Armoede roept een gevoel van onbehagen bij het publiek op, dat zich veelal uit in een moralistische discussie over individuele verantwoordelijkheid. Wiens schuld is armoede: van het falende individu of van een falend overheidsbeleid? Sommigen menen dat de onderklasse zelf schuldig is aan hun situatie, door hun onvermogen om boven de armoede uit te komen. Anderen menen dat dat onvermogen dicht in de buurt komt van "onwil". Maar door armen zelf verantwoordelijk te stellen voor hun situatie wordt de samenleving van haar verantwoordelijkheid om te interveniëren ontslagen. En wordt tegelijkertijd een impliciete beschuldiging van luiheid, inertie en misbruik van voorzieningen gegeven.
Maar nu is de middenklasse aan de beurt, de "nieuwe minima", en lijkt de toon 180 graden gedraaid. De middenklasse zou logischerwijze niets aan haar financiële problemen kunnen doen, want:
De nieuwe minima in Nederland zijn vaak mensen die gewend zijn aan een goed inkomen. (...) Dalende huizenprijzen, verlies van werk en te hoge lasten zijn belangrijke oorzaken dat mensen plotseling veel krapper bij kas komen te zitten. Ook speelt volgens de NVVK mee dat incassobureaus strenger worden. (...) Voor de 'nieuwe minima' is de omschakeling veel moeilijker dan voor mensen die gewend zijn zuinig te leven. (...) Nieuw is dat ook werkgevers zich melden bij de schuldhulpverlening. "Er komen bedrijven bij ons waar 10 procent van de werknemers loonbeslag heeft en zodoende zelf niet meer over hun volledige inkomen kunnen beschikken. Dat geeft stress, het ziekteverzuim stijgt en de productiviteit wordt er door aangetast". (NOS, 12 feb 2012)
Dus bij de onderklasse wordt er allereerst gekeken naar het eigen onvermogen, maar voor mensen uit de middenklasse, die "woningbezitters zijn met goede inkomens", zijn er spontaan meerdere begrijpelijke redenen op te noemen waarom zij hun schulden niet kunnen aflossen.
Stan van Houcke:
...de rijken blijven de rijken en het enige dat ze willen is rijk blijven. De armen blijven arm en weten dat ze arm zullen blijven, met andere woorden: dat ze niets te willen hebben. Tot zover ligt alles duidelijk vast. Het probleem is de middenklasse. Die klasse vreest de rijken, want de rijken kunnen ineens het hele spel veranderen, zoals we onlangs weer zagen door de georganiseerde financiele crisis. Maar de middenklasse vreest ook de armen, want die kunnen ineens gaan rebelleren en de handel van de middenstand verstieren. Vandaar dat overal in het kapitalisme de middenklasse de meest reactionaire groep is, vol angst en ressentiment. Welnu, dat is geen probleem zolang de middenklasse kan blijven hopen dat het allemaal beter met haar zal gaan. Die middenklasse begint pas een groot maatschappelijk probleem te worden op het moment dat ze vreest dat haar zuur verdiende privileges in het gevaar dreigen te komen. Bijvoorbeeld wanneer ze haar voorspoed met de armen moet gaan delen.
Wanneer door bezuinigingen de armen nog armer worden is er weinig aan de hand. Maar nu de immer gepamperde middenklasse, als de belangrijkste steunpilaar van de parlementaire democratie, in de problemen komt, wordt er alarm geslagen.
Miljonair Ben 'Bilderberg' Knapen poseert als weldoener met arme Ghanezen en legt uit
hoe je een Nederlandse kraan opendraait. Niet hoe in zijn ogen onze democratie met armen omgaat.
hoe je een Nederlandse kraan opendraait. Niet hoe in zijn ogen onze democratie met armen omgaat.
Ben Knapen legde in maart 2010 in Opmars van de woedende middenklasse uit dat de armen (en rijken) in onze democratie geen rol spelen:
De bestuurskunde vertelde dat een brede middenklasse de basis is van een stabiele, democratische samenleving. Immers, armen krijgen niets van democratie en rijken hebben het niet nodig. Juist een middenklasse heeft rechtsregels nodig, toegang tot goed onderwijs, eerlijke rechtspraak, bescherming van de persoonlijke levenssfeer, van openbare orde.
Precies 3 maanden later werd Knapen benoemd tot staatssecretaris in het neoliberale kabinet Rutte, met gedoogsteun van een fascistische partij. Het Gerechtshof in Amsterdam had eerder geoordeeld dat bij krantenconcern PCM, onder Ben Knapen als lid van de Raad van Bestuur, wanbeleid is gevoerd. Hij ontving desalniettemin een vertrekpremie van anderhalf miljoen euro.
Knapen heeft even aan opstappen gedacht, stelt het rapport, maar zag daarvan af toen de rest van het bestuur niet mee wilde. Als hij vrijwillig was vertrokken had hij overigens geen aanspraak kunnen maken op een vertrekpremie. (NRC)
Zolang onze middenklasse door de overheid aan alle kanten wordt bediend met onder meer "rechtsregels, toegang tot goed onderwijs, eerlijke rechtspraak, bescherming van de persoonlijke levenssfeer", aldus Knapen, zwijgt het wanneer de onderklasse keer op keer wordt afgeroomd en afgeknepen. Maar nu het zelf aan beurt komt ontstaat er verontwaardiging.
De laatste keer dat de middenklasse in een parlementaire democratie werd vernietigd was in de Weimar Republiek.
Meer over Ben Knapen op het weblog van zijn voormalige collega Stan van Houcke.
No comments:
Post a Comment