Vogelvrij in Israël

De afgelopen dagen stond een groepje demonstraten bij de ingang van een luchtmachtbasis in Tel Aviv. De reden dat we hier staan is dat dit de plek is vanwaar de meeste luchtmachtpiloten naar hun bases in Israël vliegen.

We houden borden vast met en oproep om te weigeren burgers en kinderen te bombarderen. Dit is een van de vele dagelijkse demonstraties tegen de oorlog door Israëli's.

Brandweer
De stille wake lokt heftige reacties uit bij de voorbijgangers, militairen en de brandweer aan de overkant van de straat. De brandweerlieden gooiden eieren naar ons en toen we niet weggingen kwamen ze met hun brandweerslangen en probeerden ons weg te spuiten.
Ze scholden ons en maakten grove seksuele opmerkingen.

Er waren ook agenten in burger aanwezig. We vroegen hen de hele tijd om te helpen, maar ze deden niets.

Wij linkse actievoerders wisten altijd al dat we vogelvrij waren. Dat we - zoals sommigen zo leuk zeggen ‘nog eerder dan Hamas gedood zouden moeten worden'. Geweld was altijd onderdeel van de reactie op onze acties, maar geweld door brandweerlieden, terwijl de politie weigert in te grijpen is een nieuwe escalatie.

Media weigeren te berichten
Wij zullen doorgaan met onze demonstraties en we geloven in wat we doen. Maar we weten ook dat we niet effectief zijn. Wij zijn niet effectief omdat de media weigeren om over ons te berichten.
De media in Israël weigeren om over ons te berichten omdat het de moraal van de soldaten zou ondermijnen en omdat, in tijden van oorlog, we de democratie opschorten en onze ‘dappere' media voor dienst opgeroepen media worden.

Niet alles is zwart-wit
Maar geldt dat ook voor de media buiten Israël? Zij hebben toch zo'n belangstelling voor Israël? Waarom laten ze niets zien van onze acties? Is het te lastig om te laten zien dat niet alles zwart-wit is? Is het omdat het niet goed past bij de nogal openlijke anti-Israël gevoelens?

Ik weet het. Mijn gevoelens, mijn teleurstelling, mijn angst zijn niets vergeleken bij de angst van de bevolkingen, de gezinnen en de kinderen in Gaza. Ze zijn ook niets in vergelijking met die van de mensen in Sderot en het zuiden van Israël.

Maar ik ben bang vandaag.

Verrader of bezetter
In mijn land ben ik een verrader. Vogelvrij. Maar zodra ik naar het buitenland reis, ben ik Israëli. Niet een linkse actievoerder. Een Israëli, een bezetter, en opnieuw - vogelvrij.

Mijn laatste punt is dat er een miljoen demonstraties in de wereld tegen Israël kunnen worden gehouden. En nog zal Israël niet luisteren. Maar een miljoen demonstraties voor vrede en daarbij volledige berichtgeving over wat wij hier in Israël in, zal ons grotere veiligheid bieden en kan misschien verschil maken.

Vraag verslaggevers, vraag mensen bij de media om Israëlische oppositie tegen de oorlog te laten zien. Het is tijd dat onze stem wordt gehoord.
En als je demonstreert, doe het alsjeblieft op een manier dat het helpt. Niet simpelweg anti-Israël, maar met borden die vragen om een wapenstilstand en de aanvaarding van de VN-resolutie 1860 door beide partijen.

Sharon Dolev
sharon.dolev@gmail.com

Bron: Steuncomité Israëlische Mensenrechten en Vredesorganisaties (SIVMO)