Breaking the Silence: 'Ik heb hem in zijn broek laten schijten'

Breaking the Silence is een organisatie van voormalige Israëlische soldaten die willen vertellen over de dagelijkse terreur die het Israëlische leger uitoefent op de Palestijnse bevolking. Dit is één van de 101 gedocumenteerde getuigenissen, die ik heb vertaald naar het Nederlands.

Getuigenis 16
'Ik heb hem in zijn broek laten schijten'
Eenheid: Grenspolitie
Locatie: Wadi Ara
Jaar: 2003

Het werk met de bevolking was het entertainment. In ieder geval in Katzr, wat er op dat moment gaande was in Jenin weet ik niet, maar het was entertainment. Te werken met de mensen was...

"Werken met de mensen" is een aardige woordspeling.

Ja. Afwerken. Dat was er te doen. En toen opeens bouwden ze het hek, en toen was er geen bevolking meer. Er was de Israëlische bevolking waar je voorzichtig mee moet zijn, en er is Barta'a die je nog een beetje kon ...

Dus de activiteiten verplaatsten zich naar Barta'a?

Iets meer, ja. Maar opnieuw was er de neiging met Barta'a, ze bewaarden Barta'a voor het IDF, dus het werk was grotendeels langs het hek.

En wanneer ze iemand betrapten?

Dan gingen we naar binnen. Wanneer je iemand snapt mag je naar binnen. Echt, het grootste gedeelte van de tijd waarin ik geweld zag was in de periode vóór het hek, toen was het gewoon routine. We leegden de tassen van de kinderen op de vloer, en speelden met hun speelgoed. Je weet wel, we grepen er eentje en speelden "uit de weg houden met hun speelgoed."

BARTA’A SHARQIYYA, PALESTINE; 2004. Israeli forces patrol the perimeter of the industrial zone, while in the background a Caterpillar D-9 destroys a factory. Barta’a Sharqiyya is located near the Green Line, and the buildings were being razed to make way for the wall Israel is building within Palestinian lands. (Photo by Lucas Mulder)

Huilden de kinderen?

De hele tijd. Ze huilden en ze waren bang. Ik bedoel, daar kon je niet omheen.

Huilden de volwassenen ook?

Natuurlijk, want ze werden vernederd. Een van de doelen was altijd: ik heb hem laten huilen ten overstaan van zijn kinderen, Ik heb hem in zijn broek laten schijten.

Je hebt gezien dat mensen in hun broek poepten?

Ja.

Waarom?

Grotendeels door het geslagen worden. Doodgeslagen worden, en bedreigd worden, tegen je geschreeuwd worden, je staat gewoon doodsangsten uit. Vooral als de kinderen erbij waren, schreeuwen ze en jagen hen angst aan, zodat je ook de kinderen bang maakt. Een keer, nogmaals, was er een man die we met zijn kind staande hielden, de jongen was klein, vier jaar of zoiets. Ze sloegen het niet, maar de politieman ergerde zich eraan dat de volwassene zijn kinderen meebracht opdat hij gespaard zou worden. Hij zegt tegen hem: "Je brengt je kind mee om medelijden op te wekken, dus laten we je even zien wat dat is." Hij slaat hem in elkaar en schreeuwt naar hem, zeggende: "wat, ik vermoord je voor de ogen van je zoon, misschien voel je je dan meer..." Het is angstaanjagend. Nogmaals, er zijn een heleboel eervolle verhalen.

Plaste hij in zijn broek van angst?

Ja.

En de jongen kon dat zien.

Ja. Een veel eervolle verhalen, check mij maar, ik liet hem schijten, ik liet hem doen wat ik wilde. Ze spraken er de hele tijd over, routinematig, het is niet een soort...

Waar praatten ze erover, in de kantine, waar officieren bij waren? Was het openlijk?

Het was openlijk. Ik denk dat wanneer een officier zegt dat hij er niet van wist, hij liegt dat hij barst. Bij de officier, de hoge officieren wisten ervan. De pelotonscommandanten hadden er minder mee te maken, maar de compagniescommandant, de assistent compagniescommandant, de operatie-officieren - moedigden het zelfs een soort aan. Nogmaals, niet rechtstreeks, ze kwamen niet binnen en zeiden, yalla sla ze maar in elkaar, maar er was een soort van legitimering, anders zou het niet gebeurd zijn. Nogmaals, het is een feit dat het minder in Jenin gebeurde, en naar mijn mening niet alleen omdat er was minder werk was met de bevolking.

Lees meer getuigenissen (deel 1) op 972mag.com.