Trouw: Marokkaanse meisjes hebben "meer begrip voor het Joodse lijden"

In het huidige antisemitismedebat begint elke grip op de werkelijkheid en rationaliteit te verdwijnen. In Trouw reageert chef binnenland Maaike van Houten op een schrijven in Trouw van de Nederlandse schrijver Abdelkader Benali, die het probleem van antisemitisme onder Marokkaanse jongens bespreekt. Hij schreef onder meer:

"Veel [Marokkaanse] meisjes hebben het dagboek van Anne Frank gelezen en hebben begrip voor het joodse lijden. Ze weten meer van de geschiedenis en hebben in ieder geval oog voor de menselijke kant van elk conflict. Ze zijn geloofwaardig."

Ik ben daar niet bekend mee, maar ik neem dat gerust aan. Enter Maaike van Houten:

"De schrijver Abdelkader Benali adviseerde gisteren op Podium Marokkaanse meisjes thuis en op school in te zetten om antisemitisme onder Marokkaanse jongens te bestrijden. Zij hebben, zegt Benali, meer begrip voor het Joodse lijden. Is zijn voorstel reëel?"

Allereerst, en niet onbelangrijk, herschrijft Van Houten wat Benali schreef: "het joodse lijden" vertaalt zij veelbetekenend naar "het Joodse lijden". Benali heeft het over religie, maar Van Houten 'het Joodse volk'. Dat joden een volk zouden zijn, is gebaseerd op een zionistische mythe, zo betoogt o.a. de Israëlische historicus Schlomo Sand. De joden zijn eerder een kleurrijke mix van groepen die op verschillende tijdstippen in de geschiedenis het Joodse geloof aannamen. Sand beargumenteerde ook dat bij een aantal zionistische ideologen de mythische perceptie van de Joden als een oud volk heeft geleid tot een racistisch denken (Wikipedia). Wat Benali schrijft is blijkbaar ondergeschikt aan de zionistische ideologie, zo moet Van Houten geredeneerd hebben, en greep zij naar het redactionele rode potlood.

Nog veel merkwaardiger is dat Van Houten, daar waar Benali over "het joodse lijden" spreekt met betrekking tot de holocaust, "het Joodse lijden" in de tegenwoordige tijd plaatst, en het met het hedendaagse antisemitisme presenteert. Zij suggereert dat de joden in Nederland nog steeds "lijden".

Gisteren werd negende rapportage Monitor Racisme & Extremisme van de Anne Frank Stichting gepresenteerd:

"Bij de inventarisatie over 2009 was in 81 gevallen van racistische geweldpleging voldoende informatie voorhanden om de autochtone dan wel allochtone identiteit van de vermoedelijke daders te kunnen benoemen: in 70 gevallen waren de daders autochtonen en in 11 gevallen allochtonen. Bij het antisemitische geweld vonden de onderzoekers in 2009 bij een van de 18 incidenten een allochtone dader en bij twee een autochtone. Bij de 52 incidenten tegen moslims waren alle bekende daders van autochtone afkomst." (rnw.nl)

In Trouw mag Ronny Naftaniël van het CIDI ook weer een duit in het zakje doen. Dat het nogal vreemd is dat een instituut, dat vooraleerst een lobbygroep voor en woordvoerder van Israël is, zich doorlopend met onze binnenlands beleid bemoeit, via de christelijke politici en andere "vrienden van Israël", schijnt voor niemand een serieus probleem te zijn. Naftaniël komt in Trouw met een voorbeeld waaruit je kunt concluderen dat wanneer je iemand lastig valt, maar die blijkt zonder dat je dat weet ('herkenbaar' is) joods te zijn, dat dat ook een 'antisemitisch incident' is. Welnu, zou ik een joodse zijn geweest, met alle incidenten die ik heb meegemaakt in mijn leven, van naroepen tot klappen krijgen, dan zou het bijna logisch worden ik als jood in Nederland "lijd". En mijns inziens werkt de angstpropaganda van de (zelfbenoemde) vertegenwoordigers van joden in Nederland langzaam en gestaag naar dat idee toe. Natuurlijk niet omdat er een tweede holocaust op de stoep zou staan, maar omdat een exclusief joods slachtofferschap de politieke belangen van "de Joodse staat" dient, en zeker ook de politieke agenda van onze islamofobe (lobby-)groepen en partijen.

Henry Siegman, 17 jaar directeur van het American Jewish Congress en huidig directeur van het U.S./Middle East Project schreef in 2009 in de New York Times over het joodse slachtofferschap:

"The Israeli reaction to serious peacemaking efforts is nothing less than pathological — the consequence of an inability to adjust to the Jewish people’s reentry into history with a state of their own following 2,000 years of powerlessness and victimhood.

Former Prime Minister Yitzhak Rabin, whose assassination by a Jewish right-wing extremist is being remembered this week in Israel, told Israelis at his inauguration in 1992 that their country is militarily powerful, and neither friendless nor at risk. They should therefore stop thinking and acting like victims.

Prime Minister Benjamin Netanyahu’s message that the whole world is against Israel and that Israelis are at risk of another Holocaust — a fear he invoked repeatedly during his address in September at the United Nations General Assembly in order to discredit Judge Richard Goldstone’s Gaza fact-finding report — is unfortunately still a more comforting message for too many Israelis.

This pathology has been aided and abetted by American Jewish organizations whose agendas conform to the political and ideological views of Israel’s right wing. These organizations do not reflect the views of most American Jews who voted overwhelmingly — nearly 80 percent — for Mr. Obama in the presidential elections."

De Racisme Monitor meldde overigens nog een opmerkelijk feit, dat we van de (zelfbenoemde) joodse woordvoerders nooit te horen krijgen: er zijn in Nederland ongeveer 7000 praktiserende joden - op een totaal van 50.000 joden. Dat betekent dat slechts 14% van de joodse Nederlanders (geregistreerd?) religieus zijn. En nog een kleiner aantal (van de mannen) daarvan zal "herkenbaar" zijn door het dragen van een keppel. En nog een kleiner aantal daarvan zal met antisemitisme geconfronteerd worden. Natuurlijk is antisemitisme een abject en te veroordelen kwaad. Maar niet meer of minder dan islamofobie en ander racisme. Toch wordt het antisemitisme tegenwoordig bijna dagelijks gehyped - maar het inmiddels tot in Haagse kringen toe gelegitimeerde haatzaaien tegen moslims en islam, met Marokkanen met stip op een, is in de praktijk geen probleem. En dat is een gevaarlijk probleem.