terug uit irak

Op www.alternet.org een interview met een Amerikaanse soldaat uit Irak. Hieronder een vertaalde samenvatting.

Inmiddels zijn er in Irak 1821 Amerikaanse soldaten gesneuveld en ongeveer 100.000 Irakese burgers. Kosten voor Amerika: 204,6 miljard dollar.

Soldaat Zechariah, 25 jaar, uit Lynnwood, Washington, ging het leger in op zijn eenentwingste. Van maart 2003 tot januari 2004 diende hij in het 173e Airborne Brigade als verpleger. Hij ging het leger in om werkervaring te krijgen, geld voor zijn studie, en een beetje avontuur.

Wat heeft men je verteld over de reden om naar Irak te gaan?

Het enige dat we te horen kregen was dat Saddam massavernietigingswapens verborgen hield, en dat wij die moesten vinden en Saddam verdrijven.

Toen je aan de oorlog deelnam, veranderde die reden bij jou?

Zodra we waren gedropt denk ik. In een paar dagen hadden we alle oliebronnen in Noord-Irak veroverd en onze belangrijkste missie was om die te beschermen. Bush zei dat deze oorlog niet om olie ging, maar ik was daar om de oliebronnen te verdedigen, ondanks de verliezen die we leden. Nog voor wij de Irakezen konden helpen met de watervoorziening en de electriciteit, waren er al speciale teams bezig om de pijpleidingen te repareren. Nu is er nog maar 5 à 6 uur water en electriciteit per dag, terwijl de raffinaderijen alle technici krijgen.

Ik werkte ook in de lokale ziekenhuizen, daar werd de situatie alleen maar slechter. Zelfs standaard uitrustingen als rontgenapparaten werden niet vervangen. Er waren geen catheters en geen naalden. Ze hadden niet eens zeep.

Hoe waren je ervaringen met de Iraakse burgers?

We woonden in een vriendelijke buurt. Zolang wij hun buurt beschermden, zouden ze ons helpen, zeiden ze. We werkten veel samen met Turkmenen en Koerden, en ze waren erg aardig. Wij hielpen hen met bijv. het opzetten van scholen, en zij gaven ons tips over terroristen. Volgens mijn broer, die daar nog zit, is dit allemaal wel veranderd.

Heb je wel eens geprotesteerd, wat betreft de redenen om Irak te bezetten?

Nee, want mijn superieuren waren zelf ook erg uitgesproken. Wanneer we een missie moesten uitvoeren, hadden ze er geen moeite mee om te stellen dat het een stomme zelfmoordactie zou worden en dat een ander het maar moest oplossen. De eerste keer deden we wat ons was opgedragen en toen verloren we 3 soldaten in de eerste 2 minuten. Zo'n missie wordt uitgedacht door iemand op een kantoor, maar mijn superieuren wilden ook hun familie weer terugzien, dus veranderden ze het plan meestal.

Waar haalde je de kracht vandaan om je tijd uit te zitten wanneer je twijfelde aan de reden van deze oorlog?

Het was erg moeilijk omdat ik al twijfels had vanaf de eerste dag. Nadat mijn maat Kyle stierf doordat hij de kogels opving die voor mij bedoeld waren ben ik de dagen gaan aftellen. Het kon me allemaal niets meer schelen en werd depressief van het idee dat er nog veel soldaten zouden gaan meemaken wat ik heb meegemaakt. Daarom dacht ik maar aan de dingen die ik zou gaan doen wanneer ik weer thuis was. Alles om maar niet de frustratie te voelen.

Na zes maanden realiseerde ik me dat we vochten tegen mensen die nooit zouden opgeven en die niet te verslaan waren. Een Turkmeen zetten het voor me in het juiste perspectief: wat zou je doen wanneer je thuis in bed ligt en er Iraakse parachutisten uit de lucht komen vallen en Amerka gingen bezetten? Ik realiseerde me dat ik hetzelfde zou doen als de mensen die we in Irak bestreden.

Vind je dat de Amerikaanse troepen zich moeten terugtrekken uit Irak?

Nog steeds ja. We gaan deze oorlog niet winnen. Hoe langer we daar blijven, hoe meer mensen zich aansluiten bij de vijand. We vroegen "Waarom?" aan onze gevangenen. De meesten zeiden dat ze een familielid hadden verloren. Dus dan kun je ervan uitgaan dat er zo'n 2 of 3 mensen zich aansluiten bij de opstandelingen wanneer je er 1 doodt. Zo zou dat ook in Amerika gaan, en omdat iedereen hier een wapen in huis heeft, zal iedereen zijn familie wreken, net zo lang tot de bezetter verdreven is.

Wat herinner je je van je laatste dag in Irak?

Ik was heel erg blij en opgelucht dat ik nog leefde, maar voelde me tegelijkertijd schuldig omdat veel soldaten in onze brigade het niet overleefd hebben. Drie daarvan waren goede vrienden van me. Waarom zij wel en ik niet? Ik dacht, voor ik naar Irak ging, dat ik een held zou zijn wanneer ik thuiskwam. Maar alles wat ik op de terugweg voelde was schaamte, schuld en verdriet. Nu, een jaar later, voel ik nog precies hetzelfde.

Nooit meer zal ik teruggaan. Mijn broer is ook bezig om daar weg te komen. Ik heb de eed gezworen om mijn land te verdedigen, maar dat heeft niets met de situatie in Irak te maken. Ik ben ook niet het leger ingegaan om iemand's persoonlijke belangen te verdedigen.

Hoe was je terugkomst in Amerika?

Verassend. Het begon in Italië waar we uitgejouwd werden en met eieren bekogeld. We mochten er na zonsondergang de stad niet meer in. Het leek een beetje alsof we nog steeds in Irak waren. Amerika was een ander verhaal. Ik praat er niet over want ik schaam me ervoor. Maar mijn vrienden gaven me steeds rondjes in het café, en mijn moeder regelde een grote korting voor me bij een winkel door te zeggen dat ik net uit Irak kwam en de spullen nodig had om een beetje te relaxen.

De steun die mensen aan teruggekeerde soldaten geven is krankzinnig. Maar ook hoor je meer en meer protesten. Ik moest een keer naar Fort Lewis, in uniform. Een mevrouw begon tegen me te schelden, dat ik onschuldige Irakezen vermoordde. Ik was een verpleger. Ik heb nog nooit iemand gedood. En meer van dat soort incidenten. Ik zeg dan dat wanneer diegene mijn opleiding had betaald, dat ik dan nooit naar Irak was gegaan. Ik geef deze mensen wel gelijk, maar het negeren van een bevel komt neer op, officieel de doodstraf, maar in ieder geval de gevangenis in. Dus wat kun je anders doen dan een bevel op te volgen.

Osama Bin Laden pakken in Afganistan, daar kan ik me nog iets bij voorstellen. Maar al die soldaten die welgemoed naar Irak gingen wisten na 6 maanden wel dat het één grote oplichterij was.

Op school werden interessante discussies gehouden. Meestal deed ik daar niet aan mee, maar soms voelde ik de behoefte om de soldaten te verdedigen. Zij doen alleen maar wat hen opgedragen wordt en proberen weer heelhuids thuis te komen. Ik denk dat dat wel effect heeft gehad. Ik wil in ieder geval dat mensen weten wat er in Irak werkelijk aan de hand is.

Hoe gaat het nu met je?

Ik heb nog bijna elke nacht nachtmerries over Irak en degenen die stierven. Ik word geholpen door iemand die gespecialiseerd is in post-traumatisch stress syndroom, en zij heeft me geholpen de dromen te begrijpen en ervoor te zorgen dat ik ze zo min mogelijk heb. Nu heb ik er overdag niet meer zo'n last van. Eerst sliep ik maar 2 à 3 uur per nacht, maar nu sta ik op met het idee dat het maar een droom was en ga ik aan het werk. Ik ben bezig met m'n studie in de verpleging en restoreer een oude Volkswagen.

Krijg je hulp genoeg om weer in de maatschappij terug te keren?

Ja, maar het wordt moeilijker. Mijn therapie wordt om de een of andere reden niet meer vergoed. Het hoort 2 jaar lang gratis te zijn, maar er verandert steeds iets, en dat moet ik dan weer gaan regelen.

Zo terugblikkend, was er iets dat je had willen weten over de oorlog dat je niet verteld is?

We zijn getraind in het leger als machines zonder emoties. Het moeilijkste is om je maten te zien sterven, en daar werden we niet op getraind. Toch is dat een grote aanslag op je emoties en op het moreel. Zou ik nu terugmoeten, dan zou ik met niemand vrienden worden want dan hoef ik me het ook niet zo aan te trekken wanneer ze gedood worden.

Wil je nog iets aan dit interview toevoegen?

Ik hoor steeds dat het moreel van de soldaten in Irak zo hoog is. Maar het is moeilijk om je eerlijk uit te spreken wanneer ze altijd een overste naast je zetten die de antwoorden voor je spelt. Ook de vragen die gesteld gaan worden worden vaak vooraf gescreend. Maar ik ken geen enkele soldaat die enthousiast is over de raketten die op hem worden afgevuurd en die hun vrienden opgeblazen zien worden, op een dagelijkse basis. Sommigen zijn al in hun derde of vierde dienstperiode daar. Die zijn ook niet enthousiast over het leven in een woestijn bij 50 graden, die hun kinderen niet geboren zien worden, die hun vrienden zien sterven, en bidden dat zij de volgende niet zijn.

President Bush, net als Cheney, heeft geen idee wat er daar speelt, en het interesseert hem ook niet. Het hele gedoe over terroristen maakt me kwaad. Hij heeft iedereen en zichzelf al bewezen dat Irak geen bedreiging was, geen massavernietigingswapens had, maar hij zegt nog steeds dat het terroristen waren en dat wij ze moeten stoppen. Maar het waren geen terroristen, totdat wij hun familieleden vermoordden. En nu zijn het wel terroristen, omdat ze hun familieleden verloren hebben, die Amerika hen afgenomen heeft.