Ook militairen zijn mensen

Ik kreeg op mijn log NRC-porno: 'Zij kan ook doden' de volgende reactie van Frank S:

"Mooie reportage was dat. Ook militairen zijn mensen. Om daar propaganda voor het IDF in te zien moet je wel door een extreem antisemitische bril kijken."

Wanneer ik op een gepimpte foto een aantrekkelijke vrouw in een legeruniform en een geweer tussen de benen zie ga ik ervan uit dat het leger waarbij dat uniform hoort een zekere aantrekkingskracht moet uitstralen. Want zo gebeurt dat bij een product dat verkocht moet worden. Bijvoorbeeld lingerie, dan gebruikt men daar in de regel geen bejaarde voor. Want zo werkt dat met reclame. Reclame maken voor een bepaalde politiek of ideologie heet trouwens geen 'reclame'. Dat heet propaganda.

De zogeheten "fotoreportage" in de NRC is helemaal geen "reportage". Volgens Van Dale is een reportage een "ooggetuigenverslag voor de pers, de radio of de televisie". Welnu, de in de NRC gepubliceerde foto's vormen geenszins een 'ooggetuigeverslag'. Integendeel, het betreft hier staged photography, een fotografie-genre waarbij alles in scene wordt gezet. En de foto's zijn niet gemaakt door een persfotograaf, maar door een modefotograaf.

Het is geen verslag van de werkelijkheid, maar juist een vertekening ervan, om op die manier de werkelijkheid onzichtbaar te maken. De werkelijkheid is namelijk het langdurige geweld dat op de Palestijnse burgerbevolking wordt toegepast en dat 'leuk' gevonden wordt. Leest u even mee:

'Dikla vindt het leger wel leuk. Ze bewaakt de grens met Egypte, waar veel gesmokkeld wordt. Ze heeft haar beste dagen als ze op pad is. „Het is zo spannend als er iets gebeurt en je er ‘s nachts met honden op uit kunt. Het geeft me een goed gevoel, dat is waar ik het voor doe.”'

En zo zorgen de Dikla's met hun knuffelberen en hun honden ervoor dat de Gazastrook in 1 groot concentratiekamp is veranderd, waar volgens internationale waarnemers sprake is van een 'humanitaire ramp.' (bron)

Maar volgens Frank S kijk ik door een "extreem antisemitische bril". Daarom reageert hij niet op de fotomontage die ik heb afgebeeld:



Frank S moet me dus nog maar even uitleggen welke "extreem antisemitische bril" ik hierbij precies op heb.

Natuurlijk heeft het hele onderwerp niets maar dan ook niets met het jodendom te maken. Iemand van antisemitisme beschuldigen die een probleem heeft met het verheerlijken (mooi maken) van oorlog en geweld, van welk leger ter wereld ook, kan dan ook alleen maar het idee zijn van iemand met, bij wijze van spreken, een mentaal extreem gebrekkige bril op. Hoewel ik wél denk dat er meer mensen zijn die dergelijke fascistische pornografie "mooi" noemen.

Dat militairen "ook mensen" zijn is evident. Ze hebben namelijk geen kieuwen, vleugels of staarten. Adolf Eichman was ook maar een mens, lees daarover bijvoorbeeld Eichmann in Jerusalem: A Report on the Banality of Evil van Hannah Arendt. Frank S hoeft daar niet aan te beginnen, met zijn gebrekkige bril.

In her account of the Eichmann trial Hannah Arendt famously abandoned the idea of ‘radical evil’ and used the term ‘banality of evil’ to understand the event. First, banality of evil faces up to the fact that Eichmann was himself a banal individual, motivated by little more than a certain conformism and careerism. Second, banality of evil stresses that perpetrators of horrific deeds can be ordinary men without any history of psychological disorder or ideological commitment. Third, banality of evil refers to the emergence of a new type of bourgeois: not the morally reflective individual of Kantian philosophy but the ‘mass-man’ who conceives of himself as a cog in a machine. Fourth, banality of evil expresses the humanistic insight that evil is never radical, only extreme, and possesses ‘neither depth nor demonic dimension’.

Opgedragen aan mijn gebrekkige medemens Frank S hieronder enkele "fotoreportages" van en over menssoldaten, die ook allemaal brave huisvaders en -moeders zijn en van hun kinderen houden en/of hun naasten liefhebben, etcetera. Met alleen het verschil dat de werkelijkheid ervan niet geënsceneerd is, en ze niet door modefotografen zijn gemaakt. Frank S zal die foto's denk ik niet zo "mooi" vinden, omdat de knuffelbeer ontbreekt.















Deel 2, deel 3.

The Milgram experiment was a series of social psychology experiments conducted by Yale University psychologist Stanley Milgram, which measured the willingness of study participants to obey an authority figure who instructed them to perform acts that conflicted with their personal conscience. Milgram first described his research in 1963 in an article published in the Journal of Abnormal and Social Psychology, and later discussed his findings in greater depth in his 1974 book, Obedience to Authority: An Experimental View.

The experiments began in July 1961, three months after the start of the trial of Nazi war criminal Adolf Eichmann in Jerusalem. Milgram devised his psychological study to answer the question: "Was it that Eichmann and his accomplices in the Holocaust had mutual intent, in at least with regard to the goals of the Holocaust?" In other words, "Was there a mutual sense of morality among those involved?"

This is a piece out of a BBC documentary from May 2009 on aggression.