De winkelketen Poundland is vergelijkbaar met het Nederlandse Euroland, waarin goedkope rommel uit lage-lonen-landen als "amazing value" wordt aangeboden.
De focus in het vaak geregisseerde 'publieke debat' ligt vooral op de individuele middenstanders die hun winkels vernield en geplunderd zien, en de organisatie van wijkbewoners die die middenstanders the hulp schieten. Kijk eens hoe geweldig deze mensen zijn. Alles goed en wel, maar ik heb diezelfde middenstanders nog nooit de bewoners van een council estate (gebied met sociale huurwoningen), hun klanten, zien beschermen tegen (politie-)geweld, en al helemaal niet daar met bezems en vuiniszakken zien rondlopen.
Ondernemers, middenstand en de middenklasse (ontstaan uit de middenstand, die de aristocratie van producten voorzag), ze zijn allemaal heilig. Dat is niet voor niets, omdat het de middenklasse is die de parlementaire democratie bestaansrecht geeft. Niet de armen, want die krijgen toch niks, en niet de rijken want die hebben alles al. Het karakter van de middenklassers is dat zij zwijgen en zich nergens mee bemoeien zolang ze door de parlementaire democratie bediend worden. Gebeurt dat niet, dan blijken zij de meest reactoinaire groep in de samenleving te zijn.
Aan het eind van de dag sluiten zij de zaak en rijden met hun auto naar hun huis in een betere wijk, waar ze de kas opmaken en plannen maken om hun winst te vergroten. Dus wat dragen deze mensen bij aan de lokale gemeenschap? Hooguit zorgen ze voor een beetje werkgelegenheid in de arme wijken, en hun voordeel is dat ze hun personeel niet meer hoeven te betalen dan het absolute minimum, omdat daar het aanbod groter is dan de vraag. Het is een kruideniersmentaliteit, waarbij het eigenbelang nooit uit het oog wordt verloren. Stan van Houcke schreef in zijn log De Brave Nederlander (20 oktober 2010):
http://stanvanhoucke.blogspot.com/2010/10/de-brave-nederlander.html
Sinds een halve eeuw kennen we het zogeheten individualisme, dat in de praktijk op niets anders berust dan het najagen van het consumentisme, opnieuw dus collectief gedrag. In opstand komen hoort daar niet bij, het zit er als het ware genetisch niet in om te protesteren. Kankeren, jawel, protesteren, geenszins. Individualisme, nee, Geert Wilders, ja.
Bovendien weten de meeste mensen door de culturele deprivatie die eigen is aan het consumentisme niet hoe ze hun gedachten en gevoelens in woorden moeten omzetten. Ze weten niet wie hun werkelijke vijand is. Ze worden geleid door sentimenten, niet door rationele overwegingen. En in het kader daarvan gaan ze ervan uit dat de schuldigen de zwaksten zijn, en niet de sterksten. Ze kennen de zwakke, want ze zijn het zelf. De sterke kennen ze niet en door een ingebouwd minderwaardigheidscomplex hebben ze die zwakken nodig om zelf nog iets te kunnen lijken.
Het volgende schreef de auteur Hans Koning:
Man and womenkind, sitting (still rather well-fed) in their (stil rather well-heated) rooms, feel a considerable tenderness toward themsellves. Upperdog, mostly white, mankind, that is. And throughout its bloody history, mankind has labelled as fanatics, agitators, and troublemakers all those who have felt less tender and rosy about the world.
Het plunderen in Groot-Brittannië toont ons slechts de andere kant van dezelfde munt: het consumentisme. De oorzaak is woede, en waarop de woede wordt afgereageerd (afgezien van de politie) is een logisch gevolg van het consumentisme, wiens indoctrinatie bij de plunderende kinderen en jongeren al in de wieg is begonnen. Reclames beloven dat je niet meer kansloos bent wanneer je bepaalde producten bezit. En reclames leggen altijd de nadruk op wat men niet heeft, niet op wat men wel heeft.
No comments:
Post a Comment