Bekeerlingen zijn het ergst

Daar heeft onafhankelijk journalist Stan van Houcke herhaaldelijk over geschreven op zijn weblog. Een weblog dat voor mij een grote bron van inspriratie is geweest, en ik nog steeds gebruik als naslagwerk. Van Houcke reageerde gisteren op Joop.nl:

De bekeerlingen zijn altijd het meest fanatiek, die moeten zichzelf telkens weer bewijzen tegenover zichzelf en de buitenwereld dat ze echt zijn wie ze zijn, net als de nieuwe rijken door veel opsmuk moeten bewijzen dat ze rijk zijn en de oude rijken dit niet hoeven omdat de mensen die het moeten weten het al weten en de rest het niet hoeft te weten. Vandaar dat mensen als onder andere deze meino schraal, afshin eillian*, hirsi magan/ali, zo'n geweldig kabaal maken. ze zijn niet opgegroeid in de westerse traditie van kritische analyse die zelfs de verlichtinsidealen ter discussie stelt. ze denken in zwart/wit termen. ze klampen zich met evenveel fanatisme aan hun nieuwe geloof vast als ze ze zich ooit aan hun oude rotsvaste overtuigingen vasthielden. tegenspraak dulden ze niet. hun geloof is hun identiteit.

een illustrerend voorbeeld voor de bekeerling was bijvoorbeeld de volgende opmerking van hirsi magan/ali's op de nederlandse televisie:

'In ’86 was ikzelf ook een fundamentalist, in Kenia. Ik was lid van de Islamitische Broederschap,' en ze voegde daar tijdens een bijeenkomst in de Rode Hoed naderhand aan toe: ‘In 1989 vond ik de fatwa tegen Salman Rushdie nog vanzelfsprekend. Ik was ook een radicaal.’

De enige zinnige conclusie die we kunnen trekken is deze: wat een mazzel dat de toenmalige moslim fundamentaliste mevrouw Magan/Ali haar zin destijds niet heeft gekregen, want dan had Salman Rushdie later niet voor haar belangen kunnen opkomen. Hoe ironisch het leven kan zijn. van radicale moslim fundamentaliste werd magan/ali een radicale 'verlichtings' fundamentaliste. wat hetzelfde bleef is de bezetenheid. het fanatisme waarmee dit slag mensen hun geloof belijden maakt hen blind voor de ware westerse tradities van intellectuele beschouwing. vandaar dat von der dunk niet mocht spreken. zo gaat dat ook in schraal's geboorteland iran. hij beseft niet dat in onze cultuur iemand als hij met zijn opvattingen ambtenaar kan zijn bij het amsterdamse stadsarchief en tegelijkertijd von der dunk de vrijheid heeft om zich vrij uit te spreken in een parlementaire democratie. dit soort mensen blijft fanatici. schraal kent het aloude adagium niet: if you are in rome act like the romans.

*Tot aan zijn komst naar Nederland in 1989 was Afshin Ellian een hardcore Sovjet-communist - lees alhier De Lange Mars van Afshin Ellian.