Many saw the strong resistance put up by the Hilltop Youth and others at Amona as a harbinger of battles to come. “When bricks are thrown at the heads of soldiers and police officers, a line has clearly been crossed,” said then acting prime minister Ehud Olmert.

Like most other settlers, Gottlieb doesn’t call the people in the nearby town “Palestinians.” That would imply that there was a country called Palestine. Sometimes they’re “Arabs,” but mostly he calls them “terrorists.” Gottlieb says he’s not afraid. “God’s with me,” he says. “This land has been ours forever.”

Gottlieb’s belief in his right to live in the West Bank despite international condemnation and the laws of his own government is total. There is very little of America left in him. He goes back sometimes to visit his grandmother, who lives on Park Avenue in New York City, but he dislikes what he sees as the sinfulness of the United States.

“How much are you prepared to sacrifice?” I ask.

“For the land of Israel?” He taps his chest where his heart is.

“Your life?”

“Mm-hm,” he says.

The Palestinian town of Jenin lies about 15 miles north on Route 60 from the cave at Shvut Ami. It was at the refugee camp here, in April 2002, that militant leader Zakaria Zubeidi helped direct a brutal nine-day fight against the Israeli army, during which 23 Israeli soldiers and up to 56 Palestinians, including some civilians, died. Zubeidi survived, escaped capture, and spent the next five years on the lam, avoiding Israeli attempts to assassinate him—he was shot 11 times. In 2007, he and 178 members of the Palestinian political party Fatah, including members of his militia, the Al-Aqsa Martyrs’ Brigade, were granted amnesty by the Israeli government as part of a deal intended to strengthen Fatah. Zubeidi committed himself to working for peace.

But given the recent rise in settler violence, Zubeidi, 33, has begun to lose faith in the possibility of avoiding more bloodshed.

“The next war is with the settlers,” he says, sitting in a room at Jenin’s Freedom Theatre complex this past January. He works at the theater, which was founded in memory of an Israeli woman in order to provide a creative outlet for young Palestinians. “I feel it will be very soon. I would not give it more than a year.”

Zubeidi’s body bears the marks of his experiences during the second Intifada. His face and eyes are scarred from a bomb that blew up as he was handling it. It gives him the look of a crudely tattooed Maori warrior.

I ask him if he and Jenin’s other militants are making specific preparations for war with the settlers.

“Of course we are preparing,” he says. “It will be dependent on individuals—to bomb themselves [as suicide bombers]. And some small guns. If the guns are not available and explosives are not available, we have experience using stones.”

During the six years of the first Intifada, Palestinian protesters, many of them young boys, would line up against Israeli soldiers and tanks, raining stones on the well-armed troops.

“I don’t fight in the shadows,” Zubeidi says. “I am in the right. They are taking my freedom. They are oppressing me. They are taking our land. We, the Palestinian people, are fighting for our freedom.”

Since I met Zubeidi, that fight has quietly but brutally intensified, and there have been several violent attacks on settlers in the West Bank. On April 2, a Palestinian was accused of using an ax to kill a 13-year-old boy in the settlement of Bat Ayin. A 7-year-old boy, whose father has been in prison for seven years for planning to bomb a Palestinian girls’ school, was also injured.

Security sources told the Israeli newspaper Ha’aretz that they feared Jewish extremists would seek revenge for the attacks. In a vicious cycle of violence that appears to be quickening, radicals on one side are breeding radicals on the other.

Yehuda Goldberg was 16 years old when Israeli intelligence agents came for him. “They surrounded the house and knocked on the door—because they don’t want you to jump out of the window,” says Goldberg, 20, who has a pensive stare and wears the large yarmulke of the youth movement. “It was four or five in the morning. They came also four or five into the house.”

The Israeli officers, from the Shin Bet—Israel’s FBI—searched Goldberg’s bedroom at his family’s house in Kfar Tapuach. They found ammunition, explosives, and knives. He was given a suspended sentence and community service. Goldberg’s father, Lenny—who emigrated from New York City in 1985—is proud of his son. “He was going hand-to-hand combat with soldiers,” he says. “Our generation used to give cups of coffee to soldiers. The police found weapons in his room.”

Goldberg doesn’t want to reveal what he intended to do with the ammunition and weapons. “It’s not weird to have such things in our area,” he says. “Legally, it’s not allowed. But every kid can get ammunition.”

Soon after that arrest, the Shin Bet came to get Goldberg again, accusing him of involvement with a 19-year-old friend who, while awol from the Israeli army, had killed four Israeli Arabs and wounded nearly two dozen with his army-issue M-16 rifle.

The Shin Bet “had information that he was my friend,” Goldberg explains, sitting on a plastic garden chair outside his home while his mother prepares Shabbat dinner. “They arrested me and two other kids. They held me in a chamber for four days, with the light always on. I don’t have bathroom. They close my eyes with black glasses, put me in a chair with my hands behind my back.”

Eventually the Shin Bet released Goldberg and he received a letter saying the case was closed.

Lenny and his wife and their eight children seem to be a welcoming, loving family. Lenny rents out inflatable castles and swimming pools in the summer months. It’s quite a change from his life in New York, where he worked at J. Walter Thompson, a major advertising agency. His children don’t bear much resemblance to the American kid Lenny once was. “They have more chutzpah. They’re more brazen,” he says.

When I meet the Goldberg family in January, Israel’s war against Hamas in Gaza is reaching its end, and Lenny—who is not legally permitted to carry a weapon after a mid-nineties crackdown on Kahane supporters—is frustrated with the military’s strategy, which involves sending soldiers into Gaza. Like many other hard-line settlers, Lenny is not hesitant to express views that most Israelis would consider abhorrent.

“I want them to bomb all of Gaza, even if they kill all the civilians,” Lenny says. “You have to firebomb all of Gaza and not let one Jew get hurt.”

“We can erase them in no time,” Yehuda says of the Palestinians. “But the government won’t let us do it.”

“How does it feel to meet a Jewish terrorist?” asks Yekutiel Ben Yaakov, the guard-dog trainer, laughing, when we meet at a café in the large settlement of Ariel.

“We’re heading toward a situation where in all likelihood there will be bloodshed between Jews,” he says. “I say this with a heavy heart.”

Would this mean settlers shooting at Israeli soldiers?

“I think we’ll see more innovative forms of Jewish resistance,” says Ben Yaakov, who is friends with Ephraim Khantsis and encouraged the young Brooklyn student to move to Kfar Tapuach. “We may see guys that themselves were colonels in the Israeli army or engineers helping the kids create rockets to shoot into Arab villages.”

The point of attacking Palestinians at a time when Israeli soldiers are coming to expel Jews from settlements would be, Ben Yaakov says, to distract and divert the Israeli army and to “change the balance”—to alter the dynamic of the conflict. That would also reduce the chances, he says, of Jews’ killing Jews.

In recent months, this strategy has been adopted by radical settlers around the West Bank. They call it the “Price Tag” campaign: The price for the Israeli government will be high. So far, settlers have blocked roads, attacked Palestinians with guns—during my visit a settler shot dead a Palestinian who was allegedly throwing stones at his car—and other weapons, daubed graffiti on at least one mosque, and battled soldiers by hand and with stones.

Pride of the nation: the Israeli bulldozer.

What Ben Yaakov sees happening is a step up from that kind of resistance.

It would include planting bombs in Palestinian villages. The Dome of the Rock, one of Islam’s holiest sites, might also be a target for Jewish terrorists, as it was in the early 1980s for a group named the Jewish Underground.

There could, perhaps, be no more provocative action for extremist settlers to take than an attack on the Dome of the Rock and the Al-Aqsa mosque, which sit in the old city of Jerusalem, on top of the holiest site in Judaism, the Temple Mount.

Back in the Brooklyn pizzeria, when talk turns to the Temple Mount, Khantsis’ conviction is resolute. “I think it’s one of the greatest insults to put their place on our holy site,” he says. “I think the mosques should be removed. At best they should be peacefully removed and built elsewhere.”

The other option, he says, is that they should be “violently disassembled.”

That is a nightmare scenario for the Israeli government—an act of destruction that would make all-out war almost inevitable.

And it’s a nightmare that has roots that stretch all the way from the hilltops of the West Bank to the quiet streets of the United States.

Het Lucifer Effect

Het boek Het Lucifer effect gaat over het gevangenisexperiment van hoogleraar in de psychologie Philip Zimbardo, waaruit blijkt dat mensen als u en ik onder bepaalde omstandigheden tot gruwelijke dingen in staat zijn. In een nagebootste gevangenis in de kelder van de Stanford University kregen ‘normale' studenten willekeurig de rol van bewaker of van gevangene toebedeeld. Hoewel het de bedoeling was het experiment twee weken lang te laten doorlopen, moest het na zes dagen worden afgebroken omdat de studenten geen onderscheid meer konden maken tussen spel en werkelijkheid. De gevangenen stortten psychisch in en de bewakers ontwikkelden zich in rap tempo tot sadisten.

Zimbardo kon decennia lang geen boek over dit onderwerp schrijven, tot hij in 2006 getuigendeskundige was bij het Abu Ghraib-proces voor een Amerikaanse soldaat die beschuldigd werd van martelpraktijken. Zimbardo wist maar al te goed dat dit geen individuele uitwassen waren maar gewone mensen die zich door de groepsdynamiek lieten verleiden.
(Bron: VPRO Boeken)

Stanford Prison Experiment - 1971

Abu Ghraib - 2003

"In both cases guards used forced exercise, isolation, denied prisoners underwear, made them dress as women, forced them to pantomime homosexual acts, and blindfolded them by hooding the head."

Ni'lin 2008 - Een Palestijnse demonstrant wordt geboeid en geblindoekt, en na een half uur (waarin hij naar zeggen geslagen werd) wordt hij van dichtbij met een rubber kogel in zijn voet geschoten.

Van kwaad en erger
WAT HAALT HET SLECHTSTE IN DE MENS TELKENS WEER NAAR BOVEN?

BRUSSEL - Twee weken geleden dook een filmpje op van een Israëlische militair die suggestief rond een geblinddoekte Palestijnse stond te dansen. Waarom neigen gewone mensen naar het kwaad in een gesloten systeem? De Amerikaanse sociaal psycholoog Philip Zimbardo schreef er zijn levenswerk over.

Van onze redacteur

Het filmpje stond op Youtube, en het Israëlische leger heeft er een onderzoek naar opgestart. Het is de jongste in een serie beschamende video's en foto's die op het internet worden gezet en waarin Israëlische militairen Palestijnen vernederen.

In het filmpje is een vrouw te zien die tegen een muur staat. Ze draagt een hoofddoek en een lang zwart gewaad. Op de achtergrond is luide Arabische muziek te horen, waarop de militair staat te dansen. Hij springt om de vrouw heen en maakt een reeks suggestieve bewegingen. Als het filmpje authentiek zou zijn, is het de eerste video waarin een Palestijnse vrouw wordt vernederd. In de Arabische gemeenschap is dat een zwaarbeladen thema.

Het is het zoveelste voorbeeld van mensen die zichzelf te buiten gaan als ze macht hebben in een gesloten systeem, met weinig controle. ‘Een karaktertransformatie', noemt de Amerikaanse sociaal psycholoog Philip Zimbardo dat. Hij is 77 ondertussen; drie jaar geleden gaf hij zijn afscheidslezing aan Stanford University, in Palo Alto. Al zijn kennis over het onderwerp heeft hij bij elkaar geschreven in Het Lucifer effect, naar de ommekeer die Gods lievelingsengel Lucifer maakte toen hij de partij van Satan koos.

Van Zimbardo kan men moeilijk beweren dat hij het ijzer smeedde toen het heet was. Als jonge doctor zette hij in 1971 het Stanford Prison Experiment op, dat zo choqueerde dat het wereldwijd bekend werd. Toch zou hij pas 35 jaar later al zijn kennis en inzicht aan het papier toevertrouwen.

‘Ik was verantwoordelijk voor het experiment', zegt hij aan de telefoon vanuit Californië. ‘Het is door mij opgezet en ik heb het moeten stopzetten. De fout die ik maakte, was dat ik samen met drie studenten de volledige monitoring op me nam, een week lang, dag en nacht. Dat was veel te weinig. Daardoor heb ik niet kunnen verhinderen dat enkele deelnemers zich boosaardig begonnen te gedragen en anderen leed berokkenden. Niet alleen schuld en schaamte hielden me al die tijd tegen. Uit het experiment kwamen zoveel afgeleide onderwerpen, zoals gevangenschap en verlegenheid, dat ik er bijna mijn hele professionele loopbaan mee bezig was.'

Abu Ghraib

Toen doken in 2004 de ‘prijsfoto's' op van gevangenen in Abu Ghraib. Net als kolonialen die poseerden bij een neergeschoten olifant, stonden Amerikaanse bewakers manhaftig te glunderen bij hun trofee: Irakese gevangenen. Ze hadden hen in mensonterende situaties gemanoeuvreerd en hen vernederende handelingen laten uitvoeren. Kennelijk vonden ze het de moeite hun activiteiten te fotograferen.

Het waren gruwelijke beelden, met gevangenen die tot een piramide opgestapeld werden en Amerikaanse soldaten die er bovenop sprongen. Een vrouwelijke soldaat sleurde een gevangene voort die een hondenriem om de nek droeg. Naakte gevangenen werden gedwongen zich te masturberen in aanwezigheid van een sigarettenrokende, vrouwelijke soldaat. Een man met een zak over zijn hoofd kreeg bedrading aan zijn vingers, tenen en penis om een elektrocutie te simuleren. De draden waren niet aangesloten, maar de man stond doodsangsten uit. Nog een naakte man, handen achter het hoofd, werd in het nauw gedreven door een stel blaffende Duitse herders zonder muilkorf.

Een golf van verontwaardiging ging de wereld rond. ‘Het zijn maar een paar rotte appels', haastte de toenmalige Amerikaanse president George Bush zich. Maar Philip Zimbardo wist beter. Hij was er rotsvast van overtuigd dat heel het systeem niet deugde. Soortgelijke beelden had hij namelijk al eens eerder gezien: in zijn eigen Stanford Prison Experiment.

Hoe iemands karakter onder bepaalde omstandigheden kon transformeren, dat was wat Zimbardo wou achterhalen in zijn experiment. Van jongsaf had hij het in zijn omgeving zien gebeuren. Hij vroeg zich af hoe het mogelijk was en waarom het telkens opnieuw gebeurde. ‘Ik ben opgegroeid in een arme wijk in de Bronx, in New York', zegt hij. ‘Om me heen zag ik niets anders dan slechtheid en mislukking. Het was vechten, stelen en slaan om je staande te houden. Hoe vaak heb ik niet gezien dat jongeren, in wezen goede, normale kinderen, de weg van het kwaad opgingen. Dat wou ik onderzoeken in een testsituatie. Wat zou er gebeuren als je geprivilegieerde mensen in een getto bijeenzette?'

Die geprivilegieerde mensen vond Zimbardo om zich heen, bij de studenten die overwegend uit de middenklasse kwamen. Hij selecteerde 24 jonge mannen, stuk voor stuk gezonde en evenwichtige studenten. In een nagebootste gevangenis in de universiteitskelders verdeelden ze zich willekeurig in bewakers en gevangenen. Twee weken zou het rollenspel duren, maar na zes dagen werd het al afgeblazen. Bewakers identificeerden zich zodanig met hun rol dat ze plezier kregen in het vernederen en het pijnigen van anderen. Sommige van de gevangenen stortten in, deels uit vermoeidheid en deels omdat ze geen verweer hadden tegen de emotionele ontregeling.

De gevangenen waren dan ook tot het uiterste beproefd. Ze droegen een schortjurk en kregen een vrouwenpanty op hun hoofd. Tijdens steeds langer wordende appels moesten ze de nummers van hun medegevangenen voor- en achteruit opdreunen. Ze zaten in eenzame opsluiting en moesten kikkersprongen doen. Bewakers gingen op hun rug staan terwijl ze zich opdrukten. Spelletjes haasje-over ontaardden in seksuele standjes op zijn hondjes. Maar het ergst was de nacht. Onttrokken aan controle deelden de bewakers lukraak sadistische straffen uit.

De kracht van de situatie

Waarom verliest de mens zich telkens opnieuw in dit soort ongein? ‘Als ik iets heb ontdekt', zegt Zimbardo, ‘dan is het dat individuele aanleg en omgevingsfactoren met elkaar in dialectiek gaan. Ik ben een situationist. Vaak heeft men het kwaad proberen te verklaren vanuit een persoonlijk falen of een ziekelijke aanleg. Dat is me te smal. Goede mensen kunnen in moordenaars veranderen zonder dat er spake is van boos opzet, als ze door de omstandigheden onder druk worden gezet. Daarom hou ik rekening met de sociale, economische en politieke krachten die mee in het geding zijn. Mijn punt is dat we ons bewuster moeten zijn van de kracht van de omstandigheden.'

Van groot belang in Zimbardo's betoog zijn de ‘totale situaties'. Dat zijn omstandigheden waarin een groep mensen samen een gesloten systeem vormen. Ze sluiten zich af van de samenleving en richten zich naar regels die van bovenuit worden opgelegd. Er is een duidelijke scheidslijn tussen dominante en onderdanige groepsleden. ‘Zo zijn er tal van voorbeelden', zegt Zimbardo. ‘Gevangenissen, het leger, politiekorpsen, maar denk zeker ook aan de rituelen waarmee nieuwe studenten worden ontgroend. Zelf deed ik onderzoek bij de getuigen van destructieve sekten, zoals de Peoples Temple van Jim Jones. Op grote schaal zijn er de massamoorden in Rwanda en Srebrenica.'

Het recentste voorbeeld is het kerkschandaal. ‘De ingrediënten zijn dezelfde', zegt Zimbardo. ‘Een gemeenschap die zijn eigen regels heeft, weinig toezicht, geestelijken naar wie opgekeken wordt en kinderen zonder verweer. Misbruiken zijn alleen maar te vermijden door toezicht, door in de opleiding te wijzen op de gevaren van macht en door duidelijk te sanctioneren. De militairen van Abu Ghraib kwamen ermee weg. Dat geeft anderen een vrijgeleide om het opnieuw te doen.

Philip Zimbardo, ‘Het Lucifer effect', Lemniscaat, 684 p, 27,95 euro

(Bron: De Standaard)

Meer informatie:
» Stanford Prison Experiment
» MIT Zimbardo lecture, April 2, 2007 (video, 1:50:43)
» Wikipedia NL over het Milgram Experiment (Yale, 1963)
» Hannah Ahrendt - Eichmann in Jeruzalem. De banaliteit van het kwaad (1963)


The Stanford Prison Experiment (29:00 min.)

'Viva Palestina' activists deliver tons of aid to Gaza Strip

In Nederland vormt het verzwijgen van informatie, om het publiek tegen de werkelijkheid te beschermen, de meest voorkomende vorm van censuur van onze commerciële massamedia.

Haaretz | By Avi Issacharoff | 21.10.10

Most of the activists arrived at the Egyptian port El-Arish on flights from Syria, while just 30 activists made the journey with the aid supplies by ship.

Over 300 activists from Syrian aid flotilla "Viva Palestina" crossed Thursday the Egyptian Border into Gaza by land with tons of medical equipment and food supplies for the residents of the coastal enclave.

According to the organizers of the flotilla, which departed from the Syrian port of Latkia, activists transported products worth in excess of $5 million.

Most of the activists arrived at the Egyptian port El-Arish on flights from Syria, while just 30 activists made the journey with the aid supplies by ship.

Egyptian security services barred a Mauritania citizen who arrived with the group from crossing the border into Gaza and his passport was taken for inspection. While 12 Mauritania activists remained with him pending the inspection, the remaining activists crossed the land border with Gaza uneventfully.

Viva Palestina activists claimed the point of their aid flotilla was to "break the siege on Gaza" despite the fact that Israel recently lifted many of the restrictions imposed on the enclosed coastal strip.

International peace activist hold Palestinian flag as their aid convoy wait to cross in to Gaza at the Rafah border Crossing between Egypt and the Gaza Strip, Thursday, Oct. 21, 2010. The aid convoy arrived in the Gaza Strip overland from Egypt on Thursday to a warm welcome from the territory's Islamic militant, The convoy was organized by 'Viva Palestina,' headed by former British member of parliament George Galloway. Egypt banned Galloway from accompanying the convoy because of previous clashes with Egyptian security. Hamas official Ahmed Youssef said the aid is worth about $5 million and includes 137 used vehicles for ambulances and transport.

Israel imposed the blockade in 2007 after Hamas wrestled control over the territory in a violent coup.

During a visit to Syria on Tuesday, former U.S. president Jimmy Carter called for Israel to lift its blockade on the Gaza Strip. Carter made the remarks in the forum of a delegation known as The Elders, who met with Syrian President Bashar Assad and Hamas leaders in Syria.

"The blockade is one of the most serious human rights violations on Earth and it must be lifted fully," said Carter from Syria.

Besides Carter, the Elders delegation includes former Irish president Mary Robinson and former UN envoy Lakhdar Brahimi. While in Gaza, the group described Israel's blockade as an "illegal collective punishment" and "an impediment to peace."

Rechtzaak Rachel Corrie, dag 1

In het buitenland op de voet gevolgd, in Nederland verzwegen. Wat een schurkenstaat van een democratische staat onderscheidt is o.a. dat een schurkenstaat zijn criminelen beschermt, in plaats van de slachtoffers. In Gaza reed een bulldozer van het Israëlische leger tot twee keer toe over de Amerikaanse activiste Rachel Corrie heen. Haar ouders spande een civiele procedure aan. Na 7 jaar blijkt de eerste dag in de Israëlische rechtbank een travestie.

Leon de Winter was erbij in Gaza

In het buitenland op de voet gevolgd, in Nederland verzwegen. Hoewel... Leon de Winter schreef er op 13 juni dit jaar in de Telegraaf over: "De tragische hysterica Rachel Corrie kwam om het leven toen zij voor een rijdende bulldozer van het Israëlische leger sprong." Leon de Winter is echter niet als getuige opgeroepen. Maar vreemd is dat niet, want voor het Israëlische "onderzoek" zijn helemaal geen getuigen ter plekke gehoord, noch de artsen die haar lichaam hebben behandeld.



Driver testifies in Corrie case

A bulldozer driver who crushed a US activist in Gaza in 2003 tells Haifa court he can not recall much about day she died

Al Jazeera | 21 Oct 2010

The first day of a civil lawsuit brought by the parents of a US peace activist who was crushed to death by an Israeli army bulldozer in the Gaza Strip in March 2003 has ended in the Israeli city of Haifa.

The army driver of the bulldozer that crushed 23-year-old Rachel Corrie to death testified in court on Thursday, but her parents were denied a chance to confront him face-to-face.

The unidentified former soldier was shielded behind a wood-and-plastic partition, and his testimony about the events leading up to Corrie's death were relayed into the courtroom over a microphone.

"I wish I could see the whole human being," Cindy Corrie said before the testimony began, her voice shaking.

She and her husband, Craig, travelled from their home in Olympia, Washington, to hear his testimony.

Three witnesses were to testify on Thursday, but Al Jazeera's Sherine Tadros, reporting from Haifa, said that only one gave testimony as "at the last moment the judge said he didn't have time for three witnesses".

The military commander in charge of the unit that included the bulldozer on the day Corrie was killed will give evidence at a future date.

No 'remorse'

Corrie's family filed the private lawsuit against the state of Israel five years ago after an Israeli military investigation into the incident concluded that the soldier operating the bulldozers could not see Corrie and closed the case.

Both the bulldozer driver and the commander claimed that they were not aware of Corrie's presence, and that civilians aren't acknowledged in a war zone.

Reporting from outside Haifa district court, Tadros said that the driver who testified on Thursday "kept reiterating two main points. Firstly, that he was working within a command structure, that he had his orders from above, and secondly, that he really couldn't remember even the most basic of details to do with that incident".

She also said that the driver "couldn't even remember the time of day that Rachel was killed," which was very difficult for Corrie's parents to hear.

"I haven't heard one moment of remorse, and to me, that's one of the saddest things," said Cindy Corrie during a break in the proceedings.

She later told Al Jazeera that she was troubled by the "disregard" and "lack of reliability" of the driver's memory of the details of the day.

"If you've killed someone, you'd think you might remember if it was in the early afternoon or late in the day," said Cindy Corrie.

The Corries are suing the government for the symbolic amount of $1, saying that Corrie's "unlawful killing" denied her her "basic human rights".
They have also accused the government of "gross negligence".

Corrie was protesting against Israel's demolition of Palestinian homes in the town of Rafah, close to the border with Egypt, when she was killed.

---

Lees ook op dit weblog: Autopsy doctor admits to violating court order in Rachel Corrie autopsy (incl. links naar meer informatie)

---

IDF killed an "object" (IDF footage):

Geblinddoekte en geboeide Palestijnse vernederd

Maar zelfs dit bericht valt in Nederland nog onder De Israël Goed Nieuws Show omdat het suggereert dat Israël een democratische rechtstaat is. Is er wel eens een Israëlische soldaat veroordeeld voor oorlogsmisdaden? Nee. Sterker nog, die krijgt een promotie, en komt zelfs in de regering. Rapporten van VN-commissies en mensenrechtenorganisaties gaan direct de prullenbak in. En onze "kwaliteitspers" spant zich in om dat te legitimeren.

Documentaire: Inside Britain's Israel Lobby

Channel4 | 16 november 2009 | 48 minuten

Dispatches investigates one of the most powerful and influential political lobbies in Britain, which is working in support of the interests of the State of Israel.

Despite wielding great influence among the highest realms of British politics and media, little is known about the individuals and groups which collectively are known as the pro-Israel lobby.

Political commentator Peter Oborne sets out to establish who they are, how they are funded, how they work and what influence they have, from the key groups to the wealthy individuals who help bankroll the lobbying.

He investigates how accountable, transparent and open to scrutiny the lobby is, particularly in regard to its funding and financial support of MPs.



Andere documentaires over de Israel lobby:

» De Israël Lobby (Marije Meerman, VPRO Backlight 2007)

» Stephen Walt & John Mearsheimer: The Israel Lobby and U.S. Foreign Policy (Democracy Now 2006)
A new article in the New York Review of Books examines the controversial report and the reaction to it. It's called "The Storm Over the Israel Lobby" (PDF) and was written by media critic Michael Massing, who joins Amy Goodman for the interview.

» The Israel Lobby Does it Have Too Much Influence on US Foreign Policy Debate London Review of Books 2007 (panelists: John Mearsheimer, Shlomo Ben-Ami, Martin Indyk, Tony Judt, Rashid Khalidi, Dennis Ross)

US & Israel media control

Spaanse hulpboot mocht door

Vandaag is bekend geworden dat in december 2009 een hulpboot uit Spanje met terroristen, die wapens zoals metalen pijpen, slagwapens en messen aan boord hadden, door de de Israëlische marine werd doorgelaten. In de haven werd de boot door tientallen aanhangers van de extremistische religieuze beweging met zang en dans verwelkomd. Volgens de opvarenden waren de pakketten bestemd voor kinderen. In Israël is hierover een rel ontstaan, en een groep journalisten heeft als protest een video getiteld "We con the world, we con the children" gemaakt.

Democracy NOW!: Tariq Ali

Democracy NOW! We speak with British-Pakistani political commentator, writer, activist and editor of the New Left Review, Tariq Ali. He is the author of numerous books, his latest is The Obama Syndrome: Surrender at Home, War Abroad.

I know some of his supporters might feel it’s a little harsh, but I think that we’ve had two years of him now, Amy, and the contours of this administration are now visible. And essentially, it is a conservative administration which has changed the mood music. So the talk is better. The images of the administration are better, the reasonable looks. But in terms of what they do—in foreign policy, we’ve seen a continuation of the Bush-Cheney policies, and worse, in AfPak, as they call it, and at home, we’ve seen a total capitulation to the lobbyists, to the corporations. The fact that the healthcare bill was actually drafted by someone who used to be an insurance lobbyist says it all.

So, it’s essentially now a PR operation to get him reelected. But I don’t think people are that dumb. I’ve been speaking to some of his, you know, partisan supporters, and they’re disappointed. So the big problem for Obama is that if you do nothing and promise that you would bring about some changes, you will not have people coming out to vote for you again. And building up the tea party into this great bogey isn’t going to work. It’s your own supporters you have to convince to come out and vote for you, as they did before. I can’t see that happening. . . .

it’s interesting that they are incapable of dealing with the right. With the right, it’s conciliation. That’s what they feel they have to appeal to. With critics from the left, they tend to be very harsh, as if they are saying to us, “You don’t know how lucky you are.” But why are we lucky? I mean, you know, we judge people not by how they look or what they say, but by what they do. And what Obama has been doing is, you know, to put it mildly, extremely disappointing at home, and abroad it’s murderous. On Palestine, on Iran, no changes at all. So, one has to spell this out, because if they don’t realize that they’re doing this, they’re going to get more shocks. And Rahm Emanuel refers to people on the liberal left who are critical of Obama, and he uses a bad swear word and then says, “effing retards”—well, we’ll see who the retards are after the midterms, Amy. That’s all I can say.