Het zwijgen van Rosenthal is echter niet verassend, want wanneer hij er publiekelijk mee zou instemmen, dan zou tevens zijn Israëlische agenda niet meer (zo) verborgen zijn. En zou hij ertegen protesteren, dan krijgt hij op zijn donder van zijn (andere) opdrachtgever.
Maart 2011: minister Rosenthal bepleit bij de VN-Mensenrechtenraad ongeneerd het schrappen
van VN-resoluties - maar alleen die zijn gericht op Israël.
van VN-resoluties - maar alleen die zijn gericht op Israël.
Een opmerkelijk log is te lezen op de website van de NOS van Wilco Boom. Normaliter is de NOS het doorgeefluik van de Nederlandse regering en specifiek in deze het doorgeefluik van Israëlische regerings- en legerpropaganda. Maar Sander van Hoorn, Israël-correspondent voor de NOS, begint ook steeds vaker te ontdekken dat er meer nieuws bestaat dan dat gedicteerd wordt in Israëlische perscommuniquees. Luister bijvoorbeeld hier naar een kort interview met journalist Gideon Levy van de Israëlische krant Ha'aretz.
Wilco Boom, sinds 2003 politiek verslaggever voor het Radio 1 journaal van de NOS, doet verslag van het politieke gedrag en de intenties van minister van Buitenlandse Zaken Uri Rosenthal (VVD) in de Tweeede Kamer, die het idee bevestigen dat hij in werkelijkheid minister van Israëlische Zaken is, een volksvertegenwoordiger die in Nederland vooraleerst belangen van "de Joodse staat" behartigt.
De behartiging van de belangen van een schurkenstaat brengt automatisch met zich mee dat mensenrechten geen criteria meer kunnen zijn in de relatie. Daar waar minister Maxime Verhagen zich soms nog in de meest onwaarschijnlijke bochten moest wringen om de mensenrechtenschendingen van Israël goed te praten, kondigde Rosenthal bij zijn aantreden al aan dat hij de economische banden met Israël belangrijker vond dan de mensenrechten, en deelde hij mee dat 'diplomatie als rustiek tijdverdrijf voorbij is.' En dat de Arabische wereld maar een voorbeeld moesten nemen aan Israël, want "Israël is wel de enige gevestigde democratie op dit moment in de Arabische regio." Dat dit een confabulatie van een krankzinnige betreft blijkt alleen al vanwege het feit dat Israël momenteel meer VN-resoluties schendt als alle landen in de wereld bij elkaar. Toevallig publiceerde de Israëlische mensenrechtenactivist Uri Avnery vorige week een inzichtelijk artikel over deze aandoening. Het biedt tevens een kijkje in het hoofd van onze minister.
Minister Rosenthal schudt de hand van zijn extremistische Israëlische collega Avigdor Lieberman, een gepassioneerd pleitbezorger van mensenrechtenschendingen en etnische zuivering. (7 februari 2011)
'Tipping point'
Wilco Boom schrijft over Rosenthal in de Tweede kamer:
...nauwelijks werd opgemerkt dat VVD-minister Uri Rosenthal tussen de bedrijven door tot twee keer toe zijn neus heeft gestoten in de Tweede Kamer met betrekking tot zijn mensenrechtenbeleid.
De eerste keer was tijdens een debat over dat beleid, toen Rosenthal op vragen van de linkse oppositie in het midden liet of hij standrechtelijke executies door de staat Israël daadwerkelijk veroordeelt.
Onder druk van de oppositie schreef Rosenthal een brief waarin hij achteraf de standrechtelijke executies van de schurkenstaat alsnog veroordeelde. Wilco Boom vervolgt:
Vorige week ging het er minder zachtzinnig aan toe. Aanleiding was toen de weigering van Rosenthal te beloven dat hij ook bondgenoten structureel op schendingen van mensenrechten zal blijven aanspreken. Te denken valt aan bijvoorbeeld discriminatie van minderheden in landen als Roemenië en Hongarije, maar ook aan de doodstraf in de Verenigde Staten.
Rosenthal wil dat niet, omdat hij zich wil concentreren op landen waar mensenrechtenschendingen schering en inslag zijn: "Ik wil daar naartoe waar ik echt verschil kan maken en dat doe ik vooral in die landen waar het er heel slecht aan toegaat c.q. waar net een tipping point in zit."
Rosenthal wil zo blijkt een nieuw en uniek buitenlandbeleid in Nederland introduceren, namelijk dat mensenrechtenschendingen niet zonder meer worden veroordeeld, maar dat er een middle man aan te pas komt die moet gaan beoordelen wiens mensenrechtenschendingen dóór mogen en van welk land ze veroordeeld moeten worden. Die de genoemde "tipping point" moet gaan bepalen. Kortom: een lokaal politieke (waan-van-de-dag) interpretatie moet het Nederlandse mensenrechtenbeleid gaan vormgeven, in plaats van de internationale akkoorden die wij hierover hebben ondertekend. En ik twijfel er niet aan dat Uriel Rosenthal die rol voor zichzelf heeft toebedacht, en dat hij daarmee altijd Israël, en andere door het Westen gesteunde schurkenstaten, tegen het internationaal recht zal beschermen.
In wezen zet Rosenthal met dit idee meer dan 60 jaar internationale wetgeving en akkoorden op de helling. Wetten en akkoorden die nota bene na de Tweede Wereldoorlog zijn afgesproken om een gruwel als een nieuwe holocaust en andere genocides voor eens en voor altijd onmogelijk te maken.
Dom en gevaarlijk
Het is een dom voorstel van Rosenthal omdat hij zich daarmee vreselijk in de kaart laat kijken. Immers, afgaande op de tientallen rapporten van internationaal erkende organisaties als Amnesty International en Human Rights Watch, schendt Israël een reeks van mensenrechten op dagelijkse basis. Wanneer hij die schendingen consequent blijft negeren of goedpraten, zal er na verloop van tijd niemand meer hem de hand boven het hoofd kunnen houden in Den Haag. Zelfs de 'gedoogpartner' en Israël-vriend avant la lettre PVV steunde de oppositie in hun bezwaren tegen de visie van Rosenthal op het mensenrechtenbeleid.
Maar bovenal is Rosenthal's idee over het door de vingers zien van 'een paar mensenrechtenschendingen' gevaarlijk, omdat het, al dan niet door het Westen gesteunde, schurkenstaten vrij spel geeft. Het is ronduit een aanslag op de internationale rechtsorde. Of Uri Rosenthal ook een spreekwoordelijke zelfmoordterrorist is zal de tijd bewijzen, en hangt vooral af van het lef van onze politici in de oppositie. Veel reden voor optimisme is er dus niet.
Uri Rosenthal 'onder vrienden'.
No comments:
Post a Comment