Een van de meest opvallende trends volgend op de aanval op de Vrijheid Vloot is hoe snel de Israëlische hasbara is ontmaskerd en in diskrediet gebracht door internetjournalisten. Robert Mackey heeft een bericht op het Times Lede blog vandaag dat een aantal voorbeelden belicht, Max Blumenthal’s rapportage over de vervalste IDF geluidsband van de aanval en het werk van Noam Sheizaf over de Turkse foto’s van de aanval op de Mavi Marmara die de beweringen van de IDF tegenspreken. 
Aan deze twee zou ik Lia Tarachansky willen toevoegen. Blumenthal’s werk weerlegt de bewering van de IDF dat de vloot een link had met Al Qaeda, het werk van Jared Malsin bevestigt de vervalste geluidsband en Ali Abunimah, die de leiding heeft genomen over veel van deze verhalen en heeft recent de koers van de Mavi Marmara gereconstrueerd om te laten zien dat het schip eigenlijk op de vlucht was op het moment van de Israëlische aanval. Dit alles is verschenen op het internet en helpt om het verhaal vorm te geven, ondanks de inspanningen van het Israëlische Ministerie van Buitenlandse Zaken.
Deze inspanningen helpen om een cruciale leegte te vullen rond het verhaal van de aanval omdat Israël nog steeds weigert om al het beeldmateriaal vrij te geven dat zij van de vlootpassagiers in beslag hebben genomen. Israël heeft fragmenten van het beeldmateriaal vrijgegeven waarvan zij geloven dat deze hun versie van de gebeurtenissen ondersteunen, blijkbaar geloven zij dat ze door het beperken van de toegang tot het beeldmateriaal het verhaal konden controleren.
De Mavi Marmara
Dit is duidelijk niet het geval geweest. In plaats daarvan zijn ze in het defensief, druk bezig met het geven van verduidelijkingen en excuses. Het enige "succes" in hun hasbara inspanning is de racistische "We are the world" imitatie die eigenlijk alleen maar bevestigt hoe absoluut stokdoof veel Israëli's nu zijn voor gevoelens over de hele wereld.
Het feit dat deze beschamende vertoning in Israëlische kringen wordt gezien als een succes wordt "Hasbara waanzin syndroom" genoemd door de Israëlische blogger Didi Remez. Ze eindigde met zich ook hiervoor te moeten verontschuldigen, hoewel de Israëlische woordvoerder Mark Regev, "dacht dat het grappig was".
Het lijkt erop dat de Israëlische hasbara het een stuk moeilijker krijgt in het internettijdperk. Ik bedoel, wie gaat "een land zonder volk voor een volk zonder land" geloven wanneer er 10 YouTube clips zijn om te bewijzen dat je het mis hebt?
Door, Adam Horowitz.
Zaplog, bron: mondoweiss.net
No comments:
Post a Comment