Wim Kok vertegenwoordigt Nederland op herdenkingsdienst massamoordenaar

Want de ene massamoordenaar is de andere massamoordenaar niet. De staatsomroep meldt:

Oud-premier en Minister van Staat Wim Kok woont namens Nederland morgen de herdenkingsdienst voor de Israëlische oud-premier Sharon bij. Dat heeft premier Rutte laten weten in het tv-programma Buitenhof.

Volgens Rutte is Kok door het kabinet gevraagd omdat hij in dezelfde tijd als Sharon minister-president was. De twee hadden toen geregeld met elkaar te maken. (NOS)

Maar de pro-Israël omroep verzwijgt wijselijk hoe de twee met elkaar te maken hadden. Dat lezen we hier:

The first years after the construction contract was signed, no construction took place. The PA negotiated with Israel about the start of construction, but without any results. The Dutch government even hired security experts from the port of Rotterdam in the Netherlands to offer advice. Nothing satisfied Israel. Israel kept using “security” as a reason to delay the start of construction.[84] Construction of the seaport was made almost impossible because of Israeli policies. Israel prevented construction materials from reaching the construction site.[85] Raw materials were kept months before they were cleared through customs. During these months they were stored in Israeli warehouses waiting to clear Israeli customs for which storage fees had to be paid. It then took a while to get these materials to get through the checkpoints between Israel and the Gaza Strip. Finally, when the raw materials reached the construction place, workers were held endlessly at checkpoints while they were paid to sit in their cars. In the summer of 2000, when a lot of money had already been spent, construction of the seaport finally commenced.

In September 2001, during the Second Intifada, Israel bombed the Gaza Seaport. At this stage the seaport was basically a sandbox with a fence and some barracks, with Dutch and French flags proudly flying. The seaport was completely destroyed. Israel justified this bombing by claiming that mortars were fired from the construction side towards the nearby Israeli settlement of Netzarim. Western diplomats deny this possibility: the construction site was highly secure and was upward sloping from the coast, such that there was accordingly no line of fire.[86] The then prime minister of the Netherlands, Wim Kok, said that what is given by one hand is destroyed with another and that it is difficult to understand.[87] The Dutch minister of development cooperation, Eveline Herfkens, was outraged about the attack.[88] However, this was the extent of the response by the Dutch government.

Bert Koenders, at that time a member of parliament, acted to hold Israel accountable for its destruction, but Kok did not want that to happen. As Koenders was only a member of parliament and not a government minister, he did not possess the power necessary to hold Israel accountable. So, what Koenders did was raise the issue during meetings, attempting to convince the government to take responsibility by requesting repayments from Israel. The Netherlands and Israel have secretly discussed compensation payments for the destruction by Israel, but finally the Dutch government did not file any claims.[89] Israel did not pay back anything to the European donors for its destruction of the nascent Gaza Seaport. More than 4.5 million euros were spent on studies, schooling and small-scale construction activities for the seaport. The damage caused by the Israeli military bombing was calculated at more than 300,000 euros.[90] After the destruction, donor funds were withdrawn and no rehabilitation/construction has since taken place.

Presenting the bill to Israel makes sense and is legally possible. The problem is that there are several European countries, including the Dutch government, that are preventing this from happening.[91] So, when Israel destroys a building or infrastructure that was built with Dutch or European Union money, Israel will not be held accountable, while the international community pays for rehabilitation of these buildings and infrastructure. If the international community continues to work like this, there is no (economic) incentive for Israel to refrain from bombing any Palestinian buildings and infrastructure (built with international aid money). It is therefore very likely that Israel will continue its policy of destruction as long as the international community does not put political and/or economic pressure on Israel. The international community then continues to rehabilitate what Israel destroys. This will not empower the Palestinians living under occupation, but will rather lead to de-development of the OPT.

[84] De Volkskrant, (1998), “Eerste steen haven in Gaza nergens meer te vinden”, De Volkskrant, at www.volkskrant.nl.
[85] De Volkskrant, (1998), “Pronk verwijt Israel trage aanleg haven”, De Volkskrant, at www.volkskrant.nl.
[86] Trouw, (2001), “Israel vernielt Gaza-haven”, Trouw, at www.trouw.nl.
[87] De Volkskrant, (2002), “Israel praat over vergoeding schade in Palestijns gebied”, De Volkskrant, at www.volkskrant.nl.
[88] De Volkskrant, (19-09-2001), “Herfkens woest over aanval Gazastrook”, ANP/De Volkskrant, at www.volkskrant.nl. [bericht verwijderd, hier wel te lezen]
[89] Supra 87.
[90] De Volkskrant, (05/12/01), “Nederland stopt bouw haven Gaza”, De Volkskrant, at www.volkskrant.nl.
[91] The European Union functions in a way that all countries must agree on certain decisions or else these decisions cannot be made. So, if only one country objects to presenting Israel the bill of what it has destroyed that was built with EU money, Israel will not be held accountable.

Bron: Aid and the economy of the occupation by Nikki Tillekens, master's thesis, Erasmus University Rotterdam, February 2011.

Premier Kok en PLO-leider Arafat onthullen een plaquette op de plaats waar de haven van Gaza moest komen. (Gaza, 18 januari, 1996)

Kortom, Wim Kok gaat de Butcher of Beirut, die 'zijn' haven heeft verwoest, de laatste eer bewijzen. Hoe krankzinnig is dat. Tijdens het premierschap van Ariel Sharon werd (de bouw van) de haven in Gaza (en Gaza Airport) door Israël verwoest - tegen de overeenkomsten die hierover gesloten waren in. De "woede" van minister Herfkens was na nog geen drie maanden gereduceerd tot een laffe zucht: "Helaas, maar dit is een geval van overmacht". En Wim Kok besloot om geen schadevergoeding van Israël te eisen. Daarmee gaf hij ruim baan aan Israël om straffeloos de hulpprojecten voor de Palestijnen te vernietigen. Al met al is het daarom niet zo vreemd dat de PvdA-man Ariel Sharon de laatste eer gaat bewijzen, als gezworen vrienden. ALLEEN NIET IN MIJN NAAM!

Gaza Airport

De relatie met Israël was inmiddels wat bekoeld. Ik citeer uit een Kamervergadering een paar maanden na de Israëlische aanval:

Van der Linden (CDA)
"Uiteraard veroordelen wij met kracht gewelddadige aanslagen van Palestijnen op onschuldige Israe¨ lische burgers, maar de politiek van Sharon van keiharde, dispropor- tionele revanche, van totale vernietiging van infrastructuur, van het trachten te ontdoen van politieke relevantie van Arafat en van voortgaande settlements kan alleen maar leiden tot nog meer geweld. doende. Dit is koren op de molen van de extremisten aan beide kanten. Dit maakt de controle over het proces ook steeds moeilijker. Het zou een groot misverstand zijn te veronder- stellen dat het verdwijnen van de Palestijnse Autoriteit en Arafat dingen ten goeden zouden doen keren. Het tegendeel zal het geval zijn, of, zoals een vertegenwoordiger van de Palestijnse Autoriteit in de Assemblee van de Raad van Europa verklaarde: "If Arafat or the Palestinian Authority goes down after we have recognized Israel and given 78% of the land in the negotiations, you will not find a Palestinian to mention the word peace for the next five decades." Eén ding staat vast: een militaire oplossing voor dit conflict bestaat niet, al heeft de politiek van Sharon de schijn van zo’n veronderstelling.

Roscam Abbing-Bos (VVD)
Vervolgens komt de vraag wat de Europese Unie doet. Die heeft twee decennia lang verklaringen uitgege- ven, oproepen gedaan en diploma- tieke missies uitgevoerd. Zij beschikt wel degelijk over nog ongebruikte middelen. Israël geniet belangrijke handelspreferenties van de EU krachtens samenwerkingsverband. Lidstaten, waaronder Nederland, kopen bijvoorbeeld voor honderden miljoenen wapensystemen van Israe¨ l. Aan de Palestijnen geeft de EU aanzienlijke humanitaire en economische hulp. De druk op beide partijen zou stellig kunnen worden opgevoerd door omschrijving van voorwaarden en tijdpad voor de erkenning van een onafhankelijke Palestijnse staat.

Van Thijn (PvdA)
Ik heb moeite om het te zeggen, maar ik meen het wel: eventueel gebruikmakend van nog niet beproefde drukmiddelen. Hoe staat de minister hiertegenover? Een hervatting van het vredesproces op basis van het plan-Mitchell, dat onder meer een bee¨ indiging van al het wapengeweld over en weer inhoudt, is een zaak van de allerhoogste urgentie. Dit kan alleen als Israël de bereidheid toont zijn bezettingspolitiek eindelijk eens te beëindigen en medewerking te geven aan een oplossing van de Palestijnse vluchtelingenproblematiek. Zolang deze bron van zoveel jaren van haat en geweld niet wordt weggenomen, zal het Midden-Oosten een van de belang- rijkste voedingsbodems blijven van het occidentalisme.

---

Het moet gezegd worden: dit soort geluiden op het Binnenhof zijn volledig verstomd. Mensenrechten en internationaal recht, natuurlijk, want wij zijn een beschaafd en democratisch land. Maar niet voor de Palestijnen. Destijds werd nog serieus over sancties gesproken, om het zogeheten 'vredesproces' vooruit te helpen. Maar die kwamen er niet. Ook onder de PvdA'er Timmermans niet, zelfs geen labeltje op een nederzettingproduct. Vlak voor Timmermans minister werd was hij nog voor een VN-status was voor de Palestijnen, en vlak daarna niet meer. Dat typeert Nederlandse politici. Nog steeds geniet Israël exclusieve voorrechten, subsidies, belastingvoordeel, en worden de economische banden nog nauwer aangehaald, en knijpt men een oogje dicht wanneer de Joodse staat zijn misdaden begaat. Nederland collaboreert volop met de schurkenstaat, die meer resoluties tegen zich heeft dan de rest van de wereld bij elkaar, en de langst durende militaire bezetting ter wereld in stand houdt. Grootschalige slachting van Palestijnse en Libanese burgers wordt geaccepteerd als "niet disproportioneel" onder de noemer van "zelfverdediging".

Premier Wim Kok begroet PLO-leider Yasser Arafat. Samen met minister van Buitenlandse Zaken Hans an Mierlo had Kok een gesprek met Arafat op het Catshuis. (Den Haag, 22 november 1995)

Back on 18 September that same year, Loren Jenkins of The Washington Post and Karsten Tveit of Norwegian television and I had clambered over the piled corpses of Chatila - of raped and eviscerated women and their husbands and children and brothers - and Jenkins, knowing that the Isrealis had sat around the camps for two nights watching this filth, shrieked "Sharon!" in anger and rage. He was right. Sharon it was who sent the Phalange into the camps on the night of 16 September - to hunt for "terrorists", so he claimed at the time. (Robert Fisk, 2006)

In de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila werden 2000 burgers, mannen, vrouwen, kinderen, baby's en bejaarden in twee opeenvolgende nachten genadeloos afgeslacht, verkracht, de buiken open gereten. Israël zelf concludeerde na onderzoek dat de slachting was "goedgekeurd door Sharon" en dat Sharon "persoonlijk verantwoordelijk" was. Veel plezier Wim.

TRANSLATE