Eva Ludemann en "de bruine schandvlek op de Duitse ziel"

De berichten van de joodse journaliste Eva Ludemann met betrekking tot Israël zijn vooral een weerslag van haar eigen ambivalentie ten opzichte van "de Joodse staat" - een zionistische term die zij ook hanteert - en het feit dat deze zich keer op keer als agressieve en racistische staat gedraagt tegenover een machteloos volk dat het bezet houdt onder een gewelddadige militaire dictatuur in gesloten enclaves. Ze 'begrijpt' de Palestijnen wel, en ze is 'kritisch' ten opzichte van de schurkenstaat, maar daarmee is alles wel gezegd, want ze maakt bijvoorbeeld net zo goed gebruik van de stereotypen die de Israël lobby hanteert, en die de Israëlische "democratie" temidden van de barbaarse Arabieren immer bejubelt.

In Steun voor ‘stootkussen Israël’ valt verkeerd betoogt Ludemann dat "veel Israëliers" helemaal niet blij zijn met de steun van Geert Wilders en zijn "bruine" kameraden in Europa. Vervolgens legt zij uit dat alleen "de extreme elementen binnen de Israëlische politiek" blij zijn met die steun, waarna ze dat idee meteen ontkracht door belangrijke Israëlische volksvertegenwoordigers en partijen op te noemen, waaruit we kunnen opmaken dat bijna de hele Knesset bestaat uit extremisten. Want wanneer je de term 'extremistisch' buiten de pro-Israël context plaatst houdt ook Likud en zelfs Kadima er extremistische ideeën op na. Ludemann kan in haar artikel ook niet concluderen dat deze extremisten gewoon gekozen volksvertegenwoordigers zijn, en zodoende een afspiegeling vormen van wat er in de Israëlische samenleving leeft.

Volgens Eva Ludemann is met de opkomst van Geert Wilders en zijn Europese gelijken "de bruine schandvlek op de Duitse ziel" aan het vervagen. Maar dat vormt vooraleerst een onjuiste kijk op de geschiedenis van de holocaust. Bijvoorbeeld uit Nederland werden meer joden naar vernietigingskampen gedeporteerd dan uit België en Frankrijk tesamen. Dus over wiens bruine schandvlek heeft Ludemann het. Pakweg 16 eeuwen van christelijke jodenhaat en -vervolging heeft de holocaust mogelijk gemaakt, niet slechts een enkele politieke groepering in een enkel land op een enkel moment in de geschiedenis van Europa.
De nazi's gaven 'alleen maar' gevolg aan eeuwenlang smeulende en soms brandende ressentimenten, en werden daarbij geholpen door collaborerende volksvertegenwoordigers in het buitenland. Waarom deze ressentimenten herleven (alleen zijn moslims nu het doelwit), en ook nog worden genormaliseerd en gelegitimeerd in ons democratisch Europa, is omdat de huidige omstandigheden serieus overeen komen met die in de democratische Weimar-republiek. Auteur Rob Riemen in zijn nieuwe boek De eeuwige terugkeer van het fascisme:

"Geert Wilders en zijn beweging zijn het prototype van hedendaags fascisme. En daarmee zijn zij niets anders dan de logische politieke consequentie van een maatschappij waar wij allen verantwoordelijk voor zijn. Dit hedendaags fascisme is opnieuw het gevolg van politieke partijen die hun eigen gedachtegoed verloochenen, intellectuelen die een gemakzuchtig nihilisme cultiveren, universiteiten die deze naam niet waardig zijn, de geldzucht van de zakenwereld en de massa media die liever de buikspreker van dan een kritische spiegel voor het volk zijn. Dit zijn de gecorrumpeerde elites die de geestelijke leegte cultiveren waarin het fascisme weer groot kan worden."

Ludemann suggereert dat Geert Wilders en de zijnen veel radicaler en extremistischer zijn dan het Israëlische kabinet. Maar de praktijk wijst keer op keer uit dat dat niet het geval is: de denkbeelden van Israëlische volksvertegenwoordigers over moslims, Arabieren en Palestijnen in het bijzonder, daarmee zou Geert Wilders door een rechter veroordeeld worden wegens het aanzetten tot haat, en geen partij die het daar niet mee eens zou zijn.

Wat ik vooral proef uit het artikel van Eva Ludemann is dat zij voor zichzelf een te verteren verklaring probeert te vinden voor waarom in eerste instantie "de Joodse staat" is zoals hij is (en ook al was zonder de waardering voor Wilders), en waarom wij dit in Europa maar laten gebeuren. Ludemann worstelt met het gegeven dat Israël steeds vaker wordt ontmaskerd als een racistische schurkenstaat. En niet in de laatste plaats door de lezers die de commerciële massamedia de rug toekeren, die de ideologische plaatjes van de werkelijkheid die hen dagelijks in hapklare brokken wordt voorgezet niet meer voetstoots voor waar aannemen.