Holocaustzwendel: "Joodse organisaties gedupeerd"

Stan van Houcke: Arie Elshout van de Volkskrant 15

Aan de hand van het volgende voorbij flitsende nieuwsfeit dat ook door Arie Elshout in zijn Volkskrant werd behandeld zal ik proberen te beschrijven wat er niet deugt aan de verslaggeving van deze correspondent in New York. Eerst de feiten zoals de angelsaksische pers ze presenteerden over zwendel bij joodse organisaties die voor de financiele belangen van de slachtoffers van de holocaust zouden moeten opkomen:

The inside job was allegedly masterminded by Semen Domnitser, who oversaw two compensation funds at the Manhattan office of the Conference on Material Claims Against Germany. Five other employees are charged with helping Domnitser perpetrate the massive fraud, in which more than 5,600 falsified applications were rubber-stamped in exchange for kickbacks over 16 years, authorities said.

Een andere krant voegt hieraan toe:

Authorities portrayed Semen Domnitser as central to the scheme, saying he became the director of both funds in 1999 after working as a caseworker from April 1, 1994 until his promotion. A criminal complaint said it was his responsibility to make sure verifications of information were properly performed and documented and his approval was required before applications could be sent to the German government for payment.

Weer een andere krant:

The hardship fund for concentration camp survivors is paid for by the German government, which has paid out more than £37billion since 1952.

Duidelijk is dat via een 'inside job' Duitsland voor 43 miljoen euro is opgelicht door joodse medewerkers, onder aanvoering van de voormalige joods Russische 'directeur van beide fondsen'. In wezen niks aan de hand, corruptie komt overal voor. Maar wat maakt Arie Elshout van de feiten? Onder de foutieve kop:

'Joodse organisaties gedupeerd...

beweert hij het volgende:

Oplichting is van alle tijden, maar het oplichten van een organisatie die geld uitkeert aan slachtoffers van de Holocaust wordt gezien als heiligschennis, het laagste van het laagste.

Dat is allemaal best mogelijk, maar dit zijn niet de feiten. Joodse organisaties zijn niet gedupeerd, maar Duitsland, de geldgever. Sterker nog: medewerkers van die joodse organisaties zijn betrokken geweest bij de grootschalige fraude. Hoe komt het nu dat Arie Elshout deze zaak verdraait?

Welnu, om zijn handelwijze goed te kunnen analyseren moet u allereerst weten hoe over het algemeen zo'n artikeltje van een correspondent in de krant terecht komt. Arie wordt 's ochtends vroeg uit zijn bed gebeld met de mededeling van de redactie in Amsterdam dat internationale persbureaus over zwendel berichten, en niet zomaar zwendel, maar zwendel door joden. Joden is een sleutelwoord dat onmiddellijk de hoogste staat van paraatheid oproept bij een bepaald slag Nederlandse journalisten. Joden, holocaust, Israel, etc, sleutelwoorden van ultiem belang. Arie is meteen klaar wakker, zet onmiddellijk zijn computer aan en ziet in no time dat het nieuws inmiddels door alle grote kranten wordt gebracht. En dus moet de Volkskrant ook wel. Voordat hij in een paar minuten tijd de berichtgeving in de Amerikaanse kranten heeft overgeschreven staat hij even stil bij de wijze waarop dit nieuws gepresenteerd moet worden. Vergeet niet, het is voor de Volkskrant, de krant die de Westank 'Israel' noemt. Dus opletten: we hebben hier te maken met joden, en joden zijn volgens de Volkskrant een speciaal soort mensen dat altijd slachtoffer is geweest, waakzaamheid is derhalve geboden. Het gevolg is dat Arie de werkelijkheid wel moet vertekenen, het feit dat de fraude binnen joodse organisaties gebeurde en niemand anders dan de Duitse belastingbetaler werd gedupeerd, kan niet door hem verteld worden, want het geven van de feiten zou niets anders kunnen zijn dan een overduidelijk voorbeeld van rabiaat antisemitisme. Dus begint onze correspondent zijn voorstelling van zaken met deze bewering;

Oplichting is van alle tijden, maar het oplichten van een organisatie die geld uitkeert aan slachtoffers van de Holocaust wordt gezien als heiligschennis, het laagste van het laagste.

Nu zijn er mensen onder u die zich zullen afvragen: waarom raadpleegt Arie niet de betrokken bronnen? Het antwoord is even simpel als verbijsterend: Arie heeft geen bronnen, heeft geen contacten. Arie heeft alleen maar de krant en de televisie net zoals alle andere mensen die geen journalist zijn. Vergist u niet, Arie is geen verslaggever, Arie is opiniemaker die het werk van anderen overschrijft en dat vervolgens onder zijn eigen naam publiceert. Dat doet de overgrote meerderheid van de Nederlandse correspondenten in den vreemde. Vroeger wist bijna niemand dit, nu kan iedereen dit constateren zodra men het internationale nieuws via internet volgt. Arie doet geen eigen onderzoek, want bij gebrek aan contacten zou hij niet weten waar hij moest beginnen. Geisoleerd in zijn kamer met een weinig inspirerend uitzicht komt hij niet verder dan op te schrijven wat de pers hem meedeelt. Hij checkt zelfs niet internet, want dan zou hij vanuit zijn standpunt geredeneerd onwelgevallige informatie hebben moeten geven, informatie van Norman Finkelstein bijvoorbeeld of van Ilan Ziv:

TAMOUZ MEDIA, POINT DU JOUR AND ALMA FILMS
PRESENT
IN THE NAME OF THE VICTIMS



On September 10, 1952, the state of Israel and a new Jewish organization, created to represent “world Jewry in its material claims against Germany,” signed a post-war reparation and compensation agreement with West Germany. Neither the world’s Jewish communities, still devastated after the Holocaust, nor those in the state of Israel, which was still struggling to survive after only four years of independence, noticed the dangerous legal precedent created on that day. Twenty-three leaders of major Jewish organizations took it upon themselves to represent, in perpetuity, the six million Jews murdered in the Holocaust, as well as the hundreds of thousands of survivors and their decedents, in their material claims against Germany.
It is this precedent that came to haunt the Jewish world almost forty years later when in 1990 “The Claims Conference” and the World Jewish Congress, using this post-war legal precedent, started a public campaign “in the name of the victims”, to restore looted Jewish properties to their rightful owners. These two organizations, by their own words, have succeeded in amassing close to twenty billion dollars. In the Name of the Victims tells the disturbing story of how some of this astronomical sum was raised. These organizations’ legal acrobatics have left thousands of survivors bitter and resentful towards the very organizations that were supposed to act in their name. But even more shocking is where some of these billions went, and how, despite these astronomical sums, thousands of holocaust survivors in Israel and in the United States are ending their lives in utter poverty and humiliation.

"In the Name of the Victims," directed by Ilan Ziv, is an infuriating and shaming must-see film that should be broadcast at the beginning of newscasts, and also justifies a commission of inquiry."
-Tom Segev

http://www.tamouzmedia.com/in-the-name_movie.htm

Als journalist die het werk van Tom Segev nauwlettend volg en deze Joods-Israelische historicus uitgebreid heeft geinterviewd weet ik dat zijn oordeel ook daadwerkelijk iets betekent en dat dit een buitengewoon interessante documentaire moet zijn. Arie verzwijgt de documentaire, terwijl het toch belangrijke informatie verschaft voor de Volkskrant-lezers. Maar omdat Nederlandse correspondenten doorgaans luie journalisten zijn en bovendien het correspondentschap in de VS of Rusland vaak een mooie opstap betekent voor een glansrijke carriere, vertonen de carrieristen weinig inzicht en daadkracht. Beter lui dan uitgerangeerd omdat je iets controversieels hebt geschreven. Een illustratie van de kwaliteit van de berichtgeving van veel Nederlandse correspondenten gaf Arie Elshout zelf toen hij twee jaar geleden schreef:

'Schrijver David Grossman zei dit jaar in een gesprek met Volkskrant-correspondent Alex Burghoorn dat ''wij Joden een verhaal [zijn] dat groter is dan het leven zelf''. Dat is hun tragiek, maar ook die van de Palestijnen, die ook hun verhaal hebben. Het maakt het moeilijk een uitweg te vinden uit de banaliteit van geweld en vernedering.'

Aldus Arie nadat hij en zijn metgezel:

'amper een dag in Israël [zijn] of een VN-man laat ons in zijn verduisterde kantoor iets zien waardoor we volledig uit het veld geslagen worden.'

Opmerkelijk aan de uitspraken van de adjunct-hoofdredacteur is dat na al die jaren berichtgeving van de Volkskrant-correspondenten in Israel, hij niet in staat is geweest zich een beeld van de werkelijkheid te vormen, een beeld van de werkelijkheid dat hij en zijn metgezel 'amper een dag in Israel' wel kregen van 'een VN-man.' En niet zomaar een beeld, maar een beeld 'waardoor we volledig uit het veld geslagen worden.'

Een beter bewijs dat bijvoorbeeld de Volkskrant-correspondenten in Israel al decennialang een verkeerde voorstelling van zaken geven, is nauwelijks denkbaar. Dit feit benadrukt Elshout nog eens aan de hand van het citaat van Grossman, door erop te wijzen dat onder andere de Palestijnen van deze gekte het slachtoffer zijn, een feit dat de correspondenten verzuimden duidelijk te maken, anders zou Elshout het niet nog eens hebben opgeschreven.

En nu de adjunct-hoofdredacteur in New York zit doet hij precies hetzelfde, hij geeft geen informatie maar een gekuiste en verkeerde versie van de werkelijkheid.

» Meer over Arie Elshout van de Volkskrant