BBC's Panorama heeft op 13 maart jl. de documentaire 'A Good Kicking' uitgezonden over de lotgevallen van zeven Iraakse burgers, waaronder een bejaarde, die zijn gemarteld door Britse militairen van the Queen's Lancashire Regiment in Basra. Zes Irakezen vertellen hun verhaal, nummer zeven, een hotelreceptionist, is aan zijn (93) verwondingen overleden. Twee anderen overleefden de behandeling ternauwernood. In de transcripties van de rechtbank valt te lezen dat soldaten onder elkaar hadden afgesproken dat de vermoorde Irakees "zijn hoofd gestoten" had (94-20). In de BBC-documentaire wordt de marteling nagespeeld door acteurs.
'Operatie Ali Baba' van het Royal Regiment of Fusiliers in Basra, mei 2003In de documentaire zien we o.a. wat 'Het Orgel' inhoudt. De gevangenen, geboeid en met zakken over hun hoofd, moeten in een kring zitten, en daarna loopt de Britse beul om de kring heen en schopt iedereen een voor een in de nieren, zodat ze een kreet van pijn slaken.
Slechts een van de zeven beulen, die toegaf schuldig te zijn aan de aanklacht, is veroordeeld voor 'onmenselijke behandeling'. De hoofdschuldige kwam niet eens opdagen voor de rechtbank. De advocaat van de zes Irakezen verklaart: "It's soldiers investigating soldiers and then papers are sent up to soldiers who decide who should and shouldn't be prosecuted. It's a cover up. It's a travesty. The military system hasn't got close to establishing what went wrong."
De documentaire kunt u hier bekijken, klik op WATCH rechts bovenaan. Doet hij het niet, ga dan naar Preferences en kies Real Player.
Online transcripties rechtzaak:
De aanklacht (.doc)
Opening statement prosecution (.txt)
Vervolg prosecution 20 september 2006 (.txt)
Vervolg prosecution 21 september 2006 (.txt)
Vervolg prosecution 22 september 2006 (.txt)
Opening statement defence (.txt)
Naar dit blog ben ik gesurfd via 'Stan'. En ook hier herken ik veel, maar het vertrouwen in de effectiviteit van deze aanpak heeft me lang geleden al verlaten. Oude schoolmeester die ik ben, geloof ik nog steeds in de zin van dialoog waarin niet het neersabelen van de tegenpartij het eerste doel is, maar ruimte blijft om te vragen en te luisteren. De socratische aanpak dus, die ik op mijn eigen blog bepleit t.a.v. Wilders en de zijnen. Het lijkt absurd, maar terugschreeuwen heeft tot nog toe ook weinig opgeleverd. Je schreeuwt tegen de wind in, en dan horen alleen degenen je, die al achter je staan.
ReplyDeleteDank voor je reactie Gerard, ik ga straks even op jouw weblog lezen.
ReplyDeleteNatuurlijk is de socratische manier ook een insteek. Zelf wil ik mijn weblog toch geen 'terugschreeuwen' noemen. Ik namelijk grotendeels gebruik van de berichtgeving van berichten in de (grote) vrij neutrale media, zoals bijvoorbeeld dit artikel dat gebaseerd is op een BBC documentaire. Wanneer ik zou schreeuwen, zou de BBC dat ook doen. Ook baseer ik mijn artikelen op feiten. Dat de feiten 'schreeuwen', is waar, je zou hooguit kunnen zeggen dat ik de feiten benadruk.
Overigens merk ik zo af en toe dat mijn artikelen wél hun weg vinden, ook in Den Haag, dus ik zie het absoluut niet als zinloos. Stemmen is naar mijn idee zinlozer :)
Misschien is het een keuze tussen twee kwaden, jij op jouw manier, ik op de mijne. Alleen geduldig luisteren en misschien wat diplomatisch vleien, daar is mijns inziens nooit iets mee veranderd. Het is altijd politiek activisme geweest, burgerrechten- en mensenrechtenbewegingen, vredesbewegingen, milieubewegingen, etc. die verandering hebben gebracht. Zonder denigrerende bedoeling: een clubje filosofen (behalve Parijs jaren '60 misschien) heeft dat nooit.
Het is een misverstand dat de socratische methode bestaat uit geduldig luisteren en diplomatiek vleien. Het is allerminst een rustig gebeuren. Je gaat de slag in met de vooropgezette bedoeling je opponent geen ontsnappingsmogelijkheid te geven. Je weet daarbij dat hij waarschijnlijk niet te 'bekeren'is, maar je praat met hem terwille van de toehoorders: die zijn misschien aan het twijfelen te brengen, als ze zien dat hun roerganger het aflegt. Ik noem Wilders pas een racist aan het einde van zo'n betoog, maar ik heb nog liever dat iemand uit het publiek zegt: 'Maar dan is hij een racist'. Maar ik zal - uit tactische overwegingen - nooit beginnen met die term.
ReplyDeleteDit is inderdaad een filosofische aanpak. Die heeft niet alleen in Parijs rond 1960 n.Chr., maar ook in Athene rond 400 v.Chr. het een en ander opgeleverd. Wijsgeren zijn geen halve zachten, maar in het gemeen strijdbare en prima op een konkrete sociale context ingestelde figuren.
Aha, gewoon tactisch dus. Of diplomatiek. Of 'klemlullen'?
ReplyDeleteWat ik nog wilde toevoegen: een bericht op een weblog zetten is nog geen discussie. Natuurlijk zou ik een bericht kunnen inpakken, door langzaam met rede iets op te bouwen. Maar daar heb ik geen tijd voor, ik sla liever de lezer met feiten om de oren. En willen ze dat niet weten, tja, dat is niet mijn probleem. Dat zullen ze dan in elk bericht tegenkomen dat ze niet bevalt.
Als ik moet kiezen: klemlullen.
ReplyDeleteEn: 'dat is niet mijn probleem', is dat niet het 'argument' waarmee Wilders elke discussie doodslaat?
Nee, iemands mentale gesteldheid is niet mijn probleem. Nou wel realistisch blijven heur. :)
ReplyDelete