DeWereldMorgen.be | Door Marc Vandepitte | 08.10.2012 | TRANSLATE
Hugo Chávez, de meest verguisde president van de wereld, won met een duidelijk verschil (54 tegenover 45 procent) de zoveelste verkiezingen op rij in zijn land. We brengen enkele opvallende, maar vaak verzwegen feiten over Venezuela.
Volgens tegenstanders maakt Chávez van de olieontginning in zijn land een puinhoop. Maar wist je dat er onder zijn bewind van de olieopbrengst ongeveer vierhonderd maal zoveel aan sociale projecten wordt besteed als voorheen? 43% van het overheidsbudget is vandaag bestemd voor sociale zaken, dat is een record in Venezuela.
Chávez maakte een einde aan de neoliberale uitverkoop van zijn land. De meest strategische sectoren van de economie werden genationaliseerd. In totaal kwamen meer dan vierhonderd bedrijven in de handen van de overheid. Geen wonder dat de reactie van de (economische) elite zo hevig is.
Deze politiek heeft duidelijke vruchten afgeworpen. Tussen 1996 en 2010 is de armoede gedaald van 71% naar 27%, dat is na Ecuador de beste prestatie van het continent. Er is nog steeds een grote kloof tussen rijk en arm, maar wist je dat de gini-coëfficiënt – die een graadmeter is voor die kloof – in Venezuela op dit moment zowat de beste is van Latijns-Amerika? De kindersterfte is onder Chávez gehalveerd en het analfabetisme uitgeroeid.
Criminaliteit is (van oudsher) een groot probleem en dat wordt in den treure aangehaald om Chávez mee te bashen. Maar wist je dat Venezuela volgens een recente peiling van Gallup een van de meest gelukkigste landen ter wereld kan genoemd worden? Het staat op de zesde plaats na de Scandinavische landen en Canada.
De Westerse media hebben het steeds over het gebrek aan democratie en zelfs over een ‘dictatuur’. Maar wist je dat Chávez op dertien jaar tijd veertien verkiezingen (waaronder referenda) heeft uitgeschreven, die hij allemaal op een na heeft gewonnen? Jennifer McCoy, directeur van het prestigieuze Carter Centrum (dat deze verkiezingen van nabij volgt) heeft de voorbije stembusgang omschreven als een van de meest transparante van de wereld.
Chávez wordt verweten de media te controleren, waardoor hij een monopolie had op campagnevoeren en zo de verkiezingen kon manipuleren. Maar wist je dat van de 111 televisiestations er 61 in private handen zijn (vaak virulent anti-Chávez) en slechts 13 door de nationale overheid worden beheerd? De overige 37 zijn in handen van lokale overheden of zijn collectieve projecten. De privé-stations bereiken 61% van het publiek tegenover 5% voor de publieke zenders. Van de geschreven pers is 80% in private handen. De twee meest invloedrijke kranten zijn vijandig ten opzichte van de regering.
Volgens de Canadese Foundation for Democratic Advancement (FDA) scoort Venezuela wereldwijd het best op het vlak van ‘electorale eerlijkheid’. Het land haalt een score van 83%. Finland heeft een score van 30%, de VS haalt 30%, Mexico 23% en Egypte 0%.
Henrique Capriles, de tegenkandidaat van Chávez, wordt in de mainstream-media opgevoerd als de grote democraat. ’t Is maar hoe je het bekijkt. In 2002 was er een staatsgreep in Venezuela. Op dat moment werd ook de Cubaanse ambassade belegerd, o.a. door paramilitaire eskaders van Miami. Henrique Capriles was toen gouverneur van de regio waar de ambassade zich bevond. Wist je dat hij niets heeft gedaan om de agressie van die eskaders te stoppen, dat hij geprobeerd heeft om via een ladder illegaal de ambassade binnen te dringen en dat hij – in overtreding van het internationaal recht – de elektriciteit en het water heeft laten afsluiten? Het zegt iets over welke richting het land had kunnen uitgaan indien Capriles de verkiezingen had gewonnen.
Bron:
Jean-Luc Mélenchon en Ignacio Ramonet, 'Pourquoi Chavez?'.
No comments:
Post a Comment