Het collectief straffen van een bevolking is een oorlogsmisdaad. Een woord dat hardnekking verzwegen wordt in onze zelfbenoemde "kwaliteitskranten", wiens taak het zou moeten zijn om de werkelijkheid zo feitelijk mogelijk te verslaan. En niet de 'officiële werkelijkheid', die de misdaden van Israël verhult, legitimeert, en soms zelfs promoot. En die de Palestijnen demoniseert en criminaliseert. In dit log enkele voorbeelden uit de afgelopen drie dagen van hoe onze nieuwsverstrekkers met taal de publieke opinie manipuleren.Eenrichtingsverkeer
- Palestijnse raketten op Ashdod afgevuurd
- Nieuwe raketaanvallen op Israël, geweld loopt op
- Aanval op Asjdod vanuit Gazastrook
- Palestijnse raketten afgevuurd
- Raketten op Ashdod
- Geweld vanuit Gazastrook laait op
- Vijftig raketten uit Gaza op Israël
- Hamas vuurt 50 raketten af op Israël en krijgt lik op stuk
- Militanten schieten raket op Israël
- Militanten schieten raket op Israëlische stad
Wat al deze koppen valselijk aangeven is dat het (militaire) geweld slechts één richting heeft. Ondanks dat er tegelijkertijd velen malen meer bommen, mortieren en raketten op de Gazastrook afgevuurd worden, op een van de dichtsbevolkte gebieden ter wereld, waaruit mensen niet kunnen vluchten omdat het door Israël belegerd wordt.
Alleen de NRC veinst enige genuanceerdheid met: 'Israël voert luchtaanvallen uit na rakettenregen uit Gaza'. Enigzins genuanceerd, omdat het ook het geweld van Israël in de kop meldt. Maar veinst, omdat het net als de andere nieuwsmedia suggereert dat Israël nooit geweld initieert, en de redactie het nooit in haar hoofd zal halen om te berichten: 'Hamas voert raketaanvallen uit na bommenregen op Gaza'.
Maar zodra de berichten gaan over het geweld van Israël tegen de Palestijnen, dan krijgen we de volgende officiële werkelijkheid opgelepeld:
- "Dinsdag voerde Israël een luchtaanval uit op Gaza-stad, als vergelding voor eerdere raketaanvallen vanuit Gaza."
- "De aanvallen waren een vergelding voor de meer dan vijftig projectielen..."
- "De raid was een vergelding voor de Palestijnse raketten..."
- "De toenemende vergeldingsaanvallen"
- "...de raketbeschietingen die werden gevolgd door tegenacties..."
- "De Israëlische tegenactie..."
- "...de raketbeschietingen die werden gevolgd door tegenacties..."
- "Het ging om vergeldingsacties omdat Palestijnse strijders eerder het zuiden van Israël met raketten en mortiergranaten hadden bestookt.
- "Israël voert vergeldingsactie uit in Gaza"
Kortom, alle terreur van Israël wordt in de Nederlandse pers uitgelegd als reactie op het afschieten van, in vergelijking, een paar raketten "van Hamas" op "de Joodse staat". En als altijd ontbreekt elke vorm van historische context. Nooit legt een krant uit waaróm "Hamas" raketten afvuurt op haar bezetter, net zo min dat verzet en verdediging, ook met wapens, volgens het Internationaal Recht gelegitimeerd is.
De reactie op het Internationaal Recht door pro-Israël en/of zionistische ideologen is, naast het verwerpen ervan, doorgaans: "Ja maar onschuldige burgers aanvallen is dat niet!" En dat klopt. Je mag geen onschuldige burgers aanvallen, en ook niet collectief straffen. Je mag ook geen fosforbommen op dichtbevolkte gebieden gooien, geen burgerdoelen als moskeeën, scholen en ziekenhuizen bombarderen, en je mag geen medische hulpverlening tegenhouden. De lijst is lang. Waar het op neerkomt is dat de Israël-apologeten verkondigen dat men ten alle tijde Palestijnen, ook burgers, mag aanvallen en doden, en hen het leven zuur maken, en dat ze zich daartegen niet mogen verdedigen of verzetten.
Hier ziet u o.a. het resultaat van meer dan 60 jaar pro-Israël verslaggeving:
Net als met de Tweede Libanonoorlog (2006) en de oorlog tegen de Gaza (2008-2009) wordt het Israëlische geweld van tevoren aangekondigd. Zo lezen we deze keer ook weer dat Israël "aggressief" zal gaan reageren. De bedoeling hiervan is natuurlijk het aanjagen van angst, maar ook het uitlokken van nog meer geweld tegen Israël, zodat "de Joodse staat" straks weer goed beslagen ten ijs kan trekken in de mediacampagne om haar oorlogsmisdaden te legitimeren op basis van haar slachtofferschap. Niet zelden refererend aan de jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog om onze schuldgevoelens op te warmen. Ook de bouw en uitbreiding van de joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever wordt betrokken op het joodse slachtofferschap.
Het persbureau ANP, ons staatspropaganda-apparaat, nam gisteren een voorschot op een Israëlische aanval op Gaza met: "De Israëlische regering heeft al gewaarschuwd voor zware sancties." Bij het ANP werken dan ook geen journalisten maar propagandisten en beroepsmanipulators. Want in werkelijkheid heeft Israël niet "gewaarschuwd" maar gedreigd, en al helemaal niet met "sancties" - een woord dat een uitstraling van legaliteit heeft - maar met "agressie", aldus Netanyahu eergisteren.
"Strategische escalatie"
Mijn idee is dat een 'Operatie Cast Lead II' bloedbad zeker zal volgen. Want die plannen liggen heus al klaar. Zes maanden voor Cast Lead I werden de plannen al gesmeed, terwijl Israël in Egypte onderhandelde met Hamas over de wapenstilstand die op 19 juni 2008 in werking trad. Op 4 november dat jaar schond Israël deze wapenstilstand door Gaza binnen te vallen. En alweer zullen de meeste doden onschuldige burgers zijn, en de minste bij de agressor. Over hoe Israël haar bloedbaden voorbereidt is het beleid van "strategische escalatie", en hierover kunnen we lezen in het inzichtelijke artikel War of Choice: How Israel Manufactured the Gaza Escalation (Foreign Policy in Focus):
Israel has a long history of deliberately using violence and other provocative measures to trigger reactions in order to create a pretext for military action, and to portray its opponents as the aggressors and Israel as the victim. According to the respected Israeli military historian Zeev Maoz in his recent book, Defending the Holy Land, Israel most notably used this policy of "strategic escalation" in 1955-1956, when it launched deadly raids on Egyptian army positions to provoke Egypt's President Nasser into violent reprisals preceding its ill-fated invasion of Egypt; in 1981-1982, when it launched violent raids on Lebanon in order to provoke Palestinian escalation preceding the Israeli invasion of Lebanon; and between 2001-2004, when Prime Minister Ariel Sharon repeatedly ordered assassinations of high-level Palestinian militants during declared ceasefires, provoking violent attacks that enabled Israel's virtual reoccupation of the West Bank. (lees verder)
Sonja,
ReplyDeleteSpot on! Ik heb me mateloos zitten ergeren aan de schaarse berichtgeving mbt Israel en Palestina. Wat ik destilleerde uit onze media was dat Hamas de strijdbijl had opgenomen omdat het volk aanstuurde op meer eenheid tussen Fatah en Hamas. Na het lezen van jouw artikel ‘herinner’ ik me weer dat Israel de aanval op Gaza eind 2008 idd maanden had voorbereid en dat er een provocatie was van Israel op 4 november, de dag van de Amerikaanse verkiezingen. Ombama beloofde ons nog dat hij na zijn inauguratie zijn ongewisse mening zou geven op de misdaad gaande in Gaza. Niets meer van vernomen. Wat betreft onze Nederlandse msm… werkelijk ongelooflijk. Het is ook zo totaal, zo volledig niet tegengesproken. Gelukkig merk ik dat het hele Palestina/Israel verhaal in mijn omgeving inmiddels redelijk gekanteld is. De meerderheid ziet gelukkig wél wat Israel doet. Ik lag in mijn hotel in Oost Jeruzalem, een Palestijns hotel toen ik op Al Jazeera zag dat Israel Gaza begon te bestoken, er was sprake van over tweehonderd doden, ik kon het niet geloven. Wat mij erg trof was toen ik deze aanval aankaartte aan de receptie, onze gastvrouw de schuld gaf aan de raketaanvallen vanuit Gaza. Ik. Ik heb toen voorzichtig gezegd dat het disproportioneel was en de bezetting illegaal. Achteraf denk ik dat ze wellicht geen zin had om eerlijk te zijn tegen een onbekende op dat moment. Terug naar het vliegveld op 30 december begon onze taxichauffeur zijn gedachten met ons te delen; hij was oud marinier als ze hem een uzi gaven en naar Gaza zouden sturen zou het Palestijns probleem zo opgelost zijn, ha ha ha…! Ik zal nooit vergeten dat de straat waar ons hotel stond, was afgesloten. We moesten maar een andere route vinden vertelde de soldaten ons, een belangrijk politicus was op bezoek. Een uur later en 3 checkpoints verder waren we eindelijk terug in ons hotel.
Martijn
Dat je toen net in Jeruzalem was zeg!
ReplyDeleteDe reactie van de receptioniste was begrijpelijk - zij wist ook niet wie ze voor zich had. Daarnaast is er ook de nodige rivaliteit tussen Fatah en Hamas (aanhangers).
Eind 2008 verloor ik mijn baan en moest ik mijn appartement verkopen. Ik hield aan die transactie wat geld over en, met enige tegenzin, trakteerde ik mijn moeder op een 10-daagse reis naar het ‘beloofde land’, een droom van mijn moeder over de afgelopen 40 jaar. Het bleek, voor ons beide, een teleurstellende ervaring. De aanval op Gaza was de meest treurige afsluiting van ons bezoek aan het ‘beloofde land’. We zijn beide niet blind voor de paradoxen van de handelingen van Israel jegens de Palestijnen, gedijend op de sympathie die we van de wereld krijgen vanwege onze geschiedenis (ik zeg onze omdat ik ook joods schijn te zijn, gezien mijn moeder en grootouders het zijn. Zelf voel ik me een vervreemde kaaskop, met een zwak voor babi pangang, veilig en verzorgd).
ReplyDeleteOverigens vind ik dat je fantastisch bezig bent, en vervaagt Stan beetje bij beetje…;-)
Martijn
Dank je Martijn :) Nou, Stan zie ik nog wel terugkomen hoor, in wat voor vorm dan ook. Daarnaast is zijn weblog een nuttig naslagwerk, een Wikipedia an sich - maar dan met passie.
ReplyDeleteIk heb geen joodse cel in me (en ik ga voor Peking eend) maar ik heb de boekenkast van mijn ouders gespeld en daar zaten veel boeken in over de Holocaust (met foto's). Als klein kind wilde ik wel eens "joods" worden, want die mensen aten altijd zo gezellig aan tafel met de hele familie en vierden altijd feest - zo zag ik dat.
Wat een bekende en heerlijke typering van een joodse familie. Tegen alle tegenslagen in toch het leven blijven vieren.
ReplyDeleteNiets is minder waar aan mijn joodse kant van de familie, in mijn ogen een product van ’40-‘45 en de jaren ’60. Mijn grootouders hadden ternauwernood de oorlog overleefd. Een overgroot deel van de rest van onze familie niet. Ontzettend geschrokken van de gebeurtenissen zijn mijn grootouders na de oorlog Katholiek geworden, uit pure angst. Mijn grootouders kregen 7 dochters, mijn moeder was nummer twee. Mijn oma is uiteindelijk gestorven in ’84 aan een zeldzaam soort beenmergkanker en wellicht ook aan de medicijnen die ze nam voor haar depressies. Ze heeft haar gehele naoorlogse leven werkelijk alles gelezen wat los en vast zat over de Holocaust. Haar zus, mijn oudtante, heeft uiteindelijk een familiehistorie geschreven voordat ze samen met haar man zelfmoord pleegde een paar jaar geleden, overigens absoluut geen tragedie, het was een pact dat ze gesloten hadden als één van beide op sterven zou liggen en de ander achter zou blijven. Ze waren beide dik in de 80.
Je begrijpt wel dat onze familie behoorlijk gekneusd is, mede door de oorlog. Van een hechte familie was geen sprake. Maar ik mag blij zijn met mijn best wel typisch Jiddische moeder, een vechtersbaas met een hart van goud, bezorgd, zorgzaam en de deur staat altijd en voor iedereen open.
Martijn
Martijn,
ReplyDeleteHeb je "De Holocaust is voorbij" van Avraham Burg al gelezen. Zijn vader is geboren in Duitsland en gevlucht voor de jodenvervolging.Zijn moeder is in Hebron geboren en gevlucht voor de 'arabieren'. Het is fantastisch om te lezen hoe hij en zijn familie daarmee omgaan. Avraham is net als zijn vader voorzitter geweest van de Knesset. Waren er maar veel meer van zulke vredelievende mensen.
Corrie
@Corrie
ReplyDeleteZijn vader is gevlucht uit Duitsland, zijn moeder is gevlucht uit Hebron, en Avraham Burg zelf is gevlucht uit Israël. En wel hierom:
Avraham Burg: "De zionistische revolutie steunde altijd op twee peilers: die van het rechte pad en die van het ethisch leiderschap. Geen van die twee bestaat nog. De Israëlische natie berust op corruptie en is gegrondvest op onderdrukking en onrecht. Het einde van de zionistische onderneming staat daarmee voor de deur. De kans is groot dat wij de laatste generatie zionisten zijn. Er zal wellicht nog een Joodse staat zijn in het Midden-Oosten maar het zal een ander type zijn, bizar en afstotelijk… Dit is niet alleen een interne Israëlische kwestie. Joden in de diaspora voor wie Israël de steunpilaar is voor hun identiteit moeten zich erom bekommeren en zich uitspreken. Als deze pilaar omvalt, komen de etages erboven ook naar beneden… Het komt erop neer dat de tweeduizendjarige strijd voor joodse overleving is uitgelopen op een staat van nederzettingen, geleid door een amorele kliek van corrupte wetsovertreders die zowel doof zijn voor hun burgers als voor hun vijanden. Een staat zonder gerechtigheid kan niet overleven. Dat ontdekken steeds meer Israëli's als zij hun kinderen vragen waar ze over vijfentwintig jaar denken te leven. De eerlijkste kinderen geven toe, tot schrik van hun ouders, dat ze dat niet weten. Het aftellen voor het einde van de Israëlische samenleving is begonnen."