make bullshit history

De G8 spraken af om de financiële hulp van de rijke landen op te schroeven naar 48 miljard dollar per jaar tegen 2010. En openbaarde Tony Blair aan zijn parlement: "daarnaast ... zijn we overeen gekomen om 100% van de multilaterale schulden kwijt te schelden" en voegde eraan toe dat daar geen voorwaarden aan werden gesteld. Nu blijkt dat dit gelogen is.

Het is namelijk zo dat de kwijtschelding van de schulden als financiële "hulp" gaat worden geboekt. Bijvoorbeeld Rusland's ontwikkelingshulp bestaat vanaf nu voor 100% uit kwijtschelding. Een derde van Frankrijk's ontwikkelingshulp verdwijnt naar het potje kwijtschelding en wordt een eenvoudige boekhoudkundige truuk. De kwijtschelding is dus geen "daarnaast" zoals Blair stelde, maar een onderdeel van.

Slechts 18 landen blijken er voor kwijtschelding in aanmerking te komen en komt neer op slechts 1 miljard dollar per jaar. De 62 landen die in aanmerking komen voor een 100% schuldenverlichting om boven de door de VN gestelde armoedegrens uit te stijgen, gaan 10 keer meer betalen aan schuldaflossing. En uit recentelijk uitgelekte rapporten van de World Bank blijkt dat de genoemde 18 landen maar 3 jaar in aanmerking komen voor kwijtschelding. De World Bank zelf concludeert dat deze "hulp" water naar zee dragen is, mits de kwijtschelding en de financiële hulp worden losgekoppeld.

Ook dekt het G8 akkoord alleen maar de schulden aan het Internationale Monetaire Fonds (IMF), de World Bank en de African Development Bank, terwijl vele landen schulden hebben bij andere organisaties.

De bewering dat de kwijtschelding van schulden "ruimte" schept voor het ontwikkelen van gezondheidszorg en onderwijs is ook een sprookje. Wanneer bijvoorbeeld Senegal een kwijtschelding 'ontvangt' van 100 miljoen dollar per jaar, krijgt het tegelijkertijd 100 miljoen dollar minder hulp van de World Bank, míts ze voldoen aan de voorwaarden van de World Bank, en dat vormt de derde leugen.

Blair's Minister van Ontwikkelingszaken Hilary Benn heeft geconstateerd dat "ongeveer de helft" van de hulpprogramma's van de World Bank de voorwaarde van privatisering heeft, en na onafhankelijk onderzoek blijkt dat de condities die de World Bank aan haar hulpprogramma's stelt toenemen. Bijvoorbeeld Benin moet nu gaan voldoen aan 130 voorwaarden, terwijl het er eerst maar 58 waren. 11 van de 13 onderzochte landen worden verplicht om te voldoen aan de privatiseringseis. De twee uitzonderingen zijn al bezig met enorme privatiseringsprogragramma's. Ook het IMF is van plan hun voorwaarden uit te gaan breiden. Terwijl Blair tijdens de G8 conferentie toch publiekelijk zweerde dat privatisering geen voorwaarde voor hulp zou zijn.

Op deze manier worden Brown en Blair's beweringen dat arme landen nu de vrijheid krijgen om hun eigen economische richtlijnen te volgen een lachertje. Het is waar dat het G8-akkoord stelde dat "ontwikkelingslanden ... hun economie moeten aanpassen aan hun eigen ontwikkelingsstrategie." Maar het stelt ook dat "Afrikaanse landen een sterker investeringsklimaat moeten creëren" en "integratie in de wereldeconomie" moeten nastreven. En dat vormt precies de code voor de promotie van privatisering, en de hulp zal zich dan ook alleen concentreren op de landen die daarmee in zee gaan.

Arme landen zijn vrij om te doen wat de rijke landen zeggen. Maar de prijs is hoog. Christian Aid schat in dat Afrika in de laatste 20 jaar 272 miljard dollar kwijt is geraakt aan het promoten van vrije handel - de prijs die betaald wordt om in aanmerking te komen voor leningen en schuldenverlichting van de World Bank.

Bron: The Guardian