Munther Fahmi werd in 1954 Jeruzalem geboren. Daar leeft hij sinds de jaren negentig met een toeristenvisum. Als jongeman was hij in 1975 naar Amerika getrokken om daar te studeren. Hij trouwde er, stichtte een gezin en kreeg een Amerikaanse pas. Maar in 1995 keerde Fahmi naar Jeruzalem terug en opende er een internationale boekhandel. Hij verkeerde toen in de waan dat de ondertekening van de Oslo-akkoorden niet alleen vrede zou brengen, maar ook het fundament zou vormen voor een Palestijnse staat met Oost-Jeruzalem als hoofdstad. Jarenlang slaagde Fahmi erin om zijn toeristenvisum te vernieuwen, tot hij anderhalf jaar van de Israëlische autoriteiten het bericht kreeg dat ze die praktijk niet langer konden tolereren.
Volgens Israëlisch recht kan de verblijfsvergunning van Palestijnse inwoners in Jeruzalem ingetrokken worden als ze langer dan zeven jaar in het buitenland verblijven of als ze een andere nationaliteit aannemen. In 1967 veroverde het Israëlische leger de Arabische wijken van de stad. De Palestijnen die er woonden en die geen Israëlisch staatsburger wilden worden, moesten vrede nemen met een verblijfsvergunning die elk moment door Tel Aviv ingetrokken kan worden. Alleen al in 2008 verloren 4.500 Palestijnen hun verblijfsvergunning in Oost-Jeruzalem, aldus mevrouw Dalia Kerstein, directeur van Hamoked, een Israëlische mensenrechtenorganisatie. Kerstein noemt het Israëlisch beleid in Oost-Jeruzalem ‘ethnic cleansing’. Ze zegt dat de Isräelische politiek ter zake indruist tegen de internationale wetgeving.
(Knack)
Het hele geval werpt een schril licht op de onrechtvaardigheid van een systeem dat de leden van zijn stam toelaat om na 2000 jaar terug te keren, maar dat de leden van een andere stam, zelfs als ze er geboren zijn, verbiedt om na 20 jaar naar huis terug te keren.
(The Economist, 24.03.2011)
Weer een schrijnend geval van een onschuldig slachtoffer van westerse propaganda.
ReplyDeleteHoe zou het zijn als iedereen was onderwezen in de geschiedenis van het Midden-Oosten? Les 1: Qui Bono? Wie trekt aan de touwtjes, wie heeft de macht? Het zijn de overwinnaars die de geschiedenis mogen schrijven. Het Brits Mandaat van Mesopotamië geaccordeerd door de League of Nations 1922 was een compleet verraad van het Damascus Protocol overeengekomen in 1915. Het protocol beloofde een onafhankelijke Arabische natie in ruil voor ‘een Arabische opstand tegen het Ottomaanse rijk’. De westerse overwinningspropaganda creëerde voor ons ‘Lawrence of Arabia’ als tijdsicoon.
De politiek actieve internationale joodse gemeenschap, ontsproten uit het Eerste Zionistisch Congres in 1897, was al in vergevorderd stadium met het vormen van een joods thuisland. Al sinds 1880 werd er massaal Palestijns land gekocht door welvarende joden. De inmiddels beruchte Balfour verklaring wordt aangehaald wanneer de rechtmatigheid van de joodse staat wordt verdedigd. Dit speelde allemaal in de eindtijd van het Britse Imperium. The League of Nations, het Damascus Protocol, het Brits Mandaat van Mesopotamië en natuurlijk de Balfour Verklaring. Allen volledig in handen van het Brits Imperium. Qui bono?
Na WOII werd het Brits Imperium vervangen dor het Amerikaans Imperium. De bijna totale vernietiging van de Europese infrastructuur en industrie maakte de VS, in de populaire geschiedenis, een ‘onvrijwillige’ supermacht. Op 14 mei 1948 wordt de staat Israel als onafhankelijk uitgeroepen door Ben Goerion.
Het uiteenvallen van het Britse rijk na 1945 (met de Suez affaire in 1951 als de spreekwoordelijke nekslag) en de opkomst van het Amerikaans rijk, maakte dat de joodse strijd tegen haar eigen bevolking en de haar omringende landen weinig aandacht kreeg in het westen. Zelfs de Holocaust werd tussen 1945 en 1967 nauwelijks besproken in onze christelijke cultuur. Het fenomeen ‘joods-christelijke traditie’ bestond nog niet.
De zesdaagse oorlog veranderde dit.
Het inmiddels bekende ‘USS Liberty Incident’ creëerde een nieuwe en nauwe band tussen Israel en de VS. Het is geen toeval dat na de 6-daagse oorlog de ‘Holocaust Industry’, zoals Norman Finkelstein het noemt, zijn aanvang had. Het feit dat Israel eind jaren ‘60 tevens haar eerste nucleaire wapens produceerde maakte het verbond tussen Israel en de VS compleet.
Sinds 1967 is het voornaamste wapen van Israel tegen internationale druk het vetorecht van de VS. Vrijwel elke resolutie tegen het handelen van Israel kon rekenen op een veto van de VS.
Met ruim 300 nucleaire wapens bedreigt Israel niet alleen haar Arabische buurlanden.
“If Israel goes, so goes the world”.
Sinds eind jaren ‘60 bevindt de wereld zich in een ‘Mexican Standoff’ tussen Israel, het westen en ‘Islam’. ‘Het Jodendom’, ‘het Christendom’ en ‘Islam’. Zij representeren de drie-eenheid aan de basis van ons bewustzijn; Honger, Lust & Angst.
But we’re probably not yet ready for that…
M42tijn