Abbas en Fayyad besturen Westoever samen met Israël

Als het er bij de zionistische lobbygroep CIDI werkelijk om ging om correcte informatie over Israël te geven, in plaats van pro-Israël propaganda en hasbara, dan had het nooit mogen beweren dat de Palestijnse Autoriteit "het gezag uitoefent over 99% van de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever".

Kinderen moeten van het CIDI zelfs geloven dat de Palestijnen met de Oslo-akkoorden "zelfbestuur" kregen over de hele Westoever, en dat de PLO daarbij "tegen iedere inmenging door Israel op de Westelijke Jordaanoever" was. Het CIDI beweert tevens dat de oorzaak van de aanslagen op Israël de "onenigheid" tussen de PLO en Hamas betrof. Over de Israëlische bezetting van de Palestijnen wordt in het hele bericht dan ook niets gemeld. Deze "informatie" aan kinderen verschilt weinig van de geïnstitutionaliseerde hersenspoeling die we kennen van totalitaire regimes als die van de DDR, Stalin's Sovjet-Unie en het huidige Noord-Korea.

Fayyad, Abbas en Olmert in 2007

In een recent gepubliceerde Wikileaks cable uit 2008 meldt het hoofd van IDF Intelligence generaal Amos Yadlin hoe de situatie van de Palestijnen op de Westoever werkelijk is:

"President Abbas and Fayyad (...) rule in the West Bank with Israel's assistance."

Nu staat het dus ook nog zwart op wit, maar het wordt totaal genegeerd door de media, die focust op het plan van Israël om Hamas leiders te liquideren. Alsof dat nieuws is en nog nooit gebeurd zou zijn. Ook onderstaand bericht in the Guardian rept er niet over, maar kaart wel het probleem aan van het ontbreken van een democratisch mandaat en jurisdictie van de Palestijnse Autoriteit (PA), niet dat de PA hun gebieden op de Westelijke Jordaanoever in werkelijkheid in samenwerking met met Israël bestuurt. Ook de aan de PA 'toegewezen' gebieden voor wat na de Oslo-akkoorden officieel doorgaat voor "autonoom bestuur", Area A genaamd (2,7% van de Westoever).

Uit een eerdere publicatie van een Wikileaks cable van februari 2009, ook weer massaal genegeerd door de commerciële massamedia, lezen we Netanyahu's visie op 'vrede' met de Palestijnen en een eventuele Palestijnse staat:

"Once the Palestinian Authority develops into a real partner it will be possible to negotiate an agreement over territory, settlements and "refined" Palestinian sovereignty without an army or control over air space and borders."

In een Wikileaks cable van twee maanden later lezen we deze visie van Netanyahu nog meer gespecificeerd:

"A Palestinian state must be demilitarized, without control over its air space and electro-magnetic field, and without the power to enter into treaties or control its borders."

Als het aan Israël ligt, en zodoende ook aan hun partners in crime de VS en Europa, zullen de Palestijnen in een Palestijnse Staat geen enkele "soevereiniteit" genieten, en is die term net zo misleidend als de term "vredesproces". De huidige "tweestatenoplossing" is in de praktijk meer een oplossing voor Israël, en verre van een oplossing voor de Palestijnen, die hun huidige deplorabele situatie op de Westelijke Jordaanoever alleen maar officieel bevestigd en internationaal geaccepteerd zullen zien. Afgezien daarvan is de kans groot dat ze met een "tweestatenoplossing" hun rechten op Jeruzalem en op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen verspelen.

Lees ook: An independent homeland or bantustan in disguise?

TRANSLATE

The problem with Palestinian political leadership

A legitimacy deficit, a lack of smart tactics and a focus on power for power's sake are all barriers to Palestinian liberation

The Guardian | By Ben White | 01.09.2011 | NEDERLANDS

Palestinian women walk past a mural of militants in the West Bank town of Jenin. Photograph: Mohammed Ballas/AP

For a few months now, discussion of Palestine/Israel has focused on the looming UN vote on Palestinian statehood, but this is obscuring more fundamental problems in the Palestinian political arena – of which the forthcoming UN vote is a symptom.

In three critical areas, there are significant flaws hampering Palestinian political leadership.

The first is a legitimacy deficit. Both the Fatah-dominated Palestinian Authority and Hamas have, with the most generous interpretation, a minority mandate from the Palestinian people. The last elections of any sort took place in 2005-2006, and overdue local elections have been indefinitely postponed. And even if presidential or parliamentary elections in the West Bank and Gaza were to take place tomorrow, they would still exclude Palestinian refugees. The Palestine Liberation Organisation (PLO) remains a potential vehicle for democratic decision-making, but serious reform is still not on the horizon.

The second critical problem is a lack of creativity and strategic thinking when it comes to tactics. This has a number of root causes which are beyond the scope of this article but the main point is a marked inability to adapt to circumstances with regard to the kind of smart resistance most appropriate for confronting Israeli colonisation. This is more than simply an issue of "violent" versus "nonviolent" (a discussion often plagued by patronising western double standards).

Fear of losing control over the course of events can be one factor inhibiting an openness to change – which brings us to the third problematic area: a focus on power for its own sake rather than for the achievement of a specific goal.

This criticism applies to both Fatah and Hamas, though the former has been guilty of it for a longer period of time and with more devastating consequences. Over the past five years or so, the conflict between these two factions has frequently resembled a fight for who can occupy the Bantustan palace, rather than who can serve most effectively the unfinished Palestinian revolution.

This fight for fake authority has resulted in a dangerous phenomenon: the harassment of youth activists (such as the 15 March movement) and dissidents in the West Bank and Gaza. The growing expressions of dissatisfaction, particularly from young Palestinians, have contributed to a hardening grip on power by two regimes that fear they stand to lose from an overhauled democratic system.

At the root of this is the Oslo Accords, 18 years old and still setting the parameters for official Palestinian efforts to realise "autonomy" in terms set by the occupier. "Liberation" was replaced by "authority" before any liberation had been achieved or any genuine authority was possible. The Palestinian Authority and the Oslo structure shifted the discourse over Palestine – both domestically and internationally – from a discourse of rights (right of return, liberation, decolonisation and self-determination) to one of statehood and independence.

As a consequence, basic rights became fodder for negotiations with those responsible for the Palestinians' dispossession and colonisation, and popular resistance was hindered. For example, in the context of security co-operation with the Israeli military – and a growing number of protests in 2011 – the Ramallah leadership has made clear that it intends to police Palestinian demonstrations to keep them safely in urban West Bank enclaves.

Encouragingly, many Palestinian civil society groups are demonstrating vision, creativity and integrity: from the BDS movement and Gaza Youth Break Out, to Stop the Wall and other grassroots popular initiatives.

Yet there is no significant parallel in the political sphere – a failing that is a real impediment to Palestinians realising their rights. Even putting aside the problems with the unilateral UN initiative, it is clear that much bigger challenges remain.