Maxime Verhagen kreeg zijn leugens binnen 24 uur op orde

Het scenario achter de schermen. Gisterenmorgen, vlak na de Israëlische aanval op het hulpkonvooi van de Free Gaza Movement had de demissionaire CDA-bewindsman Maxime Verhagen op de radio zijn verhaal nog niet helemaal op orde. Maar begon hij desalniettemin met niets te veroordelen, terwijl hij gezien zijn politieke acties tegen piraterij goed op de hoogte is van de illegaliteit van de actie.


's Middags trok Verhagen iets bij in zijn gebrek aan verontwaardiging, toen bleek dat veel landen, inclusief de EU, maar ook zijn eigen partij (Tineke Lodder), met verklaringen kwamen die de aanval veroordeelden, en ambassadeurs op het matje riepen. Daarna pas gaf hij te kennen dat hij ook de Israëlische ambassadeur "op het matje" zou roepen.

Harry Kney-Tal legitimeert oorlogsmisdaden in het Joods Cultureel Centrum terwijl Israël een bloedbad aanricht onder de opgesloten bewoners van Gaza (7 januari 2006).

'Op het matje geroepen' voor de vorm, want in werkelijkheid heeft de ambassadeur Harry Kney-Tal Verhagen geïnstrueerd over hoe hij de Israëlische misdaad aan de Nederlandse burger moet verkopen. Kney-Tal is een doorgewinterde propagandeur, die bijvoorbeeld door het land toert met voordrachten om de misdaden van zijn werkgever te legitimeren. De legitimering zet hij kracht bij door een gebruikte Kassam-raket bij zijn spreekgestoelte te zetten. De fosforgraten die Israël op Gaza gooide, of de 100.000 ongeëxplodeerde Israëlische clusterbommen in Libanon[*], die passen natuurlijk niet op zijn podium.

En voilà, van het 'persbureau' Novum mocht Verhagen 's avonds, na melding van het obligate "geschokt"-zijn, ongehinderd door professionele journalistiek, zijn opdracht uitvoeren (v.a. 1:05 min.)



Verhagen verkondigt hier twee leugens:

1. Israël had "op basis van het internationaal recht" het recht om de boten van het hulpkonvooi te inspecteren om te bezien of er wapensmokkel plaatsvond;

2. En omdat de schepen inspectie weigerden, had Israël het recht om deze schepen te enteren.

Of Israël daarna ook nog het recht had om de opvarenden dood te schieten laat hij wijselijk in het midden. Al met al een enorme opsteker voor alle piraten op de wereldzeeën.

Nederlands recht en internationaal recht

De wetten en akkoorden, die Verhagen zeker kent gezien zijn recente politieke acties tegen Afrikaanse piraten, laten echter aan duidelijkheid niets te wensen over. Het betreden van een schip in internationale wateren zonder toestemming is verboden, ook wanneer het gewapende commando's betreft. Want dat is piraterij. Het internationaal recht autoriseert alle landen de vervolging van piraten ongeacht hun nationaliteit. Een universele rechtsmacht dus, bedoeld om de veiligheid op de wereldzeeën te waarborgen.

Het Nederlandse Wetboek van Strafrecht en het internationale Verdragenrecht voorzien in een grondslag voor bestraffing van zeeroof buiten nationale jurisdictie wanneer het misdrijf in feite plaatsvindt buiten elke rechtsmacht: het universaliteitsbeginsel. Dit beginsel ligt besloten in artikel 105 van het VN Zeerechtverdrag (ook bekend als UNCLOS) en in artikel 4 Sr (artikel 4 lid 5 Sr voor zeeroof). Het Nederlandse Wetboek van Strafrecht zet tot twaalf jaar cel op zeeroverij.

Piraterij wordt door de internationale gemeenschap als een dusdanig zwaar misdrijf gezien, dat de artikelen inhoudende het universaliteitsbeginsel het mogelijk maken voor alle staten om tegen piraterij op te treden. Dit brengt met zich mee dat piraten die boten overvallen/met geweld overmeesteren in internationale wateren, zoals die van het Free Gaza hulpkonvooi, opgepakt kunnen worden door een staat die er in feite 'niets mee te maken heeft', omdat het internationaal recht van een universeel belang uitgaat. Verslaggever Conny Mus twitterde hierover al: "dat krijgt nog een staartje".

Wat Verhagen suggereert is dat er een clausule in het internationaal recht bestaat, specifiek voor Israël, om (naast land ook) de territoriale wateren én de internationale wateren te bezetten en te bestieren. Dat is mijns inziens de fantasie van een gevaarlijke gek, niet het betoog van een (demissionair) minister die over het internationaal recht roept "nobody is above the law". Maar nog veel zorgwekkender is dat vanmorgen geen enkele van onze zelfbenoemde "kwaliteitskranten" daar iets over te melden heeft! De dames en heren journalisten vragen zich blijkbaar niet af of volgens minister Verhagen nu de hele Middelandse Zee, en misschien ook wel de Noordzee, onder de jurisdictie van Israël valt, en het IDF gelegitimeerd ieder schip kan enteren wanneer het een reden kan verzinnen. (UPDATE: IDF meldt dat er geen wapens op de boten gevonden zijn)

Journalist Jonathan Cook (te Nazareth) schrijft terecht:

So before we get swamped by Israeli hasbara let’s reiterate a few simple facts:

* Israeli soldiers invaded these ships in international waters, breaking international law, and, in killing civilians, committed a war crime. The counter-claim by Israeli commanders that their soldiers responded to an imminent “lynch” by civilians should be dismissed with the loud contempt it deserves.

* The Israeli government approved the boarding of these aid ships by an elite unit of commandoes. They were armed with automatic weapons to pacify the civilians onboard, but not with crowd dispersal equipment in case of resistance. Whatever the circumstances of the confrontation, Israel must be held responsible for sending in soldiers and recklessly endangering the lives of all the civilians onboard, including a baby and a Holocaust survivor.

* Israel has no right to control Gaza’s sea as its own territorial waters and to stop aid convoys arriving that way. In doing so, it proves that it is still in belligerent occupation of the enclave and its 1.5 million inhabitants. And if it is occupying Gaza, then under international law Israel is responsible for the welfare of the Strip’s inhabitants. Given that the blockade has put Palestinians there on a starvation diet for the past four years, Israel should long ago have been in the dock for committing a crime against humanity.
Today Israel chose to direct its deadly assault not only at Palestinians under occupation but at the international community itself.

Op 29 april werd minister Maxime Verhagen bedankt voor zijn werk voor Israël met een prijs van het American Jewish Committee (AJC). AJC-voorzitter Richard Sideman: “Your profound commitment to democratic values, principled leadership on the global stage, and steadfast relationship with Israel and the Jewish people deserves our heartfelt thanks.” Verhagen meldde in Washington dat Iran "een bedreiging voor de hele wereld" is.

Video:
Israeli Navy shoots at Gaza fishermen and international volunteers (2008)
Israeli Navy shoots Gaza Fisherman (2009)
Dispatches: The Killing Zone (documentaire over Gaza, Channel4 2007)

[*] De Mensenrechten Raad van de Verenigde Naties constateerde dat Israël in 2006 op grote schaal de mensenrechten en het internationaal humanitair recht had geschonden. Human Rights Watch schatte dat er 1125 mensen waren gedood, en 4399 gewond, en daarnaast een miljoen burgers verdreven werden door de meedogenloze raketaanvallen, vliegtuigbombardementen en artilleriebeschietingen, gericht op civiele gebieden.

Israël werd ook wereldwijd veroordeeld omdat het in de laatste drie dagen van de inval meer dan 400 gebieden in Zuid-Libanon bombardeerde met clusterbommen en fosforgranaten, een oorlogsmisdaad die ook door een Israëlische commandant van een raketeenheid fel bekritiseerd werd: ‘We vuurden meer dan een miljoen clusterbommen af op Libanon. Wat we deden was krankzinnig en monsterlijk, we bedekten hele steden met clusterbommen.’ Naar schatting 100.000 ongeëxplodeerde bommen liggen nog in dit dichtbevolkte gebied en veroorzaken slachtoffers onder boeren en spelende kinderen. Het Mijnen Actie Coördinatie Centrum van de Verenigde Naties trof in Zuid-Libanon 922 plaatsen aan waar ongeëxplodeerde clusterbommen een ernstige bedreiging vormen voor het dagelijkse leven.

Hoe omvangrijk de Israëlische schendingen van het internationaal recht waren, bleek onder andere uit een Amnesty International-rapport dat in augustus 2006 verscheen: ‘Gedurende meer dan vier weken van grondacties en luchtbombardementen tegen Libanon door de Israëlische strijdkrachten, heeft de infrastructuur van het land een catastrofale verwoesting opgelopen. De Israëlische strijdkrachten hebben gebouwen gebombardeerd, ze hebben hele woonwijken aan puin geschoten en dorpen en steden tot ghost towns gemaakt omdat de inwoners voor de bombardementen op de vlucht sloegen. Hoofdwegen, bruggen en benzinestations zijn aan flarden geschoten, hele families zijn bij luchtaanvallen op hun woningen of tijdens de vlucht in hun auto’s omgekomen. Talloze mensen hebben wekenlang onder het puin van hun eigen huis begraven gelegen omdat het Rode Kruis en andere hulporganisaties door de voortdurende Israëlische bombardementen niet tot het gebied konden doordringen. De honderdduizenden Libanezen die voor de bombardementen op de vlucht sloegen, hebben, wanneer ze terugkeren naar hun woningen, te maken met het gevaar van onontplofte projectielen. (Mearsheimer & Walt)