"Palestijnse wederopbouw stagneert"

Volgens Soehair Karam in Trouw is het probleem in Gaza dat de samenleving aan het islamiseren is. Als bewijs voert zij twee gesluierde vrouwen op, die aan een ongesluierde vrouw adressen voor koranles gaven. Karam suggereert ook dat de Israëlische terreur en het leed van de Palestijnen de exclusieve schuld van Hamas (en de islam) is. Het maakt Karam tot een goede Trouw-journalist.

Palestinians build a house with clay, after their home was destroyed during the 22-day Israeli offensive over Gaza, on July 02 2009 in Rafah, southern Gaza Strip. Many parts of the Hamas-run Gaza Strip are still in ruins almost eight months after the guns fell silent following Israel's war on the aid-dependent territory. Israel's blockade on Gaza doesn't allow construction material into the Palestinian territory.

Het meest doorzichtige aan Karam's laatste propagandastukje is de titel: Palestijnse wederopbouw stagneert. Wederopbouw? Stagneert? 'Wederopbouw' is nooit begonnen, vanwege de Israëlische blokkade. En iets dat nooit is geweest kan dus ook niet stagneren. "Een jaar na de oorlog heeft Hamas de beloftes van wederopbouw niet waar kunnen maken, al was het alleen al omdat Israël geen bouwmaterialen doorlaat, net zo min als Egypte." Beloftes van Hamas? Al was het alleen al...? Wat een gotspe, cement komt Gaza niet in (op 41 trucks na, terwijl er duizenden nodig zijn), einde verhaal, en daar heeft Hamas niets mee te maken. Het is de internationale gemeenschap die haar beloftes niet is nagekomen. Israël dicteert en Gaza krepeert, dat is de realiteit, bevestigd door elke grote internationale mensenrechtenorganisatie, inclusief de VN.

'Gaza radicaliseert'. Palestinian children hold candles as they take part in a memorial ceremony marking the one-year anniversary of Israel's offensive in Gaza, in front of the UNSCO building in Gaza City, Monday, Dec. 28, 2009.

Heel anders ging Soehair Karam schrijven toen ze ineens aan den lijve de Israëlische terreur ondervond. Daarvoor mocht zij een "dagboekje" ("een riskante vorm, voor de journalist en voor de krant") bijhouden op de website van Trouw. Dat is bij de lezers, en ik neem aan nog meer de adverteerders, de pro-Israël clientèle, niet goed gevallen. Want dat is natuurlijk niet de bedoeling van onze hasbara-pers waarin de feiten over de schurkenstaat Israël niet welkom zijn. Dus schreef hoofdredacteur Willem Schoonen een uitgebreide excuusbrief aan de lezer. Waarin hij ook nog eens benadrukte dat "de kant van de belaagde bewoners van Gaza .. de kant van Hamas" is, en zodoende ook weer het bloedbad met Israëlische propaganda legitimeerde. De lezer had het weblog van Soehair Karam niet goed begrepen, want journalistiek was het namelijk niet:

Deze oorlog wordt niet alleen met raketten en bommen uitgevochten, maar ook met beelden, nieuwsberichten en statistieken. Frustrerend, want veel zogenaamde feiten kun je niet checken. Maar een beetje journalist weet daarmee om te gaan en zin en onzin te scheiden.

En bij al die verantwoorde kwaliteitsjournalistiek verschijnt in de krant ineens een dagboekje van een medewerkster die opgesloten zit in Gaza. Dat dagboekje, van Soehair Karam, heeft veel reacties opgeroepen, positieve en negatieve. Het is gekleurd, het is subjectief, het is emotioneel, het is weg van de journalistieke distantie.

Dat is dezelfde 'journalistieke distantie' waarmee Trouw al decennialang de misdaden van Israël goedpraat dan wel verzwijgt. Maar gelukkig, met het nederig excuus van de hoofdredacteur voor het 'emotionele' schrijven van zijn personeel, is de pro-Israël/anti-islam propaganda van Trouw weer gered. En Karam, die blijkbaar heel goed kan slikken bij vernederingen als deze, is getuige haar laatste bericht weer helemaal 'bij zinnen' en mag dus bij Wij van WC-Eend van de "kwaliteitsjournalistiek" haar 'werk' blijven doen.