Arnold Karskens over onze 'embedsletten'

Willy Van Damme interviewde voor de Mediawerkgroep Syrië de onafhankelijke oorlogscorrespondent Arnold Karskens over de situatie in Syrië. Alleen daarom al lezenswaardig, omdat de meeste Nederlanders alleen maar op de hoogte zijn van nieuwsberichten opgediend door 'afhankelijke' journalisten. Ik beperk me hier tot enkele uitspraken over zijn Nederlandse collega's, omdat ik deze op dit weblog ook regelmatig doe. En omdat ik geen journalist ben, noch ooit één stap heb gezet in een oorlogsgebied, is het voor mij aardig om te constateren dat een journalist mijn ideeën bevestigt.

“In de journalistiek heb je geen vrienden die je moet plezieren, het komt er op aan met je reportages zo dicht mogelijk tegen de waarheid aan te schuren”, stelt hij in een gesprek in een Brussels café. De man heeft ook geen hoge dunk van veel oorlogsjournalistiek.

[red: onze massamedia-journalisten schuren zo dicht mogelijk tegen de macht aan.]

Waarom ben je oorlogscorrespondent geworden en niet gewoon een van de zovele journalisten die op een net bureau wat persberichten zit te herschrijven? Dat was toch veiliger geweest?
Misschien ben ik wel slecht in het herschrijven van persberichten (lacht).

Nogal wat oorlogsverslaggevers beperken zich tot het schieten van wat beelden. Diepgang of een achtergrondverhaal zit daar niet in en veelal brengen zij ook een karikatuur van de realiteit.
Dat is het probleem natuurlijk. Zij laten zich teveel op sleeptouw nemen door emoties. In veel gevallen kunnen ze er niet doorheen kijken omdat ze het probleem niet kennen of omdat ze niet durven. Ze nemen ook dikwijls partij in conflicten en schrijven omdat zij denken dat de lezers dit wel zullen lusten.

En dan is er natuurlijk ook de zogenaamde ‘embedded’ journalistiek zoals in Irak en Afghanistan. Ze trekken dikwijls uit luiheid of lafheid mee op met het Amerikaanse, Nederlandse of Franse leger. Het is ook gemakkelijk want je wordt rondgeleid, het kost niets, je krijgt eten en je hebt geen visum nodig. En zeker bij Nederlandse journalisten werd dan op het einde nog eens gekeken of dat wat je schreef wel door de beugel kon. En nogal wat collega’s geven hieraan dan ook toe.

'Embedslet' Noel van Bemmel van de Volkskrant

Als je de verhalen van journalisten over Afghanistan nu leest dan weten wij dat de Taliban het terug voor het zeggen gaan krijgen. Dat was jaren geleden echter ook al geweten maar dat mocht toen niet geschreven worden.

Maar intussen is er wel nog veel geld naar toe gegaan en vielen er veel slachtoffers. Had de pers toen de waarheid geschreven dan had men een pak geld kunnen besparen en waren er veel minder slachtoffers gevallen. Eigenlijk is dat soort embedded journalistiek verantwoordelijk voor heel veel slachtoffers. En feitelijk kun je het de militairen niet verwijten want het zijn de journalisten die zo dom zijn door zich te laten inpakken. De schuld ligt bij de media. Ik noem hen dan ook ‘embedsletten’

Feitelijk zouden zij zich op hun knieën moeten excuseren aan het publiek, hun lezers en kijkers voor de schade die zij hebben veroorzaakt.

Als je dit werk wilt doen dan moet je tot het uiterste gaan. Anders blijf je best thuis. Je moet het gewoon durven schrijven, zelfs al verknal je daarmee bepaalde contacten. Maar het is de zwakte van de journalistiek dat ze niet onafhankelijk genoeg durven schrijven.

Men zoekt bewust naar de eenvoud want dat verkoopt en het past bovendien nog in de strategie van o.a. de Amerikanen.

Uit mijn eigen ervaring en kennis van dit soort toestanden weet ik dat de waarheid uiteindelijk toch wel zal komen bovendrijven. En door dat te verzwijgen bedrieg je gewoon de boel. Ik zit niet in de journalistiek om geliefd te zijn, het interesseert mij niet. Ik probeer zo dicht mogelijk tegen de waarheid aan te schuren en ook de onaangename kanten van de zaak te brengen.

TRANSLATE