een man van moed en vrede

Ik schudde ooit zijn hand, de ferme no-nonsense soldatenhand van Sharon, terwijl hij de bloeddorstige Falagistische troepen inspecteerde in de barakken op het Karantinaplein in Beiroet. Wie had ooit gedacht, vroeg ik mezelf toen af, dat dezelfde troep moordenaars - de mannen die enkele weken geleden een slachting hadden aangericht in de Palestijnse kampen Sabra en Chatila - hun oorsprong vonden op de Nazi Olympics van 1936. Toen de oude Pierre Gemayel - nog steeds in leven en stram in de houding staand voor Sharon - de "orde" van Nazi Duitsland beleefde, en voorstelde om wat van diezelfde "orde" in Libanon te gaan handhaven. Dat is wat Gemayel mij had verteld. Had Sharon dat niet begrepen? Natuurlijk had hij dat begrepen.

Op 18 september eerder dat jaar baanden Loren Jenkins van The Washington Post, Karsten Tveit van de Noorse televisie en ik ons een weg tussen de opeengestapelde lijken in Chatila. De verkrachte en van hun ingewanden ontdane vrouwen, hun mannen, hun kinderen en hun broers en zussen. Jenkins, die wist dat de Israëliërs twee nachten lang bivakkeerden rond het kamp en toekeken op de gruwelen, schreeuwde het uit van woede en ontsteltenis: "Sharon!" Hij had gelijk. Het was Sharon die de Falangisten in de nacht van 16 september het kamp in hadden gestuurd - "om op terroristen te jagen" verklaarde Sharon later. (bron: Robert Fisk, The Independent)


"Premier Sharon is een man van moed en vrede.”
(George W. Bush, president van USraël)

Nu er een eind aan Ariel Sharon's carrière komt, komt ook het witwassen ervan op gang. Nog geen dag is voorbij of hij wordt al toegejuigd als "een man van moed en vrede" die "de hoop op een verstrekkend akkoord" had bewerkstelligd, tesamen met de campagnebelofte om "een eind te maken aan het conflict met de Palestijnen." Maar zelfs wanneer men mild spreekt over hen die henen gaan, en zelfs wanneer teveel mensen zwelgen in het verhaal van de ruwe bolster-militair die veranderd in een vredesduif, gebiedt de realiteit ons in te laten zien dat er zelden een diepere kloof heeft bestaan tussen fictie en realiteit.

Tijdens zijn gehele loopbaan was Sharon een man zonder mededogen met vaak nietsontziend geweld. De mijlpalen in zijn carrière zijn allen gedrenkt in bloed, beginnende bij de massaslachting in 1953 in Qibya, waarbij zijn mannen de huizen venietigden met de bewoners er nog in, tot aan de bloedige invasie in Libanon in 1982. En als toetje faciliteerde Sharon en zijn leger de Falangisten voor hun bloedbad in de vluchtelingenkampen Sabra en Chatila, waarin alle bewoners op beestachtige wijze werden afgeslacht, zo'n 20.000 mannen, vrouwen en kinderen. Door de VN een genocide genoemd.


(foto boven: alvorens deze bejaarde man - blijkbaar van zijn bed gelicht - werd gedood, werden eerst zijn ogen uitgestoken)

Sharon's idee van vrede in latere jaren verschilde niet veel van zijn idee van oorlog. Buitenrechtelijke executies, massale vernietiging van woningen, de constructie van de muur en grensposten, bevolkingsverplaatsingen en illegale annexaties - dit waren de kaarten in de hand van "de man van moed en vrede". Mensen laten blijkbaar hun geweten graag sussen met het idee van Sharon als vredestichter, maar in feite is hij nooit afgeweken van zijn uitspraak in 1998: "Iedereen moet zo snel mogelijk elke heuveltop innemen om er kolonies te stichten, want alles wat we nu kunnen pakken blijft van ons."

Zijn plan voor vrede met de Palestijnen bestond uit het annexeren van grote delen van de Westelijke Jordaanoever, om de resterende versnipperde, omcirkelde, geïsoleerde en nietszeggende stukjes land achter te laten die alleen een volslagen idioot een Palestijnse staat zou kunnen noemen. Sharon's "pijnlijke offers" voor de vrede mag dan wel minder land voor Israël betekenen - grondgebied dat men ooit met geweld ingenomen had en 40 jaar lang illegaal regeerde - maar het is natuurlijk absurd om het teruggeven van iets dat je gestolen hebt een "offer" te noemen. Zijn alom gelauwerde terugtrekking uit Gaza betekent in wezen dat 1.4 miljoen Palestijnen in's werelds grootste openluchtgevangenis komen te zitten, afgesloten voor de rest van de wereld in ghetto's onder de knoet van Israël. Zoals voorheen.

Dat is geen vrede. Dat is een poging om een heel volk te pacificeren door Untermenschen van ze te maken, eenzelfde behandeling als de Indianen in Noord-Amerika. Het is logisch dat alleen een genocide op de Palestijnen deze mensen nog zou kunnen bewegen om deze behandeling vreedzaam en stilzwijgend te accepteren. En wie er ook van plan is om straks de bebloedde jas van Sharon aan te trekken - deze benadering van vrede zal altijd jammerlijk falen.





De Israëlische regering toonde zich vorige maand zeer geschokt door de Nederlandse en Europese steun aan een niet-bindende VN-resolutie, waarin Israël wordt opgeroepen de bouw van het "afscheidingshek" te staken. Volgens de Israëlische regering is de kou uit de lucht nadat minister Bot zijn collega Shalom ervan heeft overtuigd "dat de resolutie geen grote betekenis heeft" en dat Nederland (en de Europese Unie) mogelijke resoluties, waarin sancties tegen Israël staan niet zal steunen. (bron: NRC)